Μέχρι Μακρόνησο θα φτάσουμε

Κομματικά κλιμάκια του Σύριζα πάνε για απόδοση τιμών στη Μακρόνησο. Οι κάμερες και οι φωτογραφίες προς τί;
Μέχρι Μακρόνησο θα φτάσουμε

Με διάθεση καζούρας είδα να αντιμετωπίζεται η εκδρομή που πραγματοποίησε ο Σύριζα στη Μακρόνησο για την απόδοση τιμών στον τόπο μαρτυρίου. Μπορώ να καταλάβω προς τι η πλάκα αφού και εγώ πάντα υποπτεύομαι όσους προτιμούν να εκφράσουν τέτοιου είδους σεβασμό δημόσια και όχι κατ΄ιδίαν. Μού φαίνονται λίγο σαν τις γιαγιάδες της ενορίας που διαγκωνίζονται ποια θα δείξει πιο πιστή από την άλλη. Και μου φαίνεται πως έτσι χάνεται ο σκοπός.

Προσωπικά θα ντρεπόμουν να κάνω διάφορες χειρονομίες σεβασμού μπροστά σε κάμερες και φωτογραφικές μηχανές. Αλλά πάλι, εγώ δεν είμαι και πολιτικός.

Τέλος πάντων, παρά το ότι η συγκεκριμένη αισθητική δεν μου ταιριάζει και παρά το ότι, αν με ρωτούσε κανείς, θα έλεγα ότι μάλλον πολιτικό είναι το κίνητρο, παρά… αυθόρμητα ανθρώπινο, πιστεύω ότι πρέπει να υπερασπιστούμε το δικαίωμα καθενός από εμάς να «επισκέπτεται» αυτό που θεωρεί ιστορία του και να συνομιλεί μαζί του.




Την επομένη της επίσκεψης, η Αυγή είχε ένα σκίτσο. Έδειχνε φυλακισμένους της Μακρονήσου, ο ένας εκ των οποίων έλεγε στον άλλον «Σε 70 χρόνια θα είμαστε κυβέρνηση, θα έχουμε φίλους τους αμερικάνο0υς και εμείς θα ερχόμαστε εδώ για εκδρομή». Το σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ είναι πνευματώδες. Αυτό για το οποίο χωρούν περισσότερες αντιρρήσεις είναι το κατά πόσον είναι… άδολο ή σκοπεύει να εμφανίσει την κυβέρνηση ως «κυβέρνηση της αριστεράς» και μάλιστα της ίδιας αριστεράς των διωγμών και των εξοριών και όχι της κουλτουριάρικης αμφισβήτησης των ‘70s.

 

Τάσσομαι υπέρ της δεύτερης άποψης, θεωρώντας τη δημοσίευση του σκίτσου ως μέρος της ίδιας πολιτικής λογικής με την προβολή της ίδιας της επίσκεψης. Ο κακόβουλος παρατηρητής θα μπορούσε να συνδυάσει αυτές τις κινήσεις… εμβληματικής αριστεροσύνης με τις αλγεινές εντυπώσεις που προκλήθηκαν στο εσωτερικό του Σύριζα από την προσέγγιση Τραμπ και Τσίπρα.

Αλλά όχι εγώ.        

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v