Τρολο-τρόλεϋ

Υπάρχει μια παρανόηση σχετικά με αυτό που αποκαλούμε «αναρχικούς». Για τον περισσότερο κόσμο η πληθυσμιακή αυτή ομάδα ταυτίζεται με τους νεαρούς που καταστρέφουν, πλιατσικολογούν, αλλά και συγκρούονται με την αστυνομία. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω του όρου «αν-αρχικός» που προκαλεί συνειρμούς για την απροθυμία των ανθρώπων αυτών να υπακούσουν σε οποιαδήποτε αρχή.

Η πραγματικότητα απέχει αρκετά από αυτό. Χωρίς να επεκταθώ, οι σημαντικότεροι θεωρητικοί του αναρχισμού Μπακούνιν, Κροπότκιν κλπ, εξέφραζαν περισσότερο την επιθυμία τους για έναν ελευθεριακό σοσιαλισμό παρά για μια ουτοπική αναρχική κοινωνία. Στη διαδικασία της ανατροπής θεωρείται πιθανό έως βέβαιο ότι θα υπάρξει βία, την οποία οι θεωρητικοί του αναρχισμού αποδέχονται ως μέσο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιζητούν ως αυτοσκοπό.

Οι άνθρωποι αυτοί που έχουν σήμερα αντικοινωνική δράση αγκαλιάζουν τη βία, αλλά ως σκοπό, απογυμνώνοντάς την εντελώς από το ευρύτερο πολιτικό της πλαίσιο. Το πιθανότερο είναι ότι περνούν μια προσωπική φάση ζωής κατά την οποία νιώθουν πολύ επαναστατικοί. Στην προσωπική τους αυτή αναζήτηση «βγάζουν» το όνομα και στον υπόλοιπο «χώρο», για τον οποίο μένει η εντύπωση του απλού κάφρου που πιστεύει ότι «πλήττει το σύστημα» ή ότι «υποδαυλίζει την κοινωνική αναταραχή και άρα το τέλος του συστήματος», καταστρέφοντας χωρίς να προβάλει έστω κάποιον πολιτικό συμβολισμό.

Αυτά σκεφτόμουν γελώντας με την τρολοανακοίνωση- ανάληψη ευθύνης για τα τρία καμένα τρόλεϋ στην Πατησίων: Το χιούμορ του συντάκτη της- προφανώς- ψευδούς ανακοίνωσης μοιάζει να σαρκάζει αυτήν ακριβώς την ανεγκεφαλία των τύπων που λέγαμε και την... αφοσίωσή τους στην επαναστατική προοπτική. Το όνομα της «οργάνωσης» είναι χαρακτηριστικό: «Ζωή χωρίς τρόλεϋ και λεωφορεία στην Πατησίων».

Ένα απόσπασμα που με κέρδισε:
«(…) Όχι μόνο δεν μας νοιάζει ότι τρομοκρατήθηκαν τα γομάρια οι επιβάτες, αλλά χαιρόμαστε ιδιαίτερα μ' αυτό. Τρομοκρατήσαμε, λοιπόν, όλους αυτούς τους κακομούτσουνους ρουφιάνους, που κινούνται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όλους αυτούς τους κρετίνους τους αστούς, που μας κοιτάνε περίεργα στο δρόμο. Τους κατεβάσαμε κάτω να πάνε με τα πόδια στα σπίτια τους, να ξυπνήσουν τα όρνεα της αποχαύνωσης, να κινηθούν λίγο και με τα ποδαράκια, να κάνουν και λίγο γυμναστική οι σάπιοι μικροαστοί».
:-)