Ζωή

Η κίνηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να εμποδίσει τον Γερμανό πρέσβη και εκείνη του Μανώλη Γλέζου να τον βοηθήσει ώστε να καταθέσει το στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων του Διστόμου, προκαλεί ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω από την χρήση και τη λειτουργία της ιστορικής μνήμης στην κοινωνία.     

Δεν είναι λίγος ο κόσμος που χρησιμοποιεί την ιστορία όχι για να καταλάβει το παρελθόν και το παρόν, αλλά για να τεκμηριώσει αυτό που θεωρεί δίκιο του. Τέτοιοι είναι οι απανταχού ελληναράδες που πιστεύουν ότι με την επίκληση του ένδοξου αρχαιοελληνικού παρελθόντος τεκμηριώνουν, ως απόγονοι, ένα δικαίωμα παραπάνω στον σημερινό κόσμο.

Αυτή η συμπεριφορά στην συγκεκριμένη περίπτωση αντιστοιχεί στην στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δεν ειναι τυχαίο ότι σε ανάρτησή της στο FB μετά το περιστατικό, η κ. Κωνσταντοπούλου εξέφρασε την άποψη ότι ο Μανώλης Γλέζος "έβαλε ξανά την ναζιστική σημαία στο σημείο από όπου την είχε κατεβάσει". Πρόκειται για μια δήλωση που χρησιμοποιεί την ιστορία για να απευθυνθεί στο θυμικό, θυμίζοντάς μας τις μεθόδους που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο λαϊκισμός για να πολλαπλασιάσει τα αποτελέσματά του.     

Η χρήση της ιστορικής συνέχειας για την στοιχειοθέτηση της εκ μέρους της Γερμανίας αδικίας, είναι ένα θέμα, αν και αμφισβητούμενο. Η πολιτική εκμετάλλευσή του και η αποκομιδή εντυπώσεων είναι ένα άλλο.

Εδώ και χρόνια ως κοινή γνώμη έχουμε με απόλαυση αφεθεί στο μίσος κατά της Γερμανίας. Με το ίδιο μένος, όχι πολλά χρόνια πριν, μισούσαμε τους αμερικανούς. Άλλαξε το αφεντικό αλλά δεν άλλαξε ο δούλος- αυτός τον αφέντη βρίζει. Έβριζε πριν και βρίζει και τώρα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου παίζει το χαρτί του αντιγερμανισμού πολύ καιρό- όπως άλλωστε το έπαιξαν παλιότερα και αρκετές φωνές από τον Σύριζα.

Όμως δεν είναι δυνατόν για να στηριχθεί το εθνικό δίκαιο να δαιμονοποιείται ένας ολόκληρος λαός και να του χρεώνεται μια συλλογική ενοχή για τις πράξεις των παπούδων του. Ο Γλέζος το έθεσε σωστά: Δεν φταίει ο γιος του εγκληματία για τα εγκλήματα του πατέρα του. Η χρήση της ιστορίας του ναζισμού σε αυτή τη συναισθηματική κορώνα είναι λανθασμένη και δείχνει στρεβλή θεώρηση της ιστορίας. Μιας ιστορίας όπου όλα αθροίζονται και όλα εξετάζονται από την πλευρά των γεγονότων.

Οι χρήσεις της ιστορίας όμως δεν είναι... ελεύθερες βαρών. Είναι κάτι που οι λαοί το βρίσκουν μπροστά τους, είτε θετικά είτε αρνητικά.