Το Survivor και οι πολιτικές δεσμεύσεις

Οι μέρες αυτές της συζήτησης στη Βουλή οπωσδήποτε δεν άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό, έδωσαν όμως μια καλή γεύση του.
Το Survivor και οι πολιτικές δεσμεύσεις
Με το σούσουρο της ψήφισης τω ν μέτρων ξέχασα κάτι δηλώσεις Δραγασάκη που πήρε το αυτί μου προχθές. Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, μιλώντας στη Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης για την οικονομία τοποθετήθηκε έναντι των όσων καταμαρτυρούσαν οι της αντιπολίτευσης στους βουλευτές του Σύριζα.

Ο εύλογος ψόγος έχει να κάνει με την απόκλιση μεταξύ όσων αποτελούν δέσμευσή τους και των όσων λένε ή κάνουν στη συνέχεια. Προφανώς και δεν πρόκειται για κάτι νέο. Φαίνεται ότι, παραδοσιακά, η εξουσία στην Ελλάδα δεν έχει αυτό που λέει η νομική επιστήμη «καθήκον αληθείας».

Ο κ. Δραγασάκης χαρακτήρισε «γκεμπελίσκους» αυτούς από τη Νέα Δημοκρατία που «κόβουν και ράβουν» παλαιότερες δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης ώστε να δημιουργούν εντυπώσεις ανακολουθίας.

Ο ίδιος δήλωσε σταθερός στις απόψεις του, επισημαίνοντας ότι τα ίδια θα έλεγε και σήμερα αν τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει προς το καλύτερο. Το πρόβλημα είναι ότι αν το επιχείρημα «άλλαξαν τα δεδομένα» μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την μονομερή αναπροσαρμογή μιας δέσμευσης, τότε η έννοια της υπόσχεσης χάνει εντελώς το νόημά της.

Διότι, αναρωτιέμαι, πότε οι συνθήκες είναι ίδιες με τις προηγούμενες; Ούτε καν σε εργαστηριακό περιβάλλον κατά την διενέργεια πειράματος. Ακριβώς επειδή το τι θα γίνει παρακάτω και ποιες δυνάμεις θα επιδράσουν σε ένα πολυπαραγοντικό πεδίο, όπως αυτό της πολιτικής είναι ασαφές, οι πολίτες ζητούν διαβεβαιώσεις. Και ακριβώς για τον ίδιο λόγο οι πολιτικοί αναλαμβάνουν δεσμεύσεις. Αν οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις υπάρχουν υπό αναβλητική αίρεση, ποιο το νόημά τους;

«Έτσι και αλλιώς κανείς μόνοι μας είμαστε. Οι 9 στους 10 βλέπουν Survivor. Δεν υπάρχει λόγος για εντάσεις», είπε με ελαφράδα ο υπουργός Οικονομικών κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή. Το ότι ενώπιον της Βουλής αναφέρθηκε αυτή η… τηλεοπτική πραγματικότητα, στην οποία δίνεται και πολιτική σημασία, έχει, θεωρώ, τον δικό του ενδιαφέροντα συμβολισμό.

Δεν είναι νέο ότι οι όροι με τους οποίους έρχεται η πολιτική στη δημόσια σφαίρα είναι όροι τηλεθέασης- ακόμη και στις περιπτώσεις που η προβολή δεν αφορά μόνο τηλεοπτικό δίκτυο. Σταδιακά όμως βλέπω ότι η ομολογία περί της σημασίας του φαίνεσθαι στην πολιτική γίνεται όχι με απολογητικό τόνο αλλά με κυνικό.

Το ότι τα προσχήματα δεν κρατιούνται έχει κατά τη γνώμη μου ένα κέρδος: μειώνεται η υποκρισία και «what you see is what you get”, που λένε και οι αγγλοσάξωνες. Τα προσχήματα όμως έχουν ένα ρόλο να παίξουν στις κοινωνικότητες και αυτός αφορά όσους δεν καταλαβαίνουν σωστά ποια είναι η θέση τους. Αναγκάζουν σε ένα μίνιμουμ συμπεριφοράς που δεν περνά τη γραμμή. Και ως τέτοια έχουν μια σημασία.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v