Ούτε με τον Μίκη (βέβαια) ούτε εναντίον του

Το πέσιμο στον Μίκη καλά κρατεί. Ας σκεφτούμε, όχι να τον λυπηθούμε, αλλά το γιατί συμβαίνει- χρήσιμο θα είναι.
Ούτε με τον Μίκη (βέβαια) ούτε εναντίον του
Το πέσιμο στον Θεοδωράκη έχει κάτι από το λάθος της διεκδίκησης του όρου Μακεδονία αποκλειστικά για την ελληνική περιοχή: Όπως σωστά επισήμανε ο ιστορικός Άγγελος Χανιώτης από τις σελίδες του Βήματος, «η απόδοση εθνικού χαρακτηρισμού σε μια γεωγραφική περιοχή γενικά και αόριστα είναι μια ανιστόρητη ανοησία». Είναι όμως ένα χρήσιμο σύνθημα αντιπαράθεσης, θα πρόσθετα εγώ.

Παρομοίως, η δαιμονοποίηση του Θεοδωράκη είναι αφελής ως σκέψη, αλλά χρήσιμη στην παραγωγή πολιτικών αποτελεσμάτων- ακόμη και αν αυτά χρησιμεύουν για να τονώσουν την αριστερή μας ταυτότητα- ημών που «δεν μηδίσαμε, όπως οι αλλοτινοί ταγοί της αριστεροσύνης». Θετικά ή αρνητικά λοιπόν το σύμβολο «Θεοδωράκης» αξιοποιείται μέχρι τέλους. Δεν το αναφέρω για να τον λυπηθούμε- οι δημόσιες προσωπικότητες είναι άξιες της μοίρας τους- αλλά για να σκεφτόμαστε το πώς λειτουργούν τα πράγματα.

Ούτε όμως, παρά τα όσα λέγονται, πιστεύω ότι ο Θεοδωράκης έγινε φασίστας και εθνικιστής εν μία νυκτί. Κατά τη γνώμη μου, η παρουσία και η ομιλία του στο συλλαλητήριο πρέπει να συνδεθούν με ένα σοβαρό σφάλμα κρίσης, που έκανε ο ίδιος: θεώρησε ότι η απήχηση της προσωπικότητάς του μπορεί να λειτουργήσει ως ομπρέλα πάνω από τα εθνικά και τα αντεθνικά, τα φασιστικά και τα αντιφασιστικά, τα αριστερά και τα δεξιά. Λόγω ιστορικής θέσης, θεώρησε ότι για να έχει επιτυχία ως ο «Μίκης- εθνική Ελλάδος» πρέπει να απευθυνθεί πιο πολύ στους «δεξιούς», εξ ου και η ρητορική.

Οι εποχές όμως είναι πολύ πολωμένες και το άστρο του Θεοδωράκη άτονο, αν και πολιτικά εκμεταλλεύσιμο. Τέλος πάντων, τα πώς και τα γιατί θα απασχολήσουν τους βιογράφους του καλλιτέχνη και λίγη σημασία έχουν. Μέχρι τότε θεωρώ ότι η απηνής επίθεση στον υπέργηρο συνθέτη έχει πολιτική χρήση, όπως είχε και η προβολή του ως ομιλητή. Αυτές οι πρακτικές, απολύτως θεμιτές για τους θιασώτες της δημόσιας σφαίρας, είναι, νομίζω, ολίγον τι ανήθικες.

Όχι δεν είμαι τόσο αποστασιοποιημένος ώστε να εξισώνω ή έστω να συμψηφίζω τις τσιρίδες των μακεδονομάχων με τις τσιρίδες αυτών που την πέφτουν στον «άλλο» Θεοδωράκη. Προτιμώ τους δεύτερους και δεν θεωρώ τη θέση τους επικίνδυνη όπως αυτή εκείνων που φωνάζοντας κατά του σκοπιανού εχθρού (νομίζουν ότι) ελαφραίνουν την δική τους καθημερινότητα. Αλλά ας προσθέσουμε μια και καλή την εμφάνιση Μίκη στον λόγο των «απέναντι» και ας συζητήσουμε σοβαρά για την εξάλειψη των επιχειρημάτων εκείνης της πλευράς.

Αλλιώς, παραμένουμε στο πεδίο ενός πολέμου εντυπώσεων. Ενός πολέμου που μπορεί να φαίνεται πιο σημαντικός από την «από εδώ» καθημερινότητα, αλλά δεν είναι.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v