Τα μαθήματα των παραιτήσεων
Ο Κιμούλης έφυγε από το ΚΠΙΣΝ πριν καλά καλά καθίσει στην καρέκλα και η ανακοίνωση αποχώρησής του είναι χρήσιμη.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Οι παραιτήσεις από θέσεις δημόσιας ευθύνης δεν είναι συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα, οπότε όταν συμβαίνουν, δεν περνούν απαρατήρητες. Απεναντίας Η παραίτηση Κιμούλη από το πολιτιστικό Κέντρο του Σταύρος Νιάρχος ήταν δραματική, μεταξύ άλλων, γιατί ήρθε περίπου δέκα μέρες μετά την ανάληψη της ευθύνης του εγχειρήματος από το ελληνικό δημόσιο.
Τα όσα λέει ο Κιμούλης στην ανακοίνωση της παραίτησής του θα μπορούσε να τα έχει πει οποιοσδήποτε άνθρωπος που καταλαβαίνει το πως μπορεί να συμβεί να βρεθείς υπεύθυνος ενός μηχανισμού που ούτε τον ελέγχεις, ούτε καταλαβαίνεις πως ακριβώς λειτουργεί και- ίσως- δεν συμφωνείς με τις αποφάσεις του.
Η αλήθεια είναι ότι θέσεις όπως του καλλιτεχνικού διευθυντή έχουν από τη φύση τους μια ασάφεια ως προς τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητες. Αν σε αυτό προστεθεί το μπάχαλο των πολιτικών παρεμβάσεων για τον τρόπο λειτουργίας ενός τόσο μεγάλου οργανισμού, το φρικάρισμα ενός ανθρώπου που δεν έχει στομάχι πολιτικού μοιάζει απόλυτα κατανοητό. Η καταληκτική παράγραφος της ανακοίνωσης δείχνει πόσο εκτός του πολιτικού παιχνιδιού και των όρων του είναι ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος με παιδικό σχεδόν παράπονο κατηγορεί αυτούς που τον επέλεξαν για την θέση ότι τον άφησαν «μόνο στην αρένα».
Δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να λυπόμαστε τα δημόσια πρόσωπα και όσους σηκώνουν το χέρι ώστε να επιλεγούν για θέση ευθύνης. Μέσα από τέτοια συμβάντα όμως μπορούμε να παρατηρούμε λιγάκι τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα, πριν οι μηχανισμοί επικοινωνίας προλάβουν να κλείσουν ξανά τις χαραμάδες.
Σε άλλες ειδήσεις, έμαθα για το ένταλμα σύλληψης του Αρτέμη Σώρρα και σκέφτηκα ότι θα βγει και αυτός τώρα να φωνάζει για το πώς φιμώνουν μια πολιτική φωνή, και δεν είναι δημοκρατία αυτή και λοιπά, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι Χρυσαυγίτες όταν Μιχαλολιάκος και λοιποί μπήκαν πίσω από τα σίδερα. Υποψιάζομαι δε ότι η πολιτική δράση του κ. Σώρρα εν μέρει σκόπευε και σε μια τέτοιου τύπου «ασυλία».
Τέλος πάντων, η υπόθεση Σώρρα είτε τώρα είτε λίγο αργότερα θα τελειώσει. Εκείνο με το οποίο θα πρέπει να συγκατοικήσουμε μάλλον για πολύ- πολύ καιρό είναι η βλακεία τόσων ανθρώπων που πίστεψαν αυτόν τον τύπο, τα 600 δισεκατομμύριά του και το… όραμά του. για τη χώρα. Αυτό μου φαίνεται αφόρητο.
Τα όσα λέει ο Κιμούλης στην ανακοίνωση της παραίτησής του θα μπορούσε να τα έχει πει οποιοσδήποτε άνθρωπος που καταλαβαίνει το πως μπορεί να συμβεί να βρεθείς υπεύθυνος ενός μηχανισμού που ούτε τον ελέγχεις, ούτε καταλαβαίνεις πως ακριβώς λειτουργεί και- ίσως- δεν συμφωνείς με τις αποφάσεις του.
Η αλήθεια είναι ότι θέσεις όπως του καλλιτεχνικού διευθυντή έχουν από τη φύση τους μια ασάφεια ως προς τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητες. Αν σε αυτό προστεθεί το μπάχαλο των πολιτικών παρεμβάσεων για τον τρόπο λειτουργίας ενός τόσο μεγάλου οργανισμού, το φρικάρισμα ενός ανθρώπου που δεν έχει στομάχι πολιτικού μοιάζει απόλυτα κατανοητό. Η καταληκτική παράγραφος της ανακοίνωσης δείχνει πόσο εκτός του πολιτικού παιχνιδιού και των όρων του είναι ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος με παιδικό σχεδόν παράπονο κατηγορεί αυτούς που τον επέλεξαν για την θέση ότι τον άφησαν «μόνο στην αρένα».
Δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να λυπόμαστε τα δημόσια πρόσωπα και όσους σηκώνουν το χέρι ώστε να επιλεγούν για θέση ευθύνης. Μέσα από τέτοια συμβάντα όμως μπορούμε να παρατηρούμε λιγάκι τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα, πριν οι μηχανισμοί επικοινωνίας προλάβουν να κλείσουν ξανά τις χαραμάδες.
Σε άλλες ειδήσεις, έμαθα για το ένταλμα σύλληψης του Αρτέμη Σώρρα και σκέφτηκα ότι θα βγει και αυτός τώρα να φωνάζει για το πώς φιμώνουν μια πολιτική φωνή, και δεν είναι δημοκρατία αυτή και λοιπά, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι Χρυσαυγίτες όταν Μιχαλολιάκος και λοιποί μπήκαν πίσω από τα σίδερα. Υποψιάζομαι δε ότι η πολιτική δράση του κ. Σώρρα εν μέρει σκόπευε και σε μια τέτοιου τύπου «ασυλία».
Τέλος πάντων, η υπόθεση Σώρρα είτε τώρα είτε λίγο αργότερα θα τελειώσει. Εκείνο με το οποίο θα πρέπει να συγκατοικήσουμε μάλλον για πολύ- πολύ καιρό είναι η βλακεία τόσων ανθρώπων που πίστεψαν αυτόν τον τύπο, τα 600 δισεκατομμύριά του και το… όραμά του. για τη χώρα. Αυτό μου φαίνεται αφόρητο.
