Δεν τίθεται θέμα επιβίωσης

Το Survivor σαρώνει και όσοι δεν το βλέπουν φαίνεται να κάνουν μεγάλο θέμα την απόφασή τους να μην παρακολουθούν το "υποπροϊόν".
Δεν τίθεται θέμα επιβίωσης

Τελικά όσο μεγαλύτερα προβλήματα έχεις, τόσο πιο λαίμαργα αναζητάς την ανεμελιά. έτσι τουλάχιστον ερμηνεύω την σούπερ επιτυχία του τηλεοπτικού Survivor, που επανήλθε μετά από 7-8 χρόνια και ενώ την τελευταία φορά που είχε προβληθεί (νομίζω ήταν κάτι σε στυλ Έλληνες εναντίον Τούρκων), δύσκολα θα το έλεγε κανείς επιτυχημένο.

Πέρα από τα 60% που κάνει από πλευράς τηλεθέασης, το Survivor συζητιέται ολημερίς στα σχολεία, ενώ και στα παιδικά πάρτυ, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πρόσφατα, οι ανιματέρ που πληρώνουν οι γονείς για να μην ασχολούνται οι ίδιοι, βάζουν στα παιδιά ως δραστηριότητα το να «παίξουν» survivor. Έχει με δυο λόγια καταστεί φαινόμενο. 

Ήμουν ανέκαθεν εναντίον των τηλεπαιχνιδιών. Θεωρούσα το θέαμα φτωχό και ουδέποτε κόλλαγα με την προσπάθεια του μέσου ανθρώπου να κερδίσει το έπαθλο, ούτε βέβαια με τις «έξυπνες» ατάκες του παρουσιαστή που τραβά το χιούμορ από τα μαλλιά. Κάποια από αυτά τα παιχνίδια ίσως να είχαν, για το γούστο μου, αξία ως «καλτιές», όπως το αμίμητο και παμπάλαιο «Κάνε ό,τι κάνω» ή οι «Κόντρες» που παρουσίαζε ο Βλάσσης Μπονάτσος.  

Ωστόσο, τα περισσότερα μου έφερναν θλίψη.

Όταν βγήκαν τα τηλεπαιχνίδια τύπου ριάλιτι (Big Brother, Τοίχος, Μπαρ κλπ), στην αρνητική μου γνώμη προστέθηκε η νεανική απέχθεια για τον οργουελικό «Μεγάλο Αδελφό» που από απευκταίο μελλοντολογικό σενάριο έγινε «in» τηλεθέαμα.

Με τον καιρό οι αντιπάθειές μου κόπασαν. Όχι τόσο γιατί η αισθητική μου συμβιβάστηκε, αλλά γιατί μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι εκτός από το ποιον συμπαθείς, πρέπει να διαλέγεις και ποιον κράζεις- και τα δύο έχουν κόπο και ψυχική φθορά. Έτσι, παρά το ότι ενοχλούμαι με τις μαζικές μανίες- ειδικά των τηλεθεατών- το όλο θέμα Survivor με άφησε εξ αρχής παγερά αδιάφορο και δεν το παρακολούθησα ποτέ.

Παρατηρώ όμως με ενδιαφέρον το πώς διαμορφώνεται ο δημόσιος διάλογος γύρω από αυτό και κυρίως ο δημόσιος διάλογος που αφορά τους επικριτές του, οι οποίοι ξιφουλκούν κατά της εκπομπής ωσάν να συμβολίζει όλα τα κακής αισθητική θεάματα που πέρασαν από την ελληνική τηλεόραση και που- πολύ πιθανόν- και οι ίδιοι έχουν απολαύσει κατά το παρελθόν.  

Ενώ λοιπόν οι τηλεθεατές του Survivor το βλέπουν ακολουθώντας το ρεύμα χωρίς πολλά- πολλά, όσοι δεν το βλέπουν το κάνουν μεγαλύτερο θέμα από ό,τι θα έπρεπε κατά τους ίδιους να είναι, για να μην πω και από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.          

Τα θεάματα που καλώς ή κακώς εμπλέκουν τόσο κόσμο έχει ενδιαφέρον να τα βλέπει κανείς για να προσπαθήσει να καταλάβει καλύτερα την κοινωνία στην οποία ζει. Κατά τη γνώμη μου, οι κορώνες κάποιου για το πόσο πολύ δεν γουστάρει αυτό που προβάλλεται ή για το πόσο λαϊκό είναι, κρύβουν την σφοδρή επιθυμία του να ανήκει πραγματικά στην άλλη ομάδα- αυτή που δεν αποτελεί το τάργκετ γκρουπ του «υποπροϊόντος».

Όπως συνέβαινε παλιότερα και με τα νεολαϊκά που στα μέσα της δεκαετίας του ’90 κατέκλυσαν τη διασκέδαση. Υπήρχαν και τότε άνθρωποι που μετά βδελυγμίας αρνούνταν να πατήσουν το πόδι τους σε οποιοδήποτε μαγαζί έπαιζε τέτοια τραγούδια. Νομίζω ότι αυτοί που στο τσακίρ κέφι πήγαιναν και μια τέτοια βόλτα, πέρναγαν καλύτερα τότε.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v