Το πολύ το κράτος το βαριέται και ο πολίτης
Αν το "πολύ κράτος" σημαίνει να καταργούμε πράγματα όπως το Taxibeat, το Uber και το ελεύθερο κατέβασμα ταινιών θα το ξανασκεφτώ, παιδιά.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Για αρκετό κόσμο που τοποθετεί τον εαυτό του γενικώς και αορίστως στην αριστερά, ή εν πάση περιπτώσει στο φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο, το «πολύ κράτος» είναι εγγύηση κοινωνικής ευαισθησίας και ηθικών αρχών.
Αν και γενικά μπορώ να παρακολουθήσω την συγκεκριμένη σκέψη, θεωρώντας πως η επιδίωξη του κέρδους επιφέρει αποδοτικότητα του κεφαλαίου, αλλά συνήθως δεν οδηγεί σε ηθικές επιλογές, ορισμένες φορές αισθάνομαι να πιέζομαι από την σοσιαλιστίζουσα νοοτροπία. Ακόμη περισσότερο μάλιστα πιέζομαι όταν μου μπαίνει η ιδέα ότι διάφορες εκφάνσεις του «περισσότερο κράτος» δεν γίνονται στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού ιδανικού, αλλά σε εκείνη της ψηφοθηρικής ικανοποίησης συνδικαλιστικών αιτημάτων.
Και, τι; θα αντίλεγε κάποιος. Επειδή υπάρχουν κάποιοι που ικανοποιούνται από κάτι σωστό που γίνεται, δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει; Όχι δεν θα φτάσω να πω κάτι τέτοιο. Απλώς μου μένει μια ξινίλα. Όπως μου μένει μια ξινίλα όταν τα κρατικά πλοκάμια ανακατεύονται σε πράγματα που εξυπηρετούν πολύ κόσμο, μόνο και μόνο για να τσιμπήσουν λεφτουδάκια από φόρους. Η περίπτωση της κυβερνητικής παρέμβασης και της νομοθέτησης κατά των πλατφορμών Uber και Beat που σου βρίσκουν από το κινητό το πλησιέστερο ταξί, νομίζω ότι έχει από πίσω της αυτές τις δύο εκνευριστικές παραμέτρους.
Όπως και στην ιστορία των ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων από ιδιώτες, το ζητούμενο ήταν να μην φωνάζουν οι επαγγελματίες (ξενοδόχοι τότε, ταξιτζήδες τώρα) και να μην κυκλοφορεί μαύρο και αφορολόγητο χρήμα. «Να μην είναι ζούγκλες οι αγορές» θα πει κάποιος. Να το δεχθώ. Κάπως όμως ρε παιδιά αν έχει βρεθεί κάτι που κάνει τη ζωή του κόσμου πιο εύκολη, ας μην το κυνηγάμε. Ας το εντάξουμε κάπως στην «κανονική» (τρομάρα της!) οικονομία.
Από καθαρά συμφεροντολογική άποψη, εύχομαι πραγματικά αυτό το κυνήγι των εναλλακτικών διόδων διακίνησης προϊόντων και υπηρεσιών να μην φτάσει ως το ελεύθερο κατέβασμα ταινιών και σειρών. Σε αυτή την περίπτωση είμαι έτοιμος να θεωρητικοποιήσω την προστασία της ελεύθερης διακίνησης με παρόμοιας εγκυρότητας επιχειρήματα όπως αυτά για το κράτος ρυθμιστή- εκεί που μας βολεύει, βέβαια.
Αν και γενικά μπορώ να παρακολουθήσω την συγκεκριμένη σκέψη, θεωρώντας πως η επιδίωξη του κέρδους επιφέρει αποδοτικότητα του κεφαλαίου, αλλά συνήθως δεν οδηγεί σε ηθικές επιλογές, ορισμένες φορές αισθάνομαι να πιέζομαι από την σοσιαλιστίζουσα νοοτροπία. Ακόμη περισσότερο μάλιστα πιέζομαι όταν μου μπαίνει η ιδέα ότι διάφορες εκφάνσεις του «περισσότερο κράτος» δεν γίνονται στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού ιδανικού, αλλά σε εκείνη της ψηφοθηρικής ικανοποίησης συνδικαλιστικών αιτημάτων.
Και, τι; θα αντίλεγε κάποιος. Επειδή υπάρχουν κάποιοι που ικανοποιούνται από κάτι σωστό που γίνεται, δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει; Όχι δεν θα φτάσω να πω κάτι τέτοιο. Απλώς μου μένει μια ξινίλα. Όπως μου μένει μια ξινίλα όταν τα κρατικά πλοκάμια ανακατεύονται σε πράγματα που εξυπηρετούν πολύ κόσμο, μόνο και μόνο για να τσιμπήσουν λεφτουδάκια από φόρους. Η περίπτωση της κυβερνητικής παρέμβασης και της νομοθέτησης κατά των πλατφορμών Uber και Beat που σου βρίσκουν από το κινητό το πλησιέστερο ταξί, νομίζω ότι έχει από πίσω της αυτές τις δύο εκνευριστικές παραμέτρους.
Όπως και στην ιστορία των ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων από ιδιώτες, το ζητούμενο ήταν να μην φωνάζουν οι επαγγελματίες (ξενοδόχοι τότε, ταξιτζήδες τώρα) και να μην κυκλοφορεί μαύρο και αφορολόγητο χρήμα. «Να μην είναι ζούγκλες οι αγορές» θα πει κάποιος. Να το δεχθώ. Κάπως όμως ρε παιδιά αν έχει βρεθεί κάτι που κάνει τη ζωή του κόσμου πιο εύκολη, ας μην το κυνηγάμε. Ας το εντάξουμε κάπως στην «κανονική» (τρομάρα της!) οικονομία.
Από καθαρά συμφεροντολογική άποψη, εύχομαι πραγματικά αυτό το κυνήγι των εναλλακτικών διόδων διακίνησης προϊόντων και υπηρεσιών να μην φτάσει ως το ελεύθερο κατέβασμα ταινιών και σειρών. Σε αυτή την περίπτωση είμαι έτοιμος να θεωρητικοποιήσω την προστασία της ελεύθερης διακίνησης με παρόμοιας εγκυρότητας επιχειρήματα όπως αυτά για το κράτος ρυθμιστή- εκεί που μας βολεύει, βέβαια.
