Το "είσαι ό,τι δηλώσεις" που κάνει καλό
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Για τον κόσμο της διανόησης τα θέματα που σχετίζονται με το φύλο και τη σεξουαλική ταυτότητα άρχισαν να συζητιούνται σοβαρά κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Κάτι τα κινήματα της δυτικής νεολαίας (Μάης, αντι-Βιετνάμ, Γούντστοκ κλπ) κάτι οι φεμινίστριες που έφεραν το φύλο και τις σεξουαλικές επιλογές στο επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να συζητηθεί στα σοβαρά το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας και ελευθερίας και για να αλλάξουν αρκετές συντηρητικές νοοτροπίες αιώνων.
Λίγα χρόνια μετά, στη δεκαετία του ‘80 και του ΄90, τα κινήματα των ομοφυλοφίλων έφεραν τις θεωρητικές αυτές συζητήσεις σε πρακτική εφαρμογή, διεκδικώντας στην καθημερινότητά τους ίσα δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους πολίτες του προηγμένου κόσμου.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, η σεξουαλική ελευθερία αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στον δυτικό κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη υποχρεούνται να μην ξεχωρίζουν για κανένα λόγο τους ανθρώπους με βάση τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, εκτός από τις περιπτώσεις που αυτές παραβιάζουν κανόνες του ποινικού δικαίου. Ακούγεται αυτονόητο. Δεν είναι όμως.
Πολλές μικρές ή μεγάλες δυσκολίες κάνουν εντελώς παράλογα τις ζωές ορισμένων συνανθρώπων μας πιο δύσκολη και πολύ πιο άδικη. Μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θεωρούν ότι ο δικός τους ορισμός του «φυσιολογικού» είναι εγκυρότερος από αυτόν που δίνουν άλλοι.
Στον ευρωπαϊκό νότο οι αγκυλώσεις αυτές είναι περισσότερες και πολύ πιο βαθιά ριζωμένες από ό,τι σε άλλες περιοχές του «δυτικού πολιτισμού». Στην όμορφη Ελλάδα μετά βίας κατορθώνεται να περνούν μέτρα φιλελευθεροποίησης της νομοθεσίας για τη διαφορετικότητα, σε οποιαδήποτε μορφή της. Αυτές τις ημέρες συζητιέται η απλοποίηση της διαδικασίας με την οποία όσοι επιθυμούν να εγγραφούν στα μητρώα ως γυναίκες ή ως άνδρες, μπορούν να το κάνουν. Η πρόταση που γεννά τις αντιδράσεις αφορά τη δυνατότητα οποιοδήποτε να είναι για το κράτος αυτό το φύλο που θα δηλώσει.
Πράγματι. Αν κάποιος αισθάνεται, επί παραδείγματι, γυναίκα, τι το νοιάζει το κράτος αν γεννήθηκε άντρας ή αν πληροί κάποιες (αόριστες) προϋποθέσεις θηλυκότητας; Αφού συνταγματικά είναι κατοχυρωμένο το ότι απαγορεύεται να γίνονται διακρίσεις με βάση τις προτιμήσεις των πολιτών.
Η προοδευτική ομολογουμένως αυτή ρύθμιση (γιατί άραγε να πρέπει να χαρακτηρίζουμε «προοδευτικό» το αυτονόητο;) θα συναντήσει σημαντικές αντιδράσεις όχι μόνο γιατί εισηγείται ότι η βλακεία που λέγεται «ανδρισμός» για το κράτος είναι μια μπαρούφα και μισή, αλλά και γιατί ανοίγει τον δρόμο στις υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία πια θα μπορούν εύκολα να πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου («άνδρας» και «γυναίκα»).
Τόσο το καλύτερο, αν με ρωτάτε. Πρέπει και με αυτό το θέμα της υιοθεσίας να ξεμπερδεύουμε άμεσα. Είναι πιο φυσιολογικό να μένουν παιδιά σε ιδρύματα από το να πηγαίνουν σε σπίτια με άφθονη αγάπη για αυτά;
Λίγα χρόνια μετά, στη δεκαετία του ‘80 και του ΄90, τα κινήματα των ομοφυλοφίλων έφεραν τις θεωρητικές αυτές συζητήσεις σε πρακτική εφαρμογή, διεκδικώντας στην καθημερινότητά τους ίσα δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους πολίτες του προηγμένου κόσμου.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, η σεξουαλική ελευθερία αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στον δυτικό κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη υποχρεούνται να μην ξεχωρίζουν για κανένα λόγο τους ανθρώπους με βάση τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, εκτός από τις περιπτώσεις που αυτές παραβιάζουν κανόνες του ποινικού δικαίου. Ακούγεται αυτονόητο. Δεν είναι όμως.
Πολλές μικρές ή μεγάλες δυσκολίες κάνουν εντελώς παράλογα τις ζωές ορισμένων συνανθρώπων μας πιο δύσκολη και πολύ πιο άδικη. Μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θεωρούν ότι ο δικός τους ορισμός του «φυσιολογικού» είναι εγκυρότερος από αυτόν που δίνουν άλλοι.
Στον ευρωπαϊκό νότο οι αγκυλώσεις αυτές είναι περισσότερες και πολύ πιο βαθιά ριζωμένες από ό,τι σε άλλες περιοχές του «δυτικού πολιτισμού». Στην όμορφη Ελλάδα μετά βίας κατορθώνεται να περνούν μέτρα φιλελευθεροποίησης της νομοθεσίας για τη διαφορετικότητα, σε οποιαδήποτε μορφή της. Αυτές τις ημέρες συζητιέται η απλοποίηση της διαδικασίας με την οποία όσοι επιθυμούν να εγγραφούν στα μητρώα ως γυναίκες ή ως άνδρες, μπορούν να το κάνουν. Η πρόταση που γεννά τις αντιδράσεις αφορά τη δυνατότητα οποιοδήποτε να είναι για το κράτος αυτό το φύλο που θα δηλώσει.
Πράγματι. Αν κάποιος αισθάνεται, επί παραδείγματι, γυναίκα, τι το νοιάζει το κράτος αν γεννήθηκε άντρας ή αν πληροί κάποιες (αόριστες) προϋποθέσεις θηλυκότητας; Αφού συνταγματικά είναι κατοχυρωμένο το ότι απαγορεύεται να γίνονται διακρίσεις με βάση τις προτιμήσεις των πολιτών.
Η προοδευτική ομολογουμένως αυτή ρύθμιση (γιατί άραγε να πρέπει να χαρακτηρίζουμε «προοδευτικό» το αυτονόητο;) θα συναντήσει σημαντικές αντιδράσεις όχι μόνο γιατί εισηγείται ότι η βλακεία που λέγεται «ανδρισμός» για το κράτος είναι μια μπαρούφα και μισή, αλλά και γιατί ανοίγει τον δρόμο στις υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία πια θα μπορούν εύκολα να πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου («άνδρας» και «γυναίκα»).
Τόσο το καλύτερο, αν με ρωτάτε. Πρέπει και με αυτό το θέμα της υιοθεσίας να ξεμπερδεύουμε άμεσα. Είναι πιο φυσιολογικό να μένουν παιδιά σε ιδρύματα από το να πηγαίνουν σε σπίτια με άφθονη αγάπη για αυτά;
