Ανασκαφές στο παρελθόν με "βιντεοκασσέτα"

Ο Στάθης Ψάλτης ήταν ένας απο τους εκπροσώπους της εποχής της "ελληνικής βιντεοκασσέτας"- μιας παραγωγής που είχε την τύχη των "σκυλάδικων".
Ανασκαφές στο παρελθόν με βιντεοκασσέτα
Κοιτώντας πίσω στον χρόνο τείνουμε να απορούμε και να μετανιώνουμε για τα όσα με πάθος αγαπήσαμε- ειδικά όσα είχαν να κάνουν με μόδες, τάσεις, «φάσεις» και γενικώς αισθητική. Οι περισσότεροι απλώς γυρνούν την πλάτη στις «πασέ» αυτές εκδηλώσεις γούστου, ενώ οι πιο κουλτουριάρηδες μετά βδελυγμίας απορρίπτουν τα περασμένα, συνήθως εξευτελίζοντάς τα μέσω της… μετατροπής τους σε καλτ εκθέματα στην βιτρίνα του παρελθόντος.

Προκειμένου για την ελληνική περίπτωση, σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε τώρα με την δεκαετία του ’80. Οι ιδιαίτερες πολιτιστικές παραγωγές της δεκαετίας αυτής έρχονται στο προσκήνιο για να τους καταλογιστεί λαϊκισμός, κιτς υπερβολή, προθέσεις εύκολου και «πλαστικού» εντυπωσιασμού και μπόλικη κακογουστιά.

Αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια με τα σκυλάδικα της εποχής, αλλά και με την κινηματογραφική παραγωγή του δημοφιλούς κινηματογράφου της δεκαετίας του ’80- εν πολλοίς με τις ταινίες «της βιντεοκασσέτας». Είναι οι ταινίες που με φόρα από την δεκαετία του ’70 εξακολούθησαν να γυρίζουν ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου (Βουτσάς, Ρίζος κλπ). Το πράγμα είχε ήδη παρακμάσει και έτσι οι εταιρίες παραγωγής δεν διέθεταν τα χρήματα ούτε για το απαιτούμενο φιλμ και το συνεπόμενο κόστος της διανομής σε αίθουσες- τα γύριζαν κατευθείαν σε βίντεο για οικιακή χρήση. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν και η χρυσή εποχή του VHS και του βίντεοκλαμπ.

Πέρα από τους «παλιούς» που πέρασαν στο video, στη δεκαετία του ’80 εμφανίστηκε και μια νέα γενιά κωμικών κυρίως ηθοποιών, οι ταινίες των οποίων εντάχθηκαν στην αισθητική του βίντεο, αν και τεχνικά είχαν γυριστεί σε φιλμ. Το χιούμορ τους φιλοδοξούσε να καλύψει το κενό των κλασικών ελληνικών ταινιών ενσωματώνοντας τρέχοντα φαινόμενα, όπως η αγάπη για τα δίκυκλα, οι πειρατικοί σταθμοί, και μια λιγούρικη και καταπιεσμένη σεξουαλική «απελευθέρωση».

Αυτή ήταν η φάση της ελληνικής κοινωνίας τότε, και αυτήν εξέφρασε η λαϊκή κινηματογραφική παραγωγή. Όπως και τα «σκυλάδικα» τραγούδια ανήκουν στην πολιτιστική και πολιτισμική μας ιστορία και ως τέτοια έχουν σημασία και δεν είναι σκουπίδια. Είναι τεκμήρια, μάρτυρες μιας εποχής.

Το να γελάμε σήμερα μαζί τους, και ίσως με τον εαυτό μας που τα κατανάλωνε, είναι απόλυτα θεμιτό. Και αυτή η διαδικασία όμως η σημερινή περιμένει την σειρά της για να γίνει μέρος της ιστορίας. Μιας ιστορίας που στο μέλλον θα περiγράφει το πώς, αναζητώντας υποσυνείδητα τα αίτια της οικονομικής κρίσης, βρεθήκαμε να κάνουμε παντός είδους αναδρομές στα ελληνικά 70s και 80s.

Αυτός είναι ο λόγος που η είδηση για τον θάνατο του Στάθη Ψάλτη έπαιζε πρώτη σήμερα σε όλο το διαδίκτυο. Και αυτό εγώ το λέω κέρδος.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v