Να φύγουν από την ιστορική μνήμη τα κακώς κείμενα;
Η Καθημερινή έγραψε μια παρουσίαση βιβλίου- βιογραφίας για τους χουντικούς και τρώει κράξιμο. Κατά τη γνώμη μου, άδικα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Θες λόγω Χρυσής Αυγής, θες λόγω της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την εκδήλωση του πραξικοπήματος, φέτος έγινε πολύ σούσουρο με την 21η Απριλίου και τα συναφή. Με χαρά είδα ενδιαφέροντα κείμενα και νέα οπτικές ενώ πέρασα και μια βόλτα από αυτό εδώ το πολύ ενδιαφέρον συνέδριο που πραγματοποίησαν τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας το προηγούμενο σαββατοκύριακο.
Μεταξύ άλλων είδα και ένα δημοσίευμα στην Καθημερινή, στο οποίο γινόταν λόγος για έναν τύπο που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να βιογραφήσει πλήρως τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και να τιμήσει την μνήμη του. Στο δημοσίευμα περιγράφονται οι ιδεολογικές καταβολές αυτού του κυρίου, το πώς ο περί ου ο λόγος λάτρης του καθεστώτος- 19χρονος τότε- κατάφερε να έλθει σε επαφή με την «κ. Δέσποινα» και μετά να μπει στο σπίτι του Παπαδόπουλου. Με τον καιρό- περιγράφει το άρθρο- κέρδισε την εμπιστοσύνη διάφορων χουντικών, οι οποίοι του εμπιστεύθηκαν το αρχείο τους και διάφορα τέτοια.
Περιγράφεται ακόμη πως νοσταλγοί της 7ετίας συναντώνται κάθε τόσο σε ξενοδοχεία και… αναπολούν τις ημέρες της δόξας, αλλά και πως ο ίδιος μαζί με του γιους του Πατακού και του Μακαρέζου είχαν δεχθεί πρόταση από ενδιάμεσο για να ενταχθούν στο ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής. Γίνετια ακόμη αναφορά σε ένα «πρότζεκτ» που μια κλειστή ομάδα προσπαθεί να υλοποιήσει,την δημιουργία
Από την Κυριακή που δημοσιεύθηκε το συγκεκριμένο πετυχαίνω διάφορο κόσμο που μισοέξαλλος μιλά για «σκουπίδια», «αίσχος» και λοιπά, απορώντας πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια δημοσιεύματα σε σοβαρές εφημερίδες και παρατηρώντας την έκπτωση της ποιότητας του τύπου κλπ.
Ομολογώ πως διαφωνώ.
Κατ΄αρχάς φαντάζομαι ότι όλο αυτό δημοσιεύτηκε γιατί κάποιος μέσα από την εφημερίδα θέλησε να βοηθήσει στην προβολή της επικείμενης έκδοσης. Φρόντισαν μάλιστα, όσο είναι δυνατόν, να ληφθούν αποστάσεις, καθώς το περιεχόμενο ήταν… ακανθώδες. Δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί η Καθημερινή να χαίρεται για το ότι κάποιος αγιοποιεί τον Παπαδόπουλο. Για τον λόγο άλλωστε αυτό, το άρθρο είχε τον τίτλο «Οι κινήσεις «αθώωσης» του δικτάτορα της Επταετίας». Αλλά αυτά τα διαδικαστικά λίγη σημασία έχουν. Η συζήτηση ξεκινά από όταν το κείμενο δημοσιεύθηκε και μετά.
Πρόκειται για ένα «ρεπορταζιακό» κείμενο. Δηλαδή ένα κείμενο που θέλει να αφηγηθεί πως κινήθηκε ο συγγραφέας του 4τομου επί κυκλοφορία βιβλίου και τι κάνουν σήμερα οι συμπαθούντες το τότε καθεστώς. Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι αυτό συνιστά κάποιου είδους προσβολής μνήμης ή κάποιου είδους απειλή της δημοκρατίας. «Λες και πρόκειται για παρεξηγημένους και όχι για τυράννους» διαβάζω σχόλιο σε σχετικό post. Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα λαϊκής… στροφής προς τη Χούντα- ακόμη και με δεδομένη την παρουσία των μπούφων της Χρυσής Αυγής και των διάφορων άλλων βαρεμένων που με παρρησία αναφωνούν ότι «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται».
Αναρωτιέμαι: Είναι φιλοχουντικό να μην θεωρείς ότι πρέπει να εξαφανιστεί κάθε μη αντιχουντική αναφορά από τη δημόσια σφαίρα; Έτσι θα επικρατήσει ιστορικά αυτό που θεωρούμε δίκαιο; Με το να μην υπάρχουν αντίθετες αναφορές; Και το δικαίωμα των «άλλων» στην ιστορική (τους) μνήμη; Ναι, στη «λάθος» μνήμη. Αλλά ποιος λέει ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος μνήμη; Η μνήμη- και η συλλογική- κατασκευάζεται και δεν υπάρχει ως μία και μόνη αλήθεια. Νομίζω ότι η δημόσια συζήτηση για τη Χούντα, όπως και για οποιαδήποτε άλλη ιστορική περίοδο, έχει ανάγκη όλες τις αναφορές- πολλώ μάλλον τις ρεπορταζιακές, όπως αυτή της Καθημερινής, που μας λένε και ένα-δυο πράγματα για το πώς κινούνται σήμερα αυτοί οι τύποι.
Εκτός από το δικαίωμα των άλλων να βιώνουν ακόμη και τα πράγματα με τα οποία διαφωνούμε, πρέπει να έχουμε κατά νου και το δικό μας δικαίωμα να μην ζούμε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, γεμάτο από φίλιες ειδήσεις.
Μεταξύ άλλων είδα και ένα δημοσίευμα στην Καθημερινή, στο οποίο γινόταν λόγος για έναν τύπο που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να βιογραφήσει πλήρως τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και να τιμήσει την μνήμη του. Στο δημοσίευμα περιγράφονται οι ιδεολογικές καταβολές αυτού του κυρίου, το πώς ο περί ου ο λόγος λάτρης του καθεστώτος- 19χρονος τότε- κατάφερε να έλθει σε επαφή με την «κ. Δέσποινα» και μετά να μπει στο σπίτι του Παπαδόπουλου. Με τον καιρό- περιγράφει το άρθρο- κέρδισε την εμπιστοσύνη διάφορων χουντικών, οι οποίοι του εμπιστεύθηκαν το αρχείο τους και διάφορα τέτοια.
Περιγράφεται ακόμη πως νοσταλγοί της 7ετίας συναντώνται κάθε τόσο σε ξενοδοχεία και… αναπολούν τις ημέρες της δόξας, αλλά και πως ο ίδιος μαζί με του γιους του Πατακού και του Μακαρέζου είχαν δεχθεί πρόταση από ενδιάμεσο για να ενταχθούν στο ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής. Γίνετια ακόμη αναφορά σε ένα «πρότζεκτ» που μια κλειστή ομάδα προσπαθεί να υλοποιήσει,την δημιουργία
Από την Κυριακή που δημοσιεύθηκε το συγκεκριμένο πετυχαίνω διάφορο κόσμο που μισοέξαλλος μιλά για «σκουπίδια», «αίσχος» και λοιπά, απορώντας πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια δημοσιεύματα σε σοβαρές εφημερίδες και παρατηρώντας την έκπτωση της ποιότητας του τύπου κλπ.
Ομολογώ πως διαφωνώ.
Κατ΄αρχάς φαντάζομαι ότι όλο αυτό δημοσιεύτηκε γιατί κάποιος μέσα από την εφημερίδα θέλησε να βοηθήσει στην προβολή της επικείμενης έκδοσης. Φρόντισαν μάλιστα, όσο είναι δυνατόν, να ληφθούν αποστάσεις, καθώς το περιεχόμενο ήταν… ακανθώδες. Δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί η Καθημερινή να χαίρεται για το ότι κάποιος αγιοποιεί τον Παπαδόπουλο. Για τον λόγο άλλωστε αυτό, το άρθρο είχε τον τίτλο «Οι κινήσεις «αθώωσης» του δικτάτορα της Επταετίας». Αλλά αυτά τα διαδικαστικά λίγη σημασία έχουν. Η συζήτηση ξεκινά από όταν το κείμενο δημοσιεύθηκε και μετά.
Πρόκειται για ένα «ρεπορταζιακό» κείμενο. Δηλαδή ένα κείμενο που θέλει να αφηγηθεί πως κινήθηκε ο συγγραφέας του 4τομου επί κυκλοφορία βιβλίου και τι κάνουν σήμερα οι συμπαθούντες το τότε καθεστώς. Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι αυτό συνιστά κάποιου είδους προσβολής μνήμης ή κάποιου είδους απειλή της δημοκρατίας. «Λες και πρόκειται για παρεξηγημένους και όχι για τυράννους» διαβάζω σχόλιο σε σχετικό post. Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα λαϊκής… στροφής προς τη Χούντα- ακόμη και με δεδομένη την παρουσία των μπούφων της Χρυσής Αυγής και των διάφορων άλλων βαρεμένων που με παρρησία αναφωνούν ότι «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται».
Αναρωτιέμαι: Είναι φιλοχουντικό να μην θεωρείς ότι πρέπει να εξαφανιστεί κάθε μη αντιχουντική αναφορά από τη δημόσια σφαίρα; Έτσι θα επικρατήσει ιστορικά αυτό που θεωρούμε δίκαιο; Με το να μην υπάρχουν αντίθετες αναφορές; Και το δικαίωμα των «άλλων» στην ιστορική (τους) μνήμη; Ναι, στη «λάθος» μνήμη. Αλλά ποιος λέει ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος μνήμη; Η μνήμη- και η συλλογική- κατασκευάζεται και δεν υπάρχει ως μία και μόνη αλήθεια. Νομίζω ότι η δημόσια συζήτηση για τη Χούντα, όπως και για οποιαδήποτε άλλη ιστορική περίοδο, έχει ανάγκη όλες τις αναφορές- πολλώ μάλλον τις ρεπορταζιακές, όπως αυτή της Καθημερινής, που μας λένε και ένα-δυο πράγματα για το πώς κινούνται σήμερα αυτοί οι τύποι.
Εκτός από το δικαίωμα των άλλων να βιώνουν ακόμη και τα πράγματα με τα οποία διαφωνούμε, πρέπει να έχουμε κατά νου και το δικό μας δικαίωμα να μην ζούμε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, γεμάτο από φίλιες ειδήσεις.
