Οι Σαββόπουλοι στην πυρά;

Ομολογώ πως δεν παρακολούθησα τον τηλεοπτικό ή τον ραδιοφωνικό ΣΚΑΪ πριν την συναυλία του «Όλοι μαζί μπορούμε» ώστε να ξέρω αν πραγματικά φόρτιζε με αντιπολιτευτικές κορώνες την ενέργεια, όπως ακούω από εδώ και από εκεί. 

Ακόμη όμως και χωρίς να διαθέτω τις πληροφορίες αυτές το πέσιμο στον Σαββόπουλο το βλέπω ως κρετινιά ορισμένων όψιμων ζηλωτών της αριστεράς που διαξάγουν με τους αγαπημένους τους δεξιούς μάχες, επί οποιοδήποτε πεδίου. Αφήνοντας στην άκρη οποιαδήποτε αισθητική «πιάνουν την άλλη από το μαλλί».

Σε δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών διάβασα για το «αφεντικό» που ανακατεύεται (άραγε τον Αλαφούζο να εννοεί;) και στα κελεύσματα του οποίου οι καλλιτέχνες τρέχουν, μια και έχουν εδώ και καιρό ταχθεί με «τα αφεντικά και όχι με τον λαό». Συναισθηματικές υπερβολές, οι οποίες αναζητούν εχθρούς με πάθος επαναστατικής αριστεράς, το οποία σήμερα είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά.   

Ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού, Ν. Καρανίκας σε μια… βραχύβια ανάρτησή του στο FB έβαλε στο ίδιο τσουβάλι τον τύπο που χτύπησε τη γυναίκα του στις κερκίδες, την φοροδιαφυγή, τα χρέη εργοδοτών προς εργαζομένους, την εκκλησία, επιχειρώντας να δώσει απαξιωτική και πολιτική διάσταση στη συναυλία που- τουλάχιστον- για όσους πήγαν να την παρακολουθήσουν, αλλά νομίζω και για τον Σαββόπουλο, είχε απλώς αυτήν την χαζοχαρουμενιά της λαϊκής φιλανθρωπίας.

Αυτή η σαχλαμάρα είναι κατά τη γνώμη μου πιο άξια κριτικής. Το να δούμε συνολικά τι σημαίνει φιλανθρωπία και πόσο λειτουργεί παροπλιστικά για αιτήματα αλλαγής είναι πιο σημαντικό από το να κράξουμε το κανάλι που διοργανώνει τη φιλανθρωπική εκδήλωση για τις πολιτικές του πεποιθήσεις.

Όσο για την κίνηση Καρανίκα να κλείσει το ποστ του με την κατηγορία προς τον Σαββόπουλο ότι είναι «κλέφτης τραγουδιών», θυμίζει- συγγνώμη κιόλας παιδιά- εποχές αυριανισμού. Σκληρού αυριανισμού. Και αν τότε υπήρχε και μια δεξιά που «έπρεπε» να πολεμηθεί, σήμερα δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά το «εμείς» και όχι οι «άλλοι».

Ε, μην κάνουμε τον παρτακισμό παντιέρα ηθικής…