Οι "πεσόντες" και η πολιτική
Το μνημείο των πεσόντων της ΕΡΤ αποκαλύπτεται και πισω από τα "σκάσε" του Τσακνή προς της Ραχήλ Μακρή ακούγεται μαι φωνούλα: Παράααλογοοοοο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Οι τρόποι με τους οποίους μια εξουσία επιλέγει να ισχυροποιήσει τη θέση της είναι αρχαίοι. Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Ένας από αυτούς είναι η κατασκευή της ιστορίας- του επίσημου δηλαδή τρόπου με τον οποίο οι εξουσιαζόμενοι θα πρέπει να προσεγγίζουν το παρελθόν. Ένας από τους λαοφιλέστερους τρόπους είναι η κατασκευή μνημείων που φωτίζουν τα παραδείγματα που η εξουσία επιλέγει να προβάλει.
Στην περίπτωση του Σύριζα η επιλογή αυτή ήταν η κατασκευή μνημείου της ΕΡΤ. Η κατασκευή μνημείου που θα θυμίζει τον τρόπο που το μαύρο της ΕΡΤ έγινε άσπρο ξανά, κατά πως επιθυμούσε το λαϊκό (και μάλλον αριστερίζον) αίσθημα. Το να συμβολοποιείται μια πολιτική πράξη δεν είναι πρωτοφανές, παραμένει όμως, κατά περίπτωση, περίεργο. Ας φανταστούμε επί παραδείγματι την ύπαρξη ενός αγάλματος που θα είναι αφιερωμένο στην αύξηση του ΦΠΑ.
Η αλήθεια είναι ότι το άνοιγμα της ΕΡΤ και η επαναπρόσληψη των εργαζομένων της είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις προεκλογικής δέσμευσης του Σύριζα που τηρήθηκε στο ακέραιο. Από την άποψη αυτή, το μνημείο έχει ξεχωριστή σημασία και του αξίζει να υπάρχει και να προβάλλεται προβληθεί.
Όχι όμως. Το μνημείο δεν εγέρθηκε για αυτό. Εγέρθηκε για κάτι λίγο πιο περίεργο και πιο δραματικό. «Για τους πεσόντες της ΕΡΤ». Είχα πρωτακούσει για τους πεσόντες της ΕΡΤ λίγο μετά το ξανάνοιγμά της. Τότε οι συνδικαλιστές ζητούσαν, μεταξύ άλλων, την συμβολική πρόσληψη των παιδιών των ανθρώπων, οι οποίοι αποβίωσαν στο διάστημα του «μαύρου». Αυτοί είναι που αντιστοιχούν στον χαρακτηρισμό «οι πεσόντες της ΕΡΤ» και σε αυτούς είναι αφιερωμένο το μνημείο, το οποίο δοξάστηκε από σπόντα: από τα «σκάσε» του προέδρου Τσακνή προς την Ραχήλ Μακρή- τη μία από τις δύο καουμπόυσσες που είχαν άλλοτε κάνει γραφική την προσπάθεια για επαναλειτουργία της ΕΡΤ.
Το μνημείο «των πεσόντων της ΕΡΤ» επιχειρεί να ορθολογικοποιήσει έναν παραλογισμό και για αυτό το λόγο αδυνατώ να κάνω πως δεν βλέπω τον διπλό και πραγματικό λόγο της ύπαρξής του: να θυμίζει αφενός την ανάγκη διαβεβαίωσης των συνδικαλιστών που ανησυχούν για πιθανή έλευση Μητσοτάκη και νέο γύρο απολύσεων, και αφετέρου την κινηματική δράση που χαρακτήριζε άλλοτε τον Σύριζα και που τώρα μπαγιατεύει στα σκονισμένα ράφια των υπουργείων.
Στην περίπτωση του Σύριζα η επιλογή αυτή ήταν η κατασκευή μνημείου της ΕΡΤ. Η κατασκευή μνημείου που θα θυμίζει τον τρόπο που το μαύρο της ΕΡΤ έγινε άσπρο ξανά, κατά πως επιθυμούσε το λαϊκό (και μάλλον αριστερίζον) αίσθημα. Το να συμβολοποιείται μια πολιτική πράξη δεν είναι πρωτοφανές, παραμένει όμως, κατά περίπτωση, περίεργο. Ας φανταστούμε επί παραδείγματι την ύπαρξη ενός αγάλματος που θα είναι αφιερωμένο στην αύξηση του ΦΠΑ.
Η αλήθεια είναι ότι το άνοιγμα της ΕΡΤ και η επαναπρόσληψη των εργαζομένων της είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις προεκλογικής δέσμευσης του Σύριζα που τηρήθηκε στο ακέραιο. Από την άποψη αυτή, το μνημείο έχει ξεχωριστή σημασία και του αξίζει να υπάρχει και να προβάλλεται προβληθεί.
Όχι όμως. Το μνημείο δεν εγέρθηκε για αυτό. Εγέρθηκε για κάτι λίγο πιο περίεργο και πιο δραματικό. «Για τους πεσόντες της ΕΡΤ». Είχα πρωτακούσει για τους πεσόντες της ΕΡΤ λίγο μετά το ξανάνοιγμά της. Τότε οι συνδικαλιστές ζητούσαν, μεταξύ άλλων, την συμβολική πρόσληψη των παιδιών των ανθρώπων, οι οποίοι αποβίωσαν στο διάστημα του «μαύρου». Αυτοί είναι που αντιστοιχούν στον χαρακτηρισμό «οι πεσόντες της ΕΡΤ» και σε αυτούς είναι αφιερωμένο το μνημείο, το οποίο δοξάστηκε από σπόντα: από τα «σκάσε» του προέδρου Τσακνή προς την Ραχήλ Μακρή- τη μία από τις δύο καουμπόυσσες που είχαν άλλοτε κάνει γραφική την προσπάθεια για επαναλειτουργία της ΕΡΤ.
Το μνημείο «των πεσόντων της ΕΡΤ» επιχειρεί να ορθολογικοποιήσει έναν παραλογισμό και για αυτό το λόγο αδυνατώ να κάνω πως δεν βλέπω τον διπλό και πραγματικό λόγο της ύπαρξής του: να θυμίζει αφενός την ανάγκη διαβεβαίωσης των συνδικαλιστών που ανησυχούν για πιθανή έλευση Μητσοτάκη και νέο γύρο απολύσεων, και αφετέρου την κινηματική δράση που χαρακτήριζε άλλοτε τον Σύριζα και που τώρα μπαγιατεύει στα σκονισμένα ράφια των υπουργείων.
