Καιρός φέρνει τα λάχανα
Ήρθε ο καιρός- ως ιδέα- και μας πήρε τα μυαλά δείχνοντάς μας ότι ένα τσακ θέλουμε όλοι εμείς του «πρώτου κόσμου» για να τα γράψουμε όλα στο χιόνι.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Στις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά και γενικώς στις διακοπές, ένα σημείο που εντοπίζω πάντα ως ενδεικτικό της χαλάρωσης και της ξενοιασιάς είναι όταν τα θέματα που απασχολούν την ομήγυρη είναι κάθε άλλο παρά ζωτικής σημασίας. Επί παραδείγματι μπορούν να γίνουν εκτενείς συζητήσεις για το εάν η παρέα θα πάει για μπάνιο στην τάδε ή τη δείνα παραλία, ενώ μαχητική ίσως είναι και η αντιπαράθεση για το αν σήμερα θα φάμε «στην πάνω ή στην κάτω ταβέρνα». Το κυματάκι που ίσως έχει η θάλασσα αναδεικνύεται σε μέγιστο θέμα που προκαλεί άλλες… εμβριθείς παρατηρήσεις του τύπου «εδώ το πιάνει νοτιάς και όταν έχει νοτιάς, σηκώνει κύμα» ή «λίγο θολή μου φαίνεται σήμερα, εσύ τι λες;».
Η μανία που έπιασε τον κόσμο με τον καιρό και το καθυστερημένο χιόνι μου έδωσε την ίδια εντύπωση ξενοιασιάς. Για τις ημέρες αυτές η αλλαγή του καιρού έγινε σχεδόν το μόνο θέμα συζήτησης έναντι του οποίου δεν είχες δικαίωμα να μην έχεις γνώμη. «Αύριο λένε θα φτάσει μείον 13» σου έλεγε ο συνομιλητής σου και σώπαινε κοιτώντας σε στα μάτια και περιμένοντας την αντίδρασή σου: Είσαι από εκείνος που δεν γνωρίζουν την καταστροφή που έρχεται και άρα θα έχει τη χαρά να σε τρομοκρατήσει, ή μήπως είσαι κανάς ψαγμένος που μπορεί να υπερθεματίσει («εγώ άκουσα για μείον 17») και επομένως να απολαύσει ο ίδιος την κορύφωση της «αγωνίας» του για την επικείμενη χιονοθύελλα;
Φυσικά στην μανία με τον καιρό έπαιξαν τον ρόλο τους και διάφορα μέσα ενημέρωσης που έβαψαν «κίτρινο» το κατάλευκο χιόνι, προβάλλοντας θερμοκρασίες του Νευροκοπίου χωρίς να ξεκαθαρίζουν ότι αυτές δεν αφορούν την πρωτεύουσα. «Ο χιονιάς- φονιάς» τα «-30» και τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» έκαναν έτσι πάλι την εμφάνισή τους και έβαλαν το λιθαράκι τους σε μια μίνι μαζική υστερία που πήρε για λίγο τις έγνοιες ημών των απλών ανθρώπων και τις σκέπασε με πάγο.
Μια άλλη παρατήρηση που αξίζει να κάνει κανείς με αφορμή την αναμονή της επιδείνωσης του καιρού είναι το πως η προοπτική ενός σωματικού προβλήματος, του κρύου στην προκειμένη περίπτωση, είναι ικανή να εκτοπίσει από την καθημερινότητα τα πιο σύνθετα θέματα κάνοντάς τα να φαίνονται επίπλαστα και ασήμαντα- και δικαίως. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, τέτοια ασήμαντα είναι και τα λεγόμενα «προβλήματα του πρώτου κόσμου»- μια φράση με την οποία περιγράφονται τα προβλήματα (;) που έχεις όταν έχεις λυμένο το ζήτημα «επιβίωση». Προβλήματα ας πούμε που έχουν να κάνουν με το που θα βρεις ωραία κοκτέηλ στο κέντρο ή πού έχουν 10% έκπτωση. Τη σχέση ανάμεσα στα οιονεί αυτά προβλήματα και στα πραγματικά την καταλαβαίνουμε καλύτερα όταν νιώσουμε ότι κινδυνεύει η ακεραιότητά μας ή και όταν μας συμβαίνει κάτι πολύ καθημερινό, όπως η πείνα ή η δίψα.
Η μανία των μίντια με το χιονάκι, που- τουλάχιστον στην Αθήνα- ήταν για… στόλισμα έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους να σκεφτούν άλλους που δεν έχουν άνετα την προστασία από το κρύο, ενώ σε ορισμένους χάρισαν απλώς μια ολιγοήμερη ξενοιασιά, άντε και μια- δυο μέρες χωρίς σχολείο.
Με όλα αυτά σκεφτόμουν όπως ο καιρός και οι αλλαγές του μας απασχολούν ακόμη πολύ, παρά το ότι έχουμε τόσο εξελιχθεί ως είδος ώστε για τα περισσότερα από τα φαινόμενά του να έχουμε προστασία. Οι λόγοι για τους οποίους ασχολούμαστε με τις καιρικές συνθήκες έχουν γίνει πια πιο περίπλοκοι, ακόμη και αν είναι η σωματικότητά μας πάντα αυτή που θέτει το θέμα.
Η μανία που έπιασε τον κόσμο με τον καιρό και το καθυστερημένο χιόνι μου έδωσε την ίδια εντύπωση ξενοιασιάς. Για τις ημέρες αυτές η αλλαγή του καιρού έγινε σχεδόν το μόνο θέμα συζήτησης έναντι του οποίου δεν είχες δικαίωμα να μην έχεις γνώμη. «Αύριο λένε θα φτάσει μείον 13» σου έλεγε ο συνομιλητής σου και σώπαινε κοιτώντας σε στα μάτια και περιμένοντας την αντίδρασή σου: Είσαι από εκείνος που δεν γνωρίζουν την καταστροφή που έρχεται και άρα θα έχει τη χαρά να σε τρομοκρατήσει, ή μήπως είσαι κανάς ψαγμένος που μπορεί να υπερθεματίσει («εγώ άκουσα για μείον 17») και επομένως να απολαύσει ο ίδιος την κορύφωση της «αγωνίας» του για την επικείμενη χιονοθύελλα;
Φυσικά στην μανία με τον καιρό έπαιξαν τον ρόλο τους και διάφορα μέσα ενημέρωσης που έβαψαν «κίτρινο» το κατάλευκο χιόνι, προβάλλοντας θερμοκρασίες του Νευροκοπίου χωρίς να ξεκαθαρίζουν ότι αυτές δεν αφορούν την πρωτεύουσα. «Ο χιονιάς- φονιάς» τα «-30» και τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» έκαναν έτσι πάλι την εμφάνισή τους και έβαλαν το λιθαράκι τους σε μια μίνι μαζική υστερία που πήρε για λίγο τις έγνοιες ημών των απλών ανθρώπων και τις σκέπασε με πάγο.
Μια άλλη παρατήρηση που αξίζει να κάνει κανείς με αφορμή την αναμονή της επιδείνωσης του καιρού είναι το πως η προοπτική ενός σωματικού προβλήματος, του κρύου στην προκειμένη περίπτωση, είναι ικανή να εκτοπίσει από την καθημερινότητα τα πιο σύνθετα θέματα κάνοντάς τα να φαίνονται επίπλαστα και ασήμαντα- και δικαίως. Σε μεγαλύτερη κλίμακα, τέτοια ασήμαντα είναι και τα λεγόμενα «προβλήματα του πρώτου κόσμου»- μια φράση με την οποία περιγράφονται τα προβλήματα (;) που έχεις όταν έχεις λυμένο το ζήτημα «επιβίωση». Προβλήματα ας πούμε που έχουν να κάνουν με το που θα βρεις ωραία κοκτέηλ στο κέντρο ή πού έχουν 10% έκπτωση. Τη σχέση ανάμεσα στα οιονεί αυτά προβλήματα και στα πραγματικά την καταλαβαίνουμε καλύτερα όταν νιώσουμε ότι κινδυνεύει η ακεραιότητά μας ή και όταν μας συμβαίνει κάτι πολύ καθημερινό, όπως η πείνα ή η δίψα.
Η μανία των μίντια με το χιονάκι, που- τουλάχιστον στην Αθήνα- ήταν για… στόλισμα έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους να σκεφτούν άλλους που δεν έχουν άνετα την προστασία από το κρύο, ενώ σε ορισμένους χάρισαν απλώς μια ολιγοήμερη ξενοιασιά, άντε και μια- δυο μέρες χωρίς σχολείο.
Με όλα αυτά σκεφτόμουν όπως ο καιρός και οι αλλαγές του μας απασχολούν ακόμη πολύ, παρά το ότι έχουμε τόσο εξελιχθεί ως είδος ώστε για τα περισσότερα από τα φαινόμενά του να έχουμε προστασία. Οι λόγοι για τους οποίους ασχολούμαστε με τις καιρικές συνθήκες έχουν γίνει πια πιο περίπλοκοι, ακόμη και αν είναι η σωματικότητά μας πάντα αυτή που θέτει το θέμα.
