Δεν έκανα like στη μικρή Νεφέλη

Δεν χάρηκα τόσο με τη Νεφέλη. Όχι γιατί βρέθηκαν τα χρήματα να πάει στην Ιταλία- αλίμονο- αλλά για την ικανοποίηση του "like" που νιώσαμε ως κοινωνία.
Δεν έκανα like στη μικρή Νεφέλη
Οφείλω να ομολογήσω ότι νιώθω λίγο αμήχανα για τις ειδήσεις- ανακοινώσεις τύπου «η μικρή Νεφέλη κινδυνεύει, όλοι να μαζέψουμε χρήματα για τη θεραπεία της». Δεν στέκομαι στο ότι μου φαίνεται μισοζητιανιά- είμαι σίγουρος ότι αν ήταν το δικό μου παιδί σε αντίστοιχη θέση και χρειαζόταν, τελικά θα το έκανα και εγώ. Όχι χωρίς ενδοιασμούς, αλλά θα το έκανα.

Οι κατά καιρούς παρόμοιες ανακοινώσεις- ειδήσεις μου είναι αντιπαθείς γιατί στηρίζονται στην λογική του εγώ/το δικό μου το παιδί να σωθεί και δεν με νοιάζει τίποτα. και αν αυτό είναι απολύτως φυσιολογική σκέψη για τους γονείς που το παιδί τους βρίσκεται σε κίνδυνο ζωής, δεν βρίσκω γιατί η αρωγή πρέπει να είναι καμάρι μιας ολόκληρη κοινωνίας. Σαν το κοριτσάκι της ιστορίας θεωρώ ότι θα υπάρχουν αρκετά ακόμη παιδιά που νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση με παιδικό καρκίνο ή με άλλες αντίστοιχες παθήσεις.

Για αυτά δεν μαθαίνουμε τίποτα. Πιθανότατα όχι γιατί είναι σε λιγότερο κρίσιμη κατάσταση ή γιατί οι γονείς τους έχουν από μόνοι τους την οικονομική δυνατότητα να τα πάνε στο εξωτερικό, αλλά γιατί δεν γίνονται “trend” στα social media ή καλύτερα γιατί το κοινό περί φιλανθρωπίας αίσθημα δεν στέργει σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις μαζεμένες.

Όπως όλες οι φιλανθρωπίες άλλωστε καθησυχάζουν τον ευεργετούντα που σε αυτή την περίπτωση «περιλαμβάνει» σαν πρόθεση και σαν συναίσθημα και όλους αυτούς που έκαναν like στα απανταχού ποστ σχετικά με τη μικρή Νεφέλη. Τον καθησυχάζει ώστε να μην αναρωτιέται για τις συνθήκες νοσηλείας των υπόλοιπων καρκινοπαθών παιδιών, καλλιεργώντας τη λογική του «τι καλά που τουλάχιστον ένας ευεργετείται!» μια που «τι κρίμα που δεν μπορούν όλοι να ευεργετηθούν…».

Εκτός από τα likes αρχικά στα ποστ για την αναζήτηση χρημάτων, μετά για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος, τις τελευταίες ώρες πληθαίνουν τα ποστ μίσους για τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, αυτής της ριάλιτι τηλεπερσόνας με την ακαθόριστη ιδιότητα. Ο Χατζηστεφάνου λοιπόν ανήρτησε ένα χολερικό ποστ στον λογαριασμό του στο Facebook, στο οποίο αναθεματίζει την όλη ιστορία «μικρή Νεφέλη», τους γονείς και την ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Έγραψε:

«Πάσχει το παιδί σου από κάποια αρρώστια; Δεν έχεις λεφτά να το θεραπεύσεις; Ας πρόσεχες αγαπούλα, τράβα να πεις το παραπονεμένο δραματάκι σου στον Υπουργό Υγείας ο οποίος τρώει τα φράγκα των ταμείων σε κόκες και πουτάνες. Αυτό μου έλειπε τώρα να τσοντάρω για τα γαμησιάτικα των καθαρμάτων που ψηφίζετε. Ψόφος σε όλους σας ανεξαιρέτως. (….) Χωρίς την ελάχιστη αναστολή ή ενοχή, καλύτερα να ψοφήσει το παιδί από καρκίνο παρά να ζήσει με τέτοια σκουπίδια για γονείς και σε τέτοιο βόθρο σαν τα κάτω Βλακάνια, εκεί όπου οι ηλίθιοι χειροκροτούν τους δήμιους τους και μετά εκλιπαρούν για κάνα φράγκο μπας και έχουν να πληρώσουν την κάσα στην κηδεία τους. Στο μουνί μου το προβληματάκι σας λέμε, είστε άξιοι της μοίρας σας».

Οι περισσότερες από τις επιθέσεις που εκτοξεύονται έως τώρα προς τον συγγραφέα του παραπάνω ποστ επικαλούνται την ομοφυλοφιλική του ταυτότητα ως στερητικό του δικαιώματός του να ομιλεί. Και όμως, πίσω από την «ανάγκη» του συγκεκριμένου ανθρώπου να μιλήσει προκλητικά για να διεκδικήσει την παρουσία του στη δημόσια σφαίρα και να τύχει προσοχής βρίσκεται η σωστή σκέψη της εξέτασης της υπόθεσης του άρρωστου παιδιού όχι ως μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ενταγμένο στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.

Την κοινωνική πραγματικότητα που, σχεδόν πάντα, οι φιλανθρωπίες συσκοτίζουν, όσο συγκινητικές και αν φαίνονται.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v