Το ακαταλόγιστο του κ. Ζουράρι

Με την αφοριστικά απλή ταμπέλα «μαλάκες» χαρακτήρισε ο υφυπουργός Παιδείας όσους διαφωνούν μαζί του γύρω από το ποιόν του Φιντέλ Κάστρο ως ηγέτη, και χάρισε χαμόγελα στους συριζαίους.

Χαμόγελα γιατί είδαν μία από εκείνες τις δημόσιες προσωπικότητες που δεν έχουν έρμα και όριο στο να λένε την κουζουλάδα τους να βρίσκεται, για λίγο τουλάχιστον, στο δικό τους στρατόπεδο. Μιλώ για την κατηγορία των ανθρώπων που έχουν ένα λίγο προσβλητικό για την προσωπικότητά τους «ακαταλόγιστο». Εκεί θα έβαζα- από τους παλαιότερους- τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, και από τους σύγχρονους τον Γεράσιμο Γιακουμάτο, τη Λιάνα Κανέλη, τον Θάνο Τζήμερο, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο και πολλούς άλλους.

Το θέμα με τον Ζουράρι λοιπόν δεν είναι αν υποστήριξε την υπερ-Φιντέλ ή την Αντί-Φιντέλ άποψη και αν οι λόγοι για τους οποίους το έκανε είναι ότι θέλησε να ευχαριστήσει την ηγετική ομάδα του Μαξίμου ή ότι ο ίδιος πραγματικά εκτιμά τη διακυβέρνηση Κάστρο.

Ούτε κατά τη γνώμη μου αποτελεί θέμα το αν χρησιμοποίησε την λέξη «μαλάκες»: Είναι λίγο υποκριτικό να σοκαριζόμαστε όταν λέξεις της καθημερινότητας περνούν στον δημόσιο λόγο. Ακόμη και αν κάτι τέτοιου δεν μας αρέσει από πλευράς αισθητικής.   

Το θέμα είναι ότι ο κ. Ζουράρις είναι υπουργός της Κυβέρνησης και δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα κατά πόσον πιστεύει πραγματικά ό,τι λέει ή λέει ό,τι χρειάζεται για να προκαλέσει το ακροατήριο αναλαμβάνοντας τον ρόλο του «διανοούμενου κονφερασιέ».

Είναι προβληματικό να είναι υπουργός παιδείας ένας άνθρωπος που δεν νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί ούτε για την φαιδρότητα με την οποία απολαμβάνει την δημοσιότητα, ούτε για το τι είναι πρόθυμος να κάνει για να την απολαύσει.