Το ηθικόν πλεονέκτημα και η Αντωνοπούλου

 Δεν είμαι της άποψης ότι όλοι οι αριστεροί πρέπει να είναι φτωχοί. Πιστεύω ότι πρέπει να φροντίζουν να μην εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους για να αυγαταίνουν τα πλούτη τους, αλλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να παίνονται. Ούτε πιστεύω ότι είναι υποχρεωμένοι να μοιραστούν τον πλούτο που τυχόν έχουν με άλλους φτωχότερους. Τουλάχιστον όχι σε ένα πλαίσιο καπιταλισμού που κάτι τέτοιο δεν θα είχε παντελώς καμία αξία, εκτός ίσως από τον κατευνασμό των τυχόν τύψεων των ίδιων των εύπορων.

Έτσι λοιπόν, το πόθεν έσχες του ζεύγους Παπαδημητρίου- Αντωνοπούλου ελάχιστα με ενδιαφέρει ως τέτοιο. Έχει ωστόσο κάποια σημασία όταν καλείται κανείς να σχηματίσει άποψη για το εάν η λήψη του επιδόματος εκ μέρους της κ. Αντωνοπούλου συνιστά ανηθικότητα. Δεν είμαι τόσο σίγουρος για την απάντηση.

Η συγκεκριμένη επιδότηση παρέχεται όχι ως βοήθημα προς «άπορους βουλευτές», οι οποίοι ούτως ή άλλως αμείβονται με 6-7.000 ευρώ μηνιαίως, αλλά προκειμένου να μην ζημιώνονται με κανέναν τρόπο από την επιτέλεση των καθηκόντων τους. Όπως όλες οι διατάξεις νόμων, έτσι και αυτή έχει μια λογική. Είναι η συγκεκριμένη διάταξη παιδί της εποχής των παχιών αγελάδων; Προφανώς και είναι. Θέλει αλλαγή ή έστω παραμετροποίηση; Ασφαλώς- ήθελε από την στιγμή που ψηφίστηκε, πριν ακόμη απισχνανθούν οι αγελάδες.

Το ζουμί  Και εδώ είναι το ζουμί, στον τρόπο που είναι στημένος το κράτος και στο πως (δεν) καθιστά λειτουργικούς του νόμους που ψηφίζει κατά καιρούς η πολιτεία. Γιατί η εξέταση του αν δικαιούται ή όχι κάποιος το επίδομα δεν συνοδεύεται από εισοδηματικά κριτήρια; Γιατί δεν ρίχνουν μια ματιά στο πόθεν έσχες και μετά να κρίνουν αν το δικαιούται ή όχι; Γιατί το σύστημα δεν λειτουργεί καλά, νομίζω είναι η προφανής απάντηση. Γιατί δεν υπάρχει μηχανισμός επανεξέτασης διατάξεων που είναι εν ισχύ, πιθανόν από τον προ-προηγούμενο αιώνα. Τις αλλάζουμε, όταν κάτι στραβώσει και όχι ως μέρος μια τυπικής διοικητικής διαδικασίας.

Η ευθύνη της κ. Αντωνοπούλου όμως εξετάζεται σε ένα άλλο επίπεδο: Είχε το δικαίωμα να κάνει την αίτηση για να πάρει το επίδομα; Εννοώ το ηθικό δικαίωμα. Εδώ το πράγμα είναι πιο μπερδεμένο και στάνταρ απαντήσεις δεν μπορούν να υπάρξουν. Ο λόγος που δεν μπορούν να υπάρξουν είναι ότι η έννοια της ηθικής είναι ανοικτή σε ερμηνεία και αλλάζει με τις περιστάσεις και με το ποιος το κρίνει. Ως ένδειξη καλής λειτουργίας τους κράτους- ξαναλέω αυτό είναι στο πυρήνα του θέματος- θα ήθελα τα ονόματα των βουλευτών ή των υπουργών που υποβάλλουν αίτηση για επίδομα στέγασης να δημοσιοποιούνται μαζί με το πόθεν έσχες τους, ώστε να κρίνονται από την κοινή γνώμη και όχι μόνο από το κριτήριο του «νόμιμου».

Έτσι η κ. Αντωνοπούλου θα ήταν από την αρχή εκτεθειμένη στην κρίση του κόσμου και θα μπορούσε να υπερασπιστεί την όποια επιλογή της όχι σε συνθήκες επικοινωνιακής κρίσης, αλλά με νηφαλιότητα και ευθυκρισία. Αν όμως δεν έχεις διοικητικούς αυτοματισμούς οι κρίσεις περί του τι είναι ηθικό και τι όχι θα ακολουθούν την χυδαιότητα του πολιτικού παιχνιδιού.

Και σε εκείνο το πλαίσιο είναι αστείο να μιλάμε για «πλεονεκτήματα» και «μειονεκτήματα».