Ο Κυριάκος και η "κοινή λογική" για τις απεργίες

Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’70 η μεταπολιτευτική Κυβέρνηση Καραμανλή είχε εισάγει τον διάσημο νόμο 330, ο οποίος έφερνε σκλήρυνση των διατάξεων για τις απεργίες. Έκανε πιο εύκολα τα πράγματα για τους απεργοσπάστες και έβαζε σημαντικές προθεσμίες για την προκήρυξη απεργίας και καθώς δεν υπήρχε οργανωμένο εργατικό κίνημα, οι αρκετές απεργίες της περιόδου εκείνης μειώθηκαν.

Η Ελλάδα είχε μόλις βγει από μια 20ετία ραγδαίας ανάπτυξης και βιομηχανοποίησης, ενώ η πτώση της δικτατορίας είχε ανοίξει την όρεξη του κόσμου για διεκδικήσεις. Ο νόμος 330 εξασφάλισε ότι το «πάρτυ» των διεκδικήσεων θα μείνει εκτός του χώρου της εργασίας.  

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χθες μέσω τουίτερ στράφηκε κατά της απεργίας των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς- καθώς ταλαιπωρούν τον κόσμο, ο οποίος δεν φταίει, όπως τόνισε. Πρόκειται για μια πολιτική δήλωση που απευθύνεται στους μη δημόσιους υπάλληλους και σε όσους πιστεύουν ότι το ελληνικό δημόσιο είναι «οικονομικό καρκίνωμα»- και λέω ότι σχετίζεται αποκλειστικά με το δημόσιο γιατί με 30% ανεργία άντε να βρεις ιδιωτικό υπάλληλο να απεργεί.   

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμπλήρωσε την πρώτη του παρέμβαση με άλλη μία, πιο τεχνοκρατική και, κατά τη γνώμη μου, πιο ανεπεξέργαστη. Πρότεινε να αλλάξει η νομοθεσία για τις απεργίες και να απαγορευτούν όλες όσες δεν έχουν πλειοψηφία 50%+1 των εργαζομένων.

Μια φορά ένα γνωστός μου είχε πει ότι κατά τη γνώμη του τα πράγματα στην ελληνική δικαιοσύνη θα φτιάξουν αν καταργήσουμε τους άλλους- πέρα από τον πρώτο- βαθμούς απόδοσης δικαιοσύνης (εφέσεις, αιτήσεις αναίρεσης κλπ). Κατά τη γνώμη του οι διαδικασίες αυτές καθυστερούν πάρα πολύ τα δικαστήρια και συχνά επιφέρουν παραγραφές αδικημάτων για πραγματικούς ενόχους. Έχει μία λογική, όπως και η πρόταση του Κυριάκου.      

Όμως οι τέτοιου τύπου «κοινής λογικής» αντιμετωπίσεις των προβλημάτων  έχουν ένα πρόβλημα: Δεν συλλογίζονται ποτέ παρά μόνο στενά το ίδιο το πρόβλημα και δεν λαμβάνουν υπόψη το πλαίσιο εντός του οποίου το πρόβλημα αυτό υπάρχει. Για την ακρίβεια, δεν σκέφτονται ότι πιθανότατα το πρόβλημα αυτό έχει δημιουργηθεί καθώς επιχειρείται να αντιμετωπιστεί ένα άλλο μεγαλύτερο- και αυτό αφήνοντας στην άκρη τις όποιες διαστάσεις «δικαιοσύνης» ή «ανθρωπισμού» και μιλώντας με όρους τεχνοκρατικούς. Ας πούμε η θεσμοθέτηση του δικαιώματος της απεργίας και η δυνατότητα των εργαζομένων να αποφασίζουν στο συνδικαλιστικό τους όργανο τους τρόπους με τους οποίους θα ξεκινά και θα τελειώνει μια απεργία συντελεί στην κοινωνική ειρήνη και εκτονώνει πιέσεις που αν συσσωρεύονταν ίσως να κόστιζαν περισσότερο στο σύνολο.

Το να δυσκολέψεις την κοινωνική διαμαρτυρία σε συνθήκες οικονομικής κρίσης που διαρκεί επτά έτη και καλά κρατεί, εκτός από σωστό, δεν μου φαίνεται και ότι θα είναι μεσοπρόθεσμα λειτουργικό. Ακόμα και αν αυτοί που την εβδομάδα αυτή ταλαιπωρήθηκαν από τα μέσα μεταφοράς ψιθυρίσουν «αμήν, παναγία μου».  

Έτσι το έβλεπε και ο "Εθνάρχης" και είδε το μετά το ΠΑΣΟΚ (το παλιό, το ορθόδοξο) να έρχεται τρέχοντας...