Μια διαφήμιση που με πλήγωσε

Τον τελευταίο καιρό βλέπω μια on line διαφήμιση, την οποία μου «σερβίρει» o browser της Google, Chrome. Η διαφήμιση που υπόσχεται «Άπταιστα αγγλικά σε 48 λεπτά» με έβαλε σε σκέψεις. Μάλλον δεν υπάρχει κανείς που να περιμένει από μια διαφήμιση να λέει την αλήθεια. Από αυτό όμως, μέχρι την φωτογραφία που φαίνεται πιο πάνω υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Κατά τη γνώμη μου η απόφαση να κινηθεί μια εταιρία με τέτοιο μαζικό μήνυμα δείχνει ότι είτε η συγκεκριμένη εταιρία έχει στρεβλή εικόνα για το επίπεδο των χρηστών/καταναλωτών, είτε αυτό είναι σε πραγματικά άθλιο επίπεδο. Τόσο άθλιο ώστε να πιστέψει ότι μπορεί να μάθει «άπταιστα» μια γλώσσα σε 48 λεπτά ή σε 15 μέρες όπως τελικά υπόσχεται στο site της η πωλήτρια του συστήματος εταιρία.  

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο το να θεωρούνται οι διαφημίσεις ενδεικτικό του επιπέδου του κοινού, στο οποίο απευθύνονται, αλλά δεν είναι. Θυμόμουν την περίπτωση του Συνασπισμού το 1993. Στις εκλογές του 1993, ο τότε Συνασπισμός έμεινε για πρώτη φορά από την ίδρυσή του εκτός βουλής. Η προεκλογική του καμπάνια ήταν πνευματώδης και καλόγουστη. Το concept ήταν γυαλιά «α λα Τζων Λένον» που ήταν όμως τριπλά, είχαν δηλαδή έναν σκελετό με τρία τζάμια. Η ιδέα ήταν προφανώς να προταθεί η «τρίτη άποψη», έναντι του τότε δικομματισμού. Η καμπάνια ήταν αποτυχημένη γιατί ελάχιστοι την κατάλαβαν και άρα απέτυχε να πείσει.

Ελπίζω η διαφήμιση που λέγαμε, για τις ξένες γλώσσες, να πείσει λίγους. Θα είναι μια παρηγοριά.          
Σε άλλα νέα, αναρωτιώμουν ότι όσοι παλιότερα- προ παγκοσμιοποίησης- γκρίνιαζαν για την επέλαση του «ξενόφερτου» και τον κίνδυνο απώλειας της εθνικής μας ταυτότητας μάλλον δνε είχαν φανταστεί ότι μία ακόμη απειλή… αλλοτρίωσης θα αποτελέσει το αγαπημένο (μας) θέμα του καιρού.  Ακολουθώντας το παράδειγμα της αμερικανικής ηπείρου που διαρκώς πλήττεται από τυφώνες, μουσώνες και γενικώς ισχυρές καταιγίδες, βλέπω ότι αρχίσαμε να βγάζουμε και εμείς όνομα στις κακοκαιρίες.

Έτσι λοιπόν λίγο καιρό μετά τον «Δαίδαλο», εμφανίστηκε η «Ευριδίκη», η οποία αυτές τις ημέρες κρυώνει την Βόρεια Ελλάδα. Αναρωτήθηκα τι είναι ο δαίδαλος και η Ευριδίκη- μια που προφανώς τροπικές καταιγίδες στην βαλκανική δεν υπάρχουν. Η… μετεωρολογική μας φτώχια μας αναγκάζει να απονείμουμε τα ωραία και τόσο «πιασιάρικα» αυτά προσωνύμια, σε μια «κακοκαιρία» και σε ένα «βαρομετρικό χαμηλό». Στη λογική αυτή προτείνω την ονοματοδοσία και άλλων συμβάντων- όχι μόνο μετεωρολογικών. Έτσι, θα μπορούμε να έχουμε τον καύσωνα «Σπυρίδων», τη διαρροή μαζούτ «Μπίχλα», την πασχαλινή έξοδο «Πρεμούρα» ή- γιατί όχι;- τους σεισμούς «Νταμάρι» και «Γεράσιμος». Τώρα που αρχίσαμε, μόνο όριο είναι η φαντασία μας.