Το λάθος μήνυμα
Δικαστήριο επέβαλε ποινή κοινωνικής εργασίας σε τρεις μαθητές που μετείχαν σε κατάληψη του σχολείου τους. Έπρεπε, αλήθεια, να δικαστούν;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Με ποινή κοινωνικής εργασίας 80 ημερών σε κάθε έναν από τρεις κρητικούς μαθητές γυμνασίου τιμώρησε το δικαστήριο την απόφασή τους να πραγματοποιήσουν κατάληψη στο σχολείο τους. Η υπόθεση εκδικάστηκε μετά από προσφυγή διευθυντή σχολείου του Ρεθύμνου και αφορούσε κατάληψη που είχε πραγματοποιηθεί παλαιότερα.
Επειδή δεν γνωρίζω την δικογραφία, δεν θα πάρω θέση πάνω στο γεγονός. Επί παραδείγματι αν κατά τη διάρκεια της κατάληψης τα παιδιά σπάσανε το μισό σχολείο η ποινή έχει μια λογική: Το να είμαστε ακτιβιστές δεν σημαίνει ότι πρέπει ή ότι μπορούμε να είμαστε και καταστροφικοί. Εν ολίγοις, και οι νέοι χρειάζεται να έχουν μια κινηματική κουλτούρα. Αν αυτή η κοινωνική εργασία είναι ο τρόπος να την αποκτήσουν, χαλάλι.
Αν όμως τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι και ο διευθυντής μαίνεται με την παρότρυνση κάποιων θερμοκέφαλων γονέων, το δικαστήριο ευθύνεται για την ποινικοποίηση μιας μορφής διαμαρτυρίας. Κυρίως όμως ευθύνεται για την τοποθέτηση των παιδιών αυτών στην κατηγορία του παραβάτη και για την δημιουργία στη συνείδησή τους παραβατικής νοοτροπίας.
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έφερε στη νεπιφάνεια την πολυτάραχη και κυρίως μακρά ζωή του. Λιγότεροι του αναμενομένου δεξιοί έπλεξαν το εγκώμιο σε έναν κεντρώων καταβολών πολιτικό που ερωτεύτηκε τον νεοφιλελευθερισμό και αποπειράθηκε να εφαρμόσει ένα κακέκτυπο βρετανικού του παραδείγματος. Ο κυνισμός του για την ανάγκη των εφαρμοζόμενων πολιτικών λιτότητας έμεινε στην ιστορία και επιτρέπει στους φανς του να τον επαινούν γιατί «έλεγε σκληρές αλήθειες». Μπορεί να είναι και έτσι.
Πρωθυπουργός πάντως εκλέχθηκε όχι με κριτήρια πολιτικής πρότασης, αλλά ως το «διαφορετικό» του Παπανδρεϊσμού. Ήταν άλλωστε μια περίοδος κατά την οποία- λίγο πολύ όπως και σήμερα- οι εκλογείς νιώθουν πιο άνετα να διαλέγουν προσωπικότητες παρά να ενημερώνονται για το τι λένε τα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων και να παρακολουθούν κατά πόσον αυτά εφαρμόζονται.
Ο Μητσοτάκης δεν γνώρισε ποτέ την αποδοχή των Καραμανλικών- ίσως επειδή ο Γερο-Καραμανλής ποτέ δεν καλοείδε τα σούσουρα με το ‘65 και τα όσα χρεώθηκαν τότε και για πάντα στο όνομα της ελληνικής δεξιάς. Άδικα; Ίσως ναι, ίσως όχι.
Επειδή δεν γνωρίζω την δικογραφία, δεν θα πάρω θέση πάνω στο γεγονός. Επί παραδείγματι αν κατά τη διάρκεια της κατάληψης τα παιδιά σπάσανε το μισό σχολείο η ποινή έχει μια λογική: Το να είμαστε ακτιβιστές δεν σημαίνει ότι πρέπει ή ότι μπορούμε να είμαστε και καταστροφικοί. Εν ολίγοις, και οι νέοι χρειάζεται να έχουν μια κινηματική κουλτούρα. Αν αυτή η κοινωνική εργασία είναι ο τρόπος να την αποκτήσουν, χαλάλι.
Αν όμως τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι και ο διευθυντής μαίνεται με την παρότρυνση κάποιων θερμοκέφαλων γονέων, το δικαστήριο ευθύνεται για την ποινικοποίηση μιας μορφής διαμαρτυρίας. Κυρίως όμως ευθύνεται για την τοποθέτηση των παιδιών αυτών στην κατηγορία του παραβάτη και για την δημιουργία στη συνείδησή τους παραβατικής νοοτροπίας.
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έφερε στη νεπιφάνεια την πολυτάραχη και κυρίως μακρά ζωή του. Λιγότεροι του αναμενομένου δεξιοί έπλεξαν το εγκώμιο σε έναν κεντρώων καταβολών πολιτικό που ερωτεύτηκε τον νεοφιλελευθερισμό και αποπειράθηκε να εφαρμόσει ένα κακέκτυπο βρετανικού του παραδείγματος. Ο κυνισμός του για την ανάγκη των εφαρμοζόμενων πολιτικών λιτότητας έμεινε στην ιστορία και επιτρέπει στους φανς του να τον επαινούν γιατί «έλεγε σκληρές αλήθειες». Μπορεί να είναι και έτσι.
Πρωθυπουργός πάντως εκλέχθηκε όχι με κριτήρια πολιτικής πρότασης, αλλά ως το «διαφορετικό» του Παπανδρεϊσμού. Ήταν άλλωστε μια περίοδος κατά την οποία- λίγο πολύ όπως και σήμερα- οι εκλογείς νιώθουν πιο άνετα να διαλέγουν προσωπικότητες παρά να ενημερώνονται για το τι λένε τα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων και να παρακολουθούν κατά πόσον αυτά εφαρμόζονται.
Ο Μητσοτάκης δεν γνώρισε ποτέ την αποδοχή των Καραμανλικών- ίσως επειδή ο Γερο-Καραμανλής ποτέ δεν καλοείδε τα σούσουρα με το ‘65 και τα όσα χρεώθηκαν τότε και για πάντα στο όνομα της ελληνικής δεξιάς. Άδικα; Ίσως ναι, ίσως όχι.
