Όσο μιλάω, εσείς (ξανα)ψηφίζετε

Όσο μιλάω, εσείς (ξανα)ψηφίζετε
Όσο μιλάω, εσείς (ξανα)ψηφίζετε
Το συνέδριο του Σύριζα παρήγαγε νομίζω αναμενόμενα πολιτικά συμπεράσματα. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην εντυπωσιαστώ από τον τρόπο που μια πολιτική συλλογικότητα με συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό προσαρμόζεται στον καθωσπρεπισμό της εξουσίας, μπροστά στην οποία κάθεται σαν εκπαιδευμένο κανίς.

Με εμφανή τον εκνευρισμό στη φωνή του ο Αλέξης Τσίπρας «ταρακούνησε» τους συνέδρους που ψήφισαν διαφορετικά από ό,τι επιθυμούσε στο θέμα της ποσόστωσης των βουλευτών και υπουργών στην Κεντρική Επιτροπή. Ο δόλιος Πρόεδρος είχε να διαλέξει μεταξύ δύο πραγμάτων: Είτε οι σύνεδροι ήταν ηλίθιοι και δεν κατάλαβαν τι ήθελε να ψηφίσουν, είτε το κατάλαβαν και αποφάσισαν να διαφωνήσουν.

Στιγμιαία ο Αλέξης δεν ήξερε ποια από τις δύο προοπτικές τον εκνεύριζε περισσότερο. Δευτερολογώντας είχε αποφασίσει: Το να διαφωνούσαν μαζί του του φάνηκε αδιανόητο, οπότε κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα βούρλα από κάτω δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν και- κυρίως- τι θα ήθελε ο ίδιος να ψηφίσουν. Έτσι λοιπόν πρότεινε να ακουστούν δύο τοποθετήσεις υπέρ και δύο κατά και να ξαναψηφίσουν- όπερ και εγένετο!

Το ηθικό πλεονέκτημα μιας αριστεράς στη εξουσία είναι αυτό ακριβώς: να μην γοητεύεται από τις ερινύες της ισχύος και να ελέγχει τους διοικούντες. Υπάρχει όμως κρατική εξουσία που να μην διαφθείρει και τις καλύτερες προθέσεις; Κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι.

Βέβαια η αριστερή διακυβέρνηση έχει αυτό που της αναγνωρίζεται ως πολιτισμικό πλεονέκτημα. Και φαίνεται να το αξιοποιεί στην περίπτωση της μουσικής που ακούγεται στα Μέσα μαζικής Μεταφοράς. Για την αρμοδιότητα αυτή μάλιστα προσελήφθη d.j., ο οποίος θα αμείβεται αδρά για να επιλέγει το τι κλασική ή/και έντεχνη μουσική θα ακούγεται σε λεωφορεία, τρένα κλπ. Ομολογώ πως αρχικά χαμογέλασα και εγώ διαβάζοντας την σχετική είδηση, μια που μου ήρθε στο μυαλό η λαϊκή σοφία με «τον κόσμο που χάνεται και…».

Όμως αν δεχτούμε- και πώς να κάνουμε διαφορετικά;- ότι τα θέματα ευρύτερης άσκησης εξουσίας δεν ρυθμίζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά από τις Βρυξέλλες, αυτό που μένει σε μια εγχώρια εκλεγμένη ηγεσία να διαχειριστεί είναι η καθημερινότητα. Το επικοινωνιακό πρόβλημα με τα θέματα της καθημερινότητας είναι ότι αν τεθούν δίπλα στα «μεγάλα», πάντα φαίνονται αστεία. Πάντα είναι εύκολο να λοιδορηθούν με την λαϊκίστικη ερώτηση «μα, αυτό είναι το πρόβλημά μας;».

Εμένα μου αρέσει που ακούγεται ξανά κλασική μουσική στο Μετρό. Μου αρέσει που κόσμος ο οποίος δεν έχει καμία πρόσβαση σε αυτό το πολιτισμικό προϊόν έρχεται καθημερινά σε επαφή μαζί του. Και αν αυτό σημαίνει να πληρώνει το κράτος 3.000 ευρώ το μήνα ή 4.000 αν θέλει να έχει δύο ανθρώπους που θα διαλέγουν τη μουσική, ε, δεν μου φαίνεται και τόσο τρομερό.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v