Α. Λιάκος: Λογοκρισία ή αυτοφίμωση;
Μια εκδήλωση που ματαιώθηκε για τον φόβο της συγκέντρωσης εκπαιδευτικών δείχνει ότι πρέπει να έχει κανείς υπόψη του τι εστί δημόσια σφαίρα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο πρόεδρος της επιτροπής Εθνικού διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνης Λιάκος είχε για το απόγευμα της Τρίτης διοργανώσει μια εκδήλωση στην οποία θα μετείχαν διάφοροι πρώην υπουργοί παιδείας μαζί με τον νυν υπουργό. Με τους Γαβρόγλου, Φίλη και Διαμαντοπούλου θα συνομιλούσαν και προσωπικότητες από τον χώρο της παιδείας γενικότερα, όπως ο πρώην πρύτανης και νυν βουλευτής Θ. Φορτσάκης, η Μ. Ρεπούση που είχε συγγράψει το επεισοδιακό βιβλίο της 6ης δημοτικού με τον «συνωστισμό» της Σμύρνης, και ο Χάρης Αθανασιάδης, ιστορικός της εκπαίδευσης.
Η ΕΛΜΕ και διδασκαλικές ενώσεις, εν όψει της εκδήλωσης, κάλεσαν σε συγκέντρωση εκπαιδευτικών, καταγγέλλοντας τον ρόλο κάθε ενός από τους μετέχοντες στην εκδήλωση και διαπιστώνοντας ότι «Για πρώτη φορά, όλο το enfant gâté των υπουργών παιδείας της αστικής τάξης [θα βρεθεί] στο ίδιο τραπέζι». Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω οποιοδήποτε άλλο, πέρα από το συμβολικό, νόημα στην κίνηση των συνδικαλιστικών φορέων που διοργάνωσαν την αντι-εκδήλωση. Προφανώς αν όλοι αυτοί ήθελαν να βρεθούν κάπου για να συζητήσουν, θα το έκαναν μια χαρά χωρίς κανείς από τους συνδικαλιστές να το μάθει εκ των προτέρων.
Ομολογώ πως δεν το βλέπω έτσι. Θεωρώ ότι αν ένας τομέας πρέπει να έχει συναινετική εθνική πολιτική, αυτός είναι η παιδεία, όπου πρέπει να διορίζεται υπουργός με πολύ μεγαλύτερη θητεία από αυτή των κυβερνήσεων. Είμαι δηλαδή υπέρ του διαλόγου από διάφορες παρατάξεις, ο οποίος- ίσως- βοηθήσει στο να υπάρξει ενιαίο σχέδιο και όχι αλλαγές ανάλογα με την κάθε υπουργική φιλοδοξία. Φυσικά αν επρόκειτο να γίνει κοινωνική ανατροπή και να τα αλλάξει όλα θα το προτιμούσα και εγώ, αλλά επειδή δεν το βλέπω πιθανό για τώρα κοντά, λέω ότι είναι κρίσιμο να διαχειριστούμε το εφικτό. Να σημειώσω ακόμη ότι αυτά τα λέω ως μη έχων σχέση οργανική με την παιδεία- «απέξω», που λένε.
Τέλος πάντων, οι συνδικαλιστές κάνουν τη δουλειά τους, όπως νομίζουν οι ίδιοι. Όσο δεν τραμπουκίζουν κόσμο που θέλει να συζητήσει, εμένα λόγος δεν μου πέφτει ούτε και με ενοχλεί. Κανόνισαν λοιπόν να κάνουν την συγκέντρωσή τους για να αντιτεθούν σε αυτή την «αστική» συνεννόηση. Ωστόσο, ο διοργανωτής της εκδήλωσης προτίμησε να ματαιώσει την πραγματοποίησή της καταγγέλλοντας «λογοκρισία» εκ μέρους των συνδικαλιστών.
Αυτό, για να είμαι ειλικρινής, το καταλαβαίνω ακόμη λιγότερο. Εσύ κάνεις μια δημόσια εκδήλωση, για να συζητήσεις για ένα δημόσιο αγαθό. Η κίνησή σου αυτή προκαλεί μια κοινωνική αντίδραση, η οποία είναι εντός των ορίων της κοσμιότητας. Και εσύ τι κάνεις; Καταγγέλλεις την (αντι)δράση των άλλων ως λογοκρισία; Μα, αν το πεδίο για το οποίο εξήγγειλες την συζήτηση ήταν ομαλό, χωρίς κοινωνικές εντάσεις και όλα ήταν λυμένα, ποια η αναγκαιότητα της ίδια της εκδήλωσης;
Κατά τη γνώμη μου, όταν λειτουργείς στη δημόσια σφαίρα είσαι υποχρεωμένος να αποδέχεσαι τους όρους με τους οποίους αυτή λειτουργεί. Και στις λειτουργίες της- ευτυχώς- υπάρχουν και οι δημόσιες συγκεντρώσεις, οι πρωτοβουλίες των συνδικαλιστών και τα λοιπά. Αν κάποιος θέλει να παρεμβαίνει, δεν μπορεί να διαλέγει ορισμένους μόνο από τους όρους λειτουργίας της. Αλλιώς ιδιωτεύει και δεν έχει και τη φθορά της έκθεσης.
Η ΕΛΜΕ και διδασκαλικές ενώσεις, εν όψει της εκδήλωσης, κάλεσαν σε συγκέντρωση εκπαιδευτικών, καταγγέλλοντας τον ρόλο κάθε ενός από τους μετέχοντες στην εκδήλωση και διαπιστώνοντας ότι «Για πρώτη φορά, όλο το enfant gâté των υπουργών παιδείας της αστικής τάξης [θα βρεθεί] στο ίδιο τραπέζι». Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω οποιοδήποτε άλλο, πέρα από το συμβολικό, νόημα στην κίνηση των συνδικαλιστικών φορέων που διοργάνωσαν την αντι-εκδήλωση. Προφανώς αν όλοι αυτοί ήθελαν να βρεθούν κάπου για να συζητήσουν, θα το έκαναν μια χαρά χωρίς κανείς από τους συνδικαλιστές να το μάθει εκ των προτέρων.
Ομολογώ πως δεν το βλέπω έτσι. Θεωρώ ότι αν ένας τομέας πρέπει να έχει συναινετική εθνική πολιτική, αυτός είναι η παιδεία, όπου πρέπει να διορίζεται υπουργός με πολύ μεγαλύτερη θητεία από αυτή των κυβερνήσεων. Είμαι δηλαδή υπέρ του διαλόγου από διάφορες παρατάξεις, ο οποίος- ίσως- βοηθήσει στο να υπάρξει ενιαίο σχέδιο και όχι αλλαγές ανάλογα με την κάθε υπουργική φιλοδοξία. Φυσικά αν επρόκειτο να γίνει κοινωνική ανατροπή και να τα αλλάξει όλα θα το προτιμούσα και εγώ, αλλά επειδή δεν το βλέπω πιθανό για τώρα κοντά, λέω ότι είναι κρίσιμο να διαχειριστούμε το εφικτό. Να σημειώσω ακόμη ότι αυτά τα λέω ως μη έχων σχέση οργανική με την παιδεία- «απέξω», που λένε.
Τέλος πάντων, οι συνδικαλιστές κάνουν τη δουλειά τους, όπως νομίζουν οι ίδιοι. Όσο δεν τραμπουκίζουν κόσμο που θέλει να συζητήσει, εμένα λόγος δεν μου πέφτει ούτε και με ενοχλεί. Κανόνισαν λοιπόν να κάνουν την συγκέντρωσή τους για να αντιτεθούν σε αυτή την «αστική» συνεννόηση. Ωστόσο, ο διοργανωτής της εκδήλωσης προτίμησε να ματαιώσει την πραγματοποίησή της καταγγέλλοντας «λογοκρισία» εκ μέρους των συνδικαλιστών.
Αυτό, για να είμαι ειλικρινής, το καταλαβαίνω ακόμη λιγότερο. Εσύ κάνεις μια δημόσια εκδήλωση, για να συζητήσεις για ένα δημόσιο αγαθό. Η κίνησή σου αυτή προκαλεί μια κοινωνική αντίδραση, η οποία είναι εντός των ορίων της κοσμιότητας. Και εσύ τι κάνεις; Καταγγέλλεις την (αντι)δράση των άλλων ως λογοκρισία; Μα, αν το πεδίο για το οποίο εξήγγειλες την συζήτηση ήταν ομαλό, χωρίς κοινωνικές εντάσεις και όλα ήταν λυμένα, ποια η αναγκαιότητα της ίδια της εκδήλωσης;
Κατά τη γνώμη μου, όταν λειτουργείς στη δημόσια σφαίρα είσαι υποχρεωμένος να αποδέχεσαι τους όρους με τους οποίους αυτή λειτουργεί. Και στις λειτουργίες της- ευτυχώς- υπάρχουν και οι δημόσιες συγκεντρώσεις, οι πρωτοβουλίες των συνδικαλιστών και τα λοιπά. Αν κάποιος θέλει να παρεμβαίνει, δεν μπορεί να διαλέγει ορισμένους μόνο από τους όρους λειτουργίας της. Αλλιώς ιδιωτεύει και δεν έχει και τη φθορά της έκθεσης.
