"Και φάγανε, λέει, και δεύτερη μερίδα"

Περιμένω την εποχή που η άφιξη οποιουδήποτε επικεφαλής ισχυρού ή πρώην ισχυρού κράτους δεν θα δημιουργεί στην Αθήνα συνθήκες άφιξης του Νομάρχη στο χωριό.

Όπως πέρσι περίπου τέτοια εποχή με την επίσκεψη Ομπάμα, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τις φωτογραφίες και τις εμφανίσεις των επισήμων, τα δείπνα και τα μενού, όλα μου φαίνονται θλιβερό κοίταγμα από την κλειδαρότρυπα της ζωής «που δεν ζούμε».

Το «τζετ σετ» ανέκαθεν πουλούσε στα κατώτερα στρώμματα. Για τον λόγο άλλωστε, αυτόν οι βασιλικές τελευτές και συλλήβδην ο βασιλικός βίος είναι πολυτελής και προβάλλεται ως τέτοιος, ώστε να συντηρείται η απόσταση ανάμεσα στους «ευγενείς» και τους πληβείους. Η κατανάλωση λεπτομερειών για το τι έφαγαν, τι φόρεσαν, που πήγαν και με τι γέλασαν είναι μίζερη. Λες και προσπαθούμε να σχηματίσουμε γνώμη για κάποιον απροσπέλαστο, κοιτάζοντας κρυφά από το παράθυρό του. Ε, και ό,τι δούμε- είναι καλύτερο από το τίποτα.   

Οι πραγματικά σημαντικές πληροφορίες για τις σημαντικές επισκέψεις σπανίζουν, αφού παράγονται κεκλεισμένων των θυρών. Η διπλωματία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τη μοιραστεί κανείς με το ευρύ κοινό. Σάμπως όμως το ενδιαφέρει κιόλας; Αυτό αν μάθει πόσο πολύ άρεσε το ραγού που έφαγε (;) ο πρόεδρος Μακρόν και τι αξίας ήταν το δώρο που έκανε η σύζυγος Παυλόπουλου στην κ. Τρονιέ, θα είναι μια χαρά ικανοποιημένος.

 Η θέρμη Μακρόν δεν νομίζω ότι είναι ούτε τυχαία, ούτε πηγαία. Όπως δεν ήταν και η θέρμη Ολάντ τους τελευταίους μήνες πριν την αποχώρησή του. Σχετίζεται με την αναθεώρηση της σχέσης Γαλλίας- Γερμανίας που επιθυμεί να πετύχει το Παρίσι μέσα από νέα συστήματα ισορροπιών.

Αλλά, ποιος νοιάζεται; Για επιδόρπιο τι φάγανε άραγε;