Η αξιολόγηση των συνδικαλιστών
Η Κυβέρνηση τα στηλώνει για την αξιολόγηση, μια που οι αλλαγές που ζητώνται για τα εργασιακά θα στεναχωρήσουν πιθανότατα τους συνδικαλιστές.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Δεν είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι είναι αυτό που καθυστερεί την κυβέρνηση να συμφωνήσει σε όσα της ζητούν οι δανειστές. Αφού το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο, φαίνεται να λέει η ελληνική κοινή γνώμη, ποιος ο λόγος της καθυστέρησης; Λίγοι- έως κανένας- πιστεύουν πια ότι υπάρχει περίπτωση με την σκληρή της στάση μια ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει τα όσα αποφασίζονται σε Βρυξέλλες και ΔΝΤ.
Αντίθετα, λέει η κοινή λογική, όσο πιο γρήγορα κλείσει η αξιολόγηση τόσο ταχύτερα θα μπούμε και στην ποσοτική χαλάρωση, θα μπορέσουν να αρθούν τα capital controls- εξέλιξη χωρίς την οποία η «ανάπτυξη» αποκλείεται εντελώς- και εν πάση περιπτώσει να προχωρήσει η ελληνική οικονομία.
Κατά τη γνώμη μου, η νέα περικοπή στις συντάξεις που ζητείται από την Τρόικα τους θεσμούς, παρά το ότι είναι η πιο κραυγαλέα απαίτηση, δεν είναι εκείνη που ενοχλεί περισσότερο την κυβέρνηση- αυτή είναι τα εργασιακά και οι ιδιωτικοποιήσεις.
Και γιατί τα εργασιακά και οι ιδιωτικοποιήσεις, θα αναρωτηθεί κάποιος, αφού οι μειώσεις είναι κάτι που θίγει πιο άμεσα περισσότερο κόσμο;
Θεωρώ ότι η μεγάλη δύναμη της παρούσας κυβέρνησης, όπως και του παλιού ΠΑΣΟΚ, είναι η σχέση με τους συνδικαλιστές. Δεν είναι τυχαίο ότι διάφοροι συνδικαλιστές εξ αυτών είναι πλέον επίσημα στον Σύριζα, ούτε ότι οι κοινωνικές διαμαρτυρίες είναι ανύπαρκτες κατά την εφαρμογή αυτού του τρίτου μνημονίου.
Η καλή σχέση της Κυβέρνησης με τον συνδικαλιστικό χώρο και η κοινωνική ειρήνη που αυτή συνεπάγεται είναι ίσως και το δυνατότερο χαρτί της Κυβέρνησης στην σχέση της με τους δανειστές γενικότερα και την γερμανική ηγεσία ειδικότερα. Είναι ίσως ο λόγος που οι «έξω» εμφανίζονται απρόθυμοι στο ενδεχόμενο εκλογών και αλλαγής της Κυβέρνησης.
Οι τυχόν ιδιωτικοποιήσεις σε πληθυσμιακούς κολοσσούς, όπως η ΔΕΗ, της οποίας οι εργαζόμενοι μετέχουν στο μεγαλύτερο σωματείο εργαζομένων στην Ελλάδα, είναι λοιπόν πολύ κομβικές για την ικανότητα του Σύριζα να διατηρήσει τους δεσμούς με μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης- και όχι οποιασδήποτε εκλογικής βάσης. Μιας εκλογικής βάσης που, όπως και η ευρύτερη των δημοσίων υπαλλήλων, είναι μάλλον η πλέον πιστή στην Κουμουνδούρου. Και είναι πιστή γιατί έχει άμεσο συμφέρον να μείνει ο Σύριζα στην εξουσία.
Η αποδόμηση του συστήματος κυβέρνηση-συνδικαλιστές, πέρα από οτιδήποτε άλλο, θα μειώσει σημαντικά την σημερινή ισχύ του Σύριζα και θα εξαϋλώσει την χρησιμότητά του για τους δανειστές.
Υπό το πρίσμα αυτό, η τρέχουσα διαπραγμάτευση είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης για την Κυβέρνηση. Όχι μόνο για την παραμονή της στην εξουσία αλλά και- ίσως κυρίως- για την δυνατότητά της να την διεκδικήσει ξανά, μέσω κινηματικής αντιπολίτευσης με διαδηλώσεις, ακτιβισμούς και συνδικαλιστικά μέτωπα έναντι μιας διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας.
Έτσι, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια ηρωική έξοδος μέσω εκλογών και με προεκλογικό λόγο υψηλής έντασης και πολιτικής περιχαράκωσης εκ μέρους του Σύριζα. Θα είναι εκλογές που θα χάσει, χωρίς όμως να χαθεί το έρεισμά του σε συμπαγείς εκλογικές μάζες.
Στο μεταξύ, η ανησυχία όλων ημών που δεν ανήκουμε σε συνδικαλιστικά μπλοκ πρέπει να αφορά το τι θα προσφέρει η Κυβέρνηση ως αντάλλαγμα στους δανειστές για να μην χρειαστεί να πειράξει τα εργασιακά που την κόπτουν και μπει σε τέτοιες περιπέτειες.
Αντίθετα, λέει η κοινή λογική, όσο πιο γρήγορα κλείσει η αξιολόγηση τόσο ταχύτερα θα μπούμε και στην ποσοτική χαλάρωση, θα μπορέσουν να αρθούν τα capital controls- εξέλιξη χωρίς την οποία η «ανάπτυξη» αποκλείεται εντελώς- και εν πάση περιπτώσει να προχωρήσει η ελληνική οικονομία.
Κατά τη γνώμη μου, η νέα περικοπή στις συντάξεις που ζητείται από την Τρόικα τους θεσμούς, παρά το ότι είναι η πιο κραυγαλέα απαίτηση, δεν είναι εκείνη που ενοχλεί περισσότερο την κυβέρνηση- αυτή είναι τα εργασιακά και οι ιδιωτικοποιήσεις.
Και γιατί τα εργασιακά και οι ιδιωτικοποιήσεις, θα αναρωτηθεί κάποιος, αφού οι μειώσεις είναι κάτι που θίγει πιο άμεσα περισσότερο κόσμο;
Θεωρώ ότι η μεγάλη δύναμη της παρούσας κυβέρνησης, όπως και του παλιού ΠΑΣΟΚ, είναι η σχέση με τους συνδικαλιστές. Δεν είναι τυχαίο ότι διάφοροι συνδικαλιστές εξ αυτών είναι πλέον επίσημα στον Σύριζα, ούτε ότι οι κοινωνικές διαμαρτυρίες είναι ανύπαρκτες κατά την εφαρμογή αυτού του τρίτου μνημονίου.
Η καλή σχέση της Κυβέρνησης με τον συνδικαλιστικό χώρο και η κοινωνική ειρήνη που αυτή συνεπάγεται είναι ίσως και το δυνατότερο χαρτί της Κυβέρνησης στην σχέση της με τους δανειστές γενικότερα και την γερμανική ηγεσία ειδικότερα. Είναι ίσως ο λόγος που οι «έξω» εμφανίζονται απρόθυμοι στο ενδεχόμενο εκλογών και αλλαγής της Κυβέρνησης.
Οι τυχόν ιδιωτικοποιήσεις σε πληθυσμιακούς κολοσσούς, όπως η ΔΕΗ, της οποίας οι εργαζόμενοι μετέχουν στο μεγαλύτερο σωματείο εργαζομένων στην Ελλάδα, είναι λοιπόν πολύ κομβικές για την ικανότητα του Σύριζα να διατηρήσει τους δεσμούς με μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης- και όχι οποιασδήποτε εκλογικής βάσης. Μιας εκλογικής βάσης που, όπως και η ευρύτερη των δημοσίων υπαλλήλων, είναι μάλλον η πλέον πιστή στην Κουμουνδούρου. Και είναι πιστή γιατί έχει άμεσο συμφέρον να μείνει ο Σύριζα στην εξουσία.
Η αποδόμηση του συστήματος κυβέρνηση-συνδικαλιστές, πέρα από οτιδήποτε άλλο, θα μειώσει σημαντικά την σημερινή ισχύ του Σύριζα και θα εξαϋλώσει την χρησιμότητά του για τους δανειστές.
Υπό το πρίσμα αυτό, η τρέχουσα διαπραγμάτευση είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης για την Κυβέρνηση. Όχι μόνο για την παραμονή της στην εξουσία αλλά και- ίσως κυρίως- για την δυνατότητά της να την διεκδικήσει ξανά, μέσω κινηματικής αντιπολίτευσης με διαδηλώσεις, ακτιβισμούς και συνδικαλιστικά μέτωπα έναντι μιας διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας.
Έτσι, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια ηρωική έξοδος μέσω εκλογών και με προεκλογικό λόγο υψηλής έντασης και πολιτικής περιχαράκωσης εκ μέρους του Σύριζα. Θα είναι εκλογές που θα χάσει, χωρίς όμως να χαθεί το έρεισμά του σε συμπαγείς εκλογικές μάζες.
Στο μεταξύ, η ανησυχία όλων ημών που δεν ανήκουμε σε συνδικαλιστικά μπλοκ πρέπει να αφορά το τι θα προσφέρει η Κυβέρνηση ως αντάλλαγμα στους δανειστές για να μην χρειαστεί να πειράξει τα εργασιακά που την κόπτουν και μπει σε τέτοιες περιπέτειες.
