Τα "παιδιά" του Παπά

Για να λέμε του στραβού το δίκιο, τα μεθεόρτια της υπόθεσης με τον επιδειξία παπά δίνουν έναν πόντο στους οπαδούς αυτού που ονομάζεται «πολιτική ορθότητα».

Το πλήθος των μπούφων που μαζεύτηκαν στα social media κάτω από τις αναρτήσεις των επίμαχων φωτογραφιών και το μένος με το οποίο κατηγορούσαν την παρενοχληθείσα ειλικρινά με ξάφνιασε. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως πρόκειται για τρολιές. Δεν ήταν όμως αυτή η περίπτωση.

Τα συναισθήματα που φαίνεται να γέννησε σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης το περιστατικό είναι βασικά δύο. Πρώτον, πανηγυρίστηκε η Yolo προσέγγιση του παπά.

Το σπάσιμο των συμβάσεων και η αψήφιση των κανόνων είναι ένα θέαμα στο οποίο αρεσκόμαστε ως λαός. Πιθανώς γιατί η κουλτούρα του κάνω κάτι γιατί πρέπει» δεν ευδοκίμησε ποτέ στη χώρα μας. Έτσι έγινε και με τον Ανδρέα και τη Μιμή: Αντί να είναι εντελώς αδιάφορο το ποια ερωτική επιλογή κάνει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, εκείνος φαίνεται ότι κέρδισε πόντους δείχνοντας- για άλλη μια φορά- την προτίμησή του στην διονυσιακή διασκέδαση και όχι στην απολλώνια οικογενειακή ζωή.  

Στην προκειμένη περίπτωση η έγκριση προς τον παπά δεν αφορά την αποδοχή συνολικά της προσωπικότητάς του – νομίζω ότι σε ένα τυχόν γκάλοπ ο κόσμος θα απαντούσε ότι ο παπάς είναι ημίτρελος- αλλά το αντισυμβατικό της πράξης του. «Το γούσταρε και το έκανε και μπράβο του», είναι το νόημα, χωρίς να πολυσκέπτεται ο καθένας πως και τι.

Η δεύτερη προσέγγιση έχει να κάνει με το ότι αυτά είναι μικρά θέματα που δεν αξίζουν μεγάλης προσοχής, μπροστά στα υπόλοιπα θέματα της καθημερινότητας. Το τι είπε ή έκανε κάποιος σε κάποια, κάπου στη Θεσσαλονίκη δεν είναι ένα θέμα που θα απασχολήσει τον πολύ κόσμο ως ενδεικτικό κοινωνικής τάσης. «Αφού δεν μαθαίνουμε συνέχεια ότι γίνονται τέτοια, είναι προφανώς μεμονωμένο φαινόμενο», είναι το νόημα.

Το μεγάλο ζήτημα κατά τη γνώμη μου είναι όμως αυτό που έλεγα στην αρχή: Η ψύχραιμη τοποθέτηση πάμπολλων μπούφων, οι οποίοι στα σοβαρά καταθέτουν την άποψη «της ευθύνης του θύματος» και της «προκλητικής του συμπεριφοράς». Λες και, στην περίπτωση που αυτά υφίστανται, δικαιούται κάποιος να παραβιάζει την θέληση του άλλου.

Για κάθε έναν τέτοιο σχολιαστή υπάρχουν περισσότεροι άλλοι που συμφωνούν ή κρυφοσυμφωνούν μαζί του- και αυτοί είναι εξίσου επικίνδυνοι: Αποτελούν την πλειοψηφία της ανοχής που βοηθά να μην αλλάξει τίποτα.