Ο Χατζηδάκις θα γούσταρε Πάολα

Η Πάολα τραγούδησε Χατζηδάκι και πολύς κόσμος έσπευσε να της θυμίσει τη θέση της: Εκεί, χαμηλά με τους άλλους «σκυλάδες».
Ο Χατζηδάκις θα γούσταρε Πάολα
Μόλις τώρα- τόσες μέρες μετά- φαίνεται να κατακάθεται ο κουρνιαχτός που προκάλεσε η κίνηση της (πολύ) λαϊκής αοιδού Πάολας να τραγουδήσει Μάνο Χατζηδάκι και Νίκο Γκάτσο στην τηλεοπτική εκπομπή «στην Υγειά μας».

Ουκ ολίγοι αμφισβήτησαν το δικαίωμα της καλλιτέχνιδας να «πιάνει στο στόμα της ιερά τέρατα της ελληνικής δισκογραφίας, όπως οι παραπάνω.

Αναρωτιέμαι αν κάποιοι από αυτούς γνωρίζουν πόσο ευχάριστα σκανδαλισμένος θα ήταν ο Χατζηδάκις αν ζούσε και έβλεπε το σύμβολο της σημερινής μαζικής διασκέδασης να ερμηνεύει λαϊκά το πόνημά του. Και μάλιστα αξιοπρεπέστατα, αν θέλετε τη γνώμη μου.  

Είναι άλλωστε ο ίδιος ο Χατζηδάκις που, όντας διευθυντής του Τρίτου προγράμματος είχε προσεγγίσει τον Φλωρινιώτη που τότε ήταν στο απόγειο της δόξας τους και των καλτ εμφανίσεών του. Τον είχε προσεγγίσει για να εμφανιστεί ζωντανά στο στούντιο του τρίτου προγράμματος- του άντρου της βαριάς κουλτούρας- και να τραγουδήσει με μόνη τη συνοδεία ενός πιάνου.

Πέρσι μιλούσα με τον Φλωρινιώτη και μου διηγήθηκε πως, για να ξεκομπλάρει και να μπορέσει να τραγουδήσει, ο Χατζηδάκις αναγκάστηκε να του κάνει αστεία και μορφασμούς. Ποιος; Ο Χατζηδάκις. Για να έρχεται ο κάθε ένας που ψάχνει λίγη επιβεβαίωση και δάφνες καλλιέργειας και να δείχνει τους «άλλους». Τους ακαλλιέργητους και τους «λαϊκούς».

Τα σκυλάδικα δεν υπάρχουν, ούτε υπήρχαν ποτέ ως μουσικό είδος. Στη δεκαετία του ’80 αποτέλεσαν έναν κοινωνικό «στιγματισμό» που προήλθε από τη διανόηση πρωτίστως και τους παλαιότερους αστούς δευτερευόντως. Αυτοί οι τελευταίοι δεν άντεχαν να βλέπουν τους νεοφερμένους πασόκους να διαμορφώνουν το δικό τους πολιτικό-πολιτισμικό στίγμα.

Σε κάθε περίοδο τα λαϊκά, και παλαιότερα το ίδιο το μπουζούκι, καλούνται να αντιμετωπίσουν διώξεις και απαξίωση από τα πολιτισμικά «καθεστώτα». Μπορεί να μην μας άρεσε ο Πανταζής του ΄80 ή τα τραγούδια του Τάκη Μουσαφίρη και των δισκογραφικών εταιριών πέριξ της Ομόνοιας, αλλά αυτό ήταν το λαϊκό που μπορούσαμε να παράξουμε ως λαός εκείνη την εποχή και αυτό παράξαμε.     

Όσο πηγαίνουμε προς τα πίσω οι ερμηνευτές του λαϊκού τραγουδιού γίνονται όλο και… «ποιοτικότεροι». Ποιος αμφισβητεί σήμερα τον Στράτο Διονυσίου, τον Μανώλη Αγγελόπουλο και, φυσικά, τον Στέλιο Καζαντζίδη; Ουδείς. Η καλλιτεχνική τους «ρηχότητα» χάνεται στην πατίνα της ιστορίας και στις ρίζες της εικαζόμενης αυθεντικότητας. Και έτσι απαλλάσσονται.  

Και οι σημερινοί λαϊκοί; Όχι, σε αυτούς αναγνωρίζεται μόνο η περσόνα του σκυλά- αυτοί δεν είναι λαϊκοί. Και αυτό γιατί κάποιος πρέπει να είναι το μαύρο πρόβατο. Κάποιος πρέπει να είναι «κάτω» για να μπορούμε εμείς να φαινόμαστε «πάνω». Τόλμησαν μάλιστα να πλησιάσουν σύμβολα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, όπως η μουσική του Χατζηδάκι; Στην πυρά και γρήγορα!  

Ο πολιτισμικός ρατσισμός δεν είναι επικίνδυνος, όσο ο άλλος. Ο κίνδυνος που ενέχει είναι πιο πολύ προσωπικός και έχει να κάνει με το ότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα παλαμάκια ή τα κραξίματα σε άλλους. Αλλά ποιος ασχολείται με τέτοια όταν η Πάολα τραγουδάει Μάνο;
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v