Γιατί πρέπει ο Κουφοντίνας να δικαιούται άδειες

Τα όρια του νόμου είναι ένα πράγμα που, παρά τις προθέσεις του νομοθέτη, παραμένει θολό. Ο λόγος που αυτό ισχύει έχει να κάνει με την ίδια τη φύση του νόμου, ο οποίος είναι φτιαγμένος για να απευθύνεται σε όλους και να ρυθμίζει γενικές περιπτώσεις. Η γενική ισχύς αφήνει όμως αρκετές «τρύπες», οι οποίες συνήθως διχάζουν την κοινή γνώμη και κλονίζουν την εμπιστοσύνη στην ισχύ διαφόρων διατάξεων.

Την Πέμπτη, μέλη αντιεξουσιαστικών ομάδων πήγαν στο σπίτι της Ντόρας Μπακογιάννη, διαδήλωσαν υπέρ της αδειοδότησης του κρατούμενου Κουφοντίνα και πέταξαν τα αντίστοιχα φέιγ βολάν. Η Ντόρα Μπακογιάννη τοποθετήθηκε δημοσίως κατά της ενδεχόμενης άδειας Κουφοντίνα από τη φυλακή προβάλλοντας την καταδίκη του για τις δολοφονικές επιθέσεις και τη συμμετοχή στην 17 Νοέμβρη. «Στην Ελλάδα υπάρχουν νόμοι και οι νόμοι πρέπει να τηρούνται», κατέληξε η ανακοίνωση της πρώην υπουργού, της οποίας ο πρώτος άνδρας- θυμίζεται- ήταν ανάμεσα στα θύματα της οργάνωσης.     

Στους νόμους που πρέπει να τηρούνται είναι όμως και οι διατάξεις για τις αδειοδοτήσεις φυλακισμένων- εφόσον βέβαια αυτοί πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Είναι προφανές ότι για το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν είναι όλοι οι έγκλειστοι ίδιοι. Ανάλογα με τα εγκλήματα για τα οποία καταδικάστηκαν, η κοινή γνώμη θεωρεί πως δικαιούνται λιγότερο ή περισσότερο τις ευεργετικές διατάξεις περί χρόνιου εγκλεισμού- και για λόγους επικινδυνότητας αλλά και για λόγους «τιμωρίας».

Άσχετα από το που τοποθετείται πολιτικά ο καθένας, και άσχετα με το ποια γνώμη έχει για την «ένοπλη επανάσταση», αφού ο φόνος δεν είναι σε κανένα επίπεδο αποδεκτός από την εγχώρια κοινωνία, η δράση Κουφοντίνα θεωρείται ακραία και περιθωριακή, ακόμη και με όρους εγκληματικής συμπεριφοράς. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για ανθρώπους όπως η Ντόρα Μπακογιάννη οι οποίοι έχουν και προσωπική εμπλοκή.  

Εκεί όμως φαίνεται η ευνομία μιας πολιτείας: Στο να μπορεί να εφαρμόζει τους νόμους κατά περίπτωση χωρίς να καταστρατηγεί το πνεύμα τους· όταν μπορεί να διαστέλλει τα όριά τους υπέρ του γενικού συμφέροντος, χωρίς να αλλοιώνει τη φύση τους. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, ο Δ. Κουφοντίνας πρέπει να έχει πρόσβαση στα δικαιώματα κάθε φυλακισμένου, όπως προβλέπεται από τη δικαιοσύνη, και η αστυνομία πρέπει με τη σειρά της να βρει αποτελεσματικό τρόπο να εξασφαλίσει ότι αυτά τα δικαιώματα δεν θα βλάψουν το κοινωνικό σύνολο, όπως επί παραδείγματι θα μπορούσε να γίνει σε περίπτωση απόδρασής του.

Δεν υπάρχει για μια δυτικού τύπου κοινωνία κοινωνικό αγαθό που να είναι σημαντικότερο από την ισονομία. και τίθεται το ερώτημα: Θα πρέπει αυτή η ισονομία να θεωρηθεί ότι αφορά και περιπτώσεις καταδικασθέντων για εγκλήματα που διέπραξαν οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή;  Αφού η πολιτεία δεν εφαρμόζει τους κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας περιμένοντας «ανταπόδοση», αλλά γιατί μόνο μέσα από την εφαρμογή αυτή πραγματώνεται η ίδια ως κοινωνία δικαίου, η απάντηση θα πρέπει να  είναι καταφατική.

Άδεια και λοιπά δικαιώματα φυλακισμένου θα πρέπει να χορηγούνται ακόμη και σε αυτόν που κηρύττει εναντίον της συγκεκριμένης κοινωνικής οργάνωσης που του τα χορηγεί. Γιατί αυτά δεν απονέμονται υπέρ του αλλά υπέρ του συνόλου. Αυτή η υπέρβαση επιβεβαιώνει την- λιγότερο ή πειρσσότερο- θεωρητική δικαιοσύνη των πολλών.