Σιίτες στον Πειραιά, όπως... γριά στην Τήνο;
Τι έχουν να πουν τώρα με το αυτομαστίγωμα των Σιιτών στον Πειραιά όσοι κορόιδευαν τις γριες στην Τήνο; Τι να έχουν να πουν; Ακριβώς τα ίδια!
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ομολογώ ότι το θέαμα ματωμένων τύπων να περπατούν στους δρόμους του Πειραιά, με σόκαρε. Πίστευα ότι αυτά συμβαίνουν κάπου αλλού, στη μακρινή ανατολή.
Μετά άκουσα τα δεικτικά posts διαφόρων συντηρητικών, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία (;) να την πέσουν στους αριστερούς που κάνουν πλάκα στα ορθόδοξα πανηγύρια και στις γριές που πιστεύουν ότι αν πάνε γονατιστές μέχρι την Παναγία της Τήνου θα ευχαριστήσουν τα θεία.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: Το αιματοβαμμένο θέαμα είναι ένα βίαιο θέαμα με προεκτάσεις. Πέρα από τους θρησκευτικούς συμβολισμούς τους οποίους αγνοώ, αποτελεί ένδειξη φανατισμού. Φανερώνει ότι οι «πολύ πιστοί» πρόθυμα τραυματίζονται ακολουθώντας ένα τυπικό και άρα δεν θα έχουν πρόβλημα να πολεμήσουν για θρησκευτικό σκοπό. Αυτή η καθόλου υπονοούμενη βία κοντά μου, δίπλα μου, με ενοχλεί.
Όμως από πού προκύπτει ότι δεν δικαιούμαστε να μας ενοχλεί το ένα και το άλλο ταυτόχρονα; Γιατί δεν έχω το ηθικό δικαίωμα να κάνω πλάκα σε αυτούς που κάνουν ουρές για να αγγίξουν τα γυαλιά του Παΐσιου επειδή θεωρώ άμυαλους και κοινωνικά επικίνδυνους αυτούς που αυτοχαράσσονται στη μέση του δρόμου;
Η θρησκευτική τύφλωση βλάπτει από όπου και αν προέρχεται και κατά τη γνώμη μου πρέπει να συναντά κριτική για να μειώνεται η δράση της. Αυτό βέβαια δεν θα πρέπει να συγχέεται με το κατά πόσον πρέπει να γίνεται ανεκτή ή όχι ή με το κατά πόσον δικαιούται να υπάρχει.
Δεν είμαι της άποψης ότι η κριτική ή και η πλάκα στις θρησκείες πρέπει να απαγορεύεται. Θεωρώ ότι το χιούμορ είναι ο τρόπος που έχουν διάφορες στατικές κοινωνικές δομές, όπως η θρησκεία, για να συνομιλήσουν με αυτούς που αποτελούν την κοινωνία. Μου φαίνεται εντός των ορίων του επιτρεπτού και συνεπές με τις συνταγματικές ελευθερίες της ελεύθερης έκφρασης. Έτσι, ως «μη ανοχή» δεν εννοώ την άσκηση κριτικής, αλλά την οποιαδήποτε χρήση βίας- ακόμη και λεκτικής- εναντίον των ανθρώπων αυτών.
Είναι αφελές να θεωρήσει κανείς ότι η αριστερά θεωρεί κουλ και πολιτικά ορθό ό,τι είναι ξένο ή έστω «ξένο α λα κατατρεγμένος». Στις δυτικές κοινωνίες η αριστερά και συλλήβδην αυτό που μπορεί να ονομαστεί «προοδευτισμός» έχει αναλάβει την κριτική στους ιθαγενείς σκοταδισμούς. Και για τους άλλους, τους εισαγόμενους;
Όσο ξένοι πολιτισμοί θα εγκαθίστανται στη δύση, τόσο θα υφαίνεται μια νέα, κοινή κουλτούρα και απέναντι στη θρησκευτικότητα ως βίωμα. Αυτή θα πρέπει εκτός από την ανοχή στα ήθη του άλλου να περιλαμβάνει και την ανοχή στην κριτική για αυτά ακριβώς τα ήθη. Μέχρι που θα μπορεί να φτάνει αυτή η κριτική; Πρέπει να σταματά πριν αρχίσει να λειτουργεί ως απαγόρευση. Οι ακριβείς ισορροπίες δεν μπορούν να περιγραφούν από τώρα. Θα βρεθούν με τον καιρό και τη συμβίωση. Όσο ποιοτικότερη η παιδεία που θα λάβουν οι μικτές αυτές επόμενες γενιές, τόσο γρηγορότερα θα γίνει αυτό.
Μετά άκουσα τα δεικτικά posts διαφόρων συντηρητικών, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία (;) να την πέσουν στους αριστερούς που κάνουν πλάκα στα ορθόδοξα πανηγύρια και στις γριές που πιστεύουν ότι αν πάνε γονατιστές μέχρι την Παναγία της Τήνου θα ευχαριστήσουν τα θεία.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: Το αιματοβαμμένο θέαμα είναι ένα βίαιο θέαμα με προεκτάσεις. Πέρα από τους θρησκευτικούς συμβολισμούς τους οποίους αγνοώ, αποτελεί ένδειξη φανατισμού. Φανερώνει ότι οι «πολύ πιστοί» πρόθυμα τραυματίζονται ακολουθώντας ένα τυπικό και άρα δεν θα έχουν πρόβλημα να πολεμήσουν για θρησκευτικό σκοπό. Αυτή η καθόλου υπονοούμενη βία κοντά μου, δίπλα μου, με ενοχλεί.
Όμως από πού προκύπτει ότι δεν δικαιούμαστε να μας ενοχλεί το ένα και το άλλο ταυτόχρονα; Γιατί δεν έχω το ηθικό δικαίωμα να κάνω πλάκα σε αυτούς που κάνουν ουρές για να αγγίξουν τα γυαλιά του Παΐσιου επειδή θεωρώ άμυαλους και κοινωνικά επικίνδυνους αυτούς που αυτοχαράσσονται στη μέση του δρόμου;
Η θρησκευτική τύφλωση βλάπτει από όπου και αν προέρχεται και κατά τη γνώμη μου πρέπει να συναντά κριτική για να μειώνεται η δράση της. Αυτό βέβαια δεν θα πρέπει να συγχέεται με το κατά πόσον πρέπει να γίνεται ανεκτή ή όχι ή με το κατά πόσον δικαιούται να υπάρχει.
Δεν είμαι της άποψης ότι η κριτική ή και η πλάκα στις θρησκείες πρέπει να απαγορεύεται. Θεωρώ ότι το χιούμορ είναι ο τρόπος που έχουν διάφορες στατικές κοινωνικές δομές, όπως η θρησκεία, για να συνομιλήσουν με αυτούς που αποτελούν την κοινωνία. Μου φαίνεται εντός των ορίων του επιτρεπτού και συνεπές με τις συνταγματικές ελευθερίες της ελεύθερης έκφρασης. Έτσι, ως «μη ανοχή» δεν εννοώ την άσκηση κριτικής, αλλά την οποιαδήποτε χρήση βίας- ακόμη και λεκτικής- εναντίον των ανθρώπων αυτών.
Είναι αφελές να θεωρήσει κανείς ότι η αριστερά θεωρεί κουλ και πολιτικά ορθό ό,τι είναι ξένο ή έστω «ξένο α λα κατατρεγμένος». Στις δυτικές κοινωνίες η αριστερά και συλλήβδην αυτό που μπορεί να ονομαστεί «προοδευτισμός» έχει αναλάβει την κριτική στους ιθαγενείς σκοταδισμούς. Και για τους άλλους, τους εισαγόμενους;
Όσο ξένοι πολιτισμοί θα εγκαθίστανται στη δύση, τόσο θα υφαίνεται μια νέα, κοινή κουλτούρα και απέναντι στη θρησκευτικότητα ως βίωμα. Αυτή θα πρέπει εκτός από την ανοχή στα ήθη του άλλου να περιλαμβάνει και την ανοχή στην κριτική για αυτά ακριβώς τα ήθη. Μέχρι που θα μπορεί να φτάνει αυτή η κριτική; Πρέπει να σταματά πριν αρχίσει να λειτουργεί ως απαγόρευση. Οι ακριβείς ισορροπίες δεν μπορούν να περιγραφούν από τώρα. Θα βρεθούν με τον καιρό και τη συμβίωση. Όσο ποιοτικότερη η παιδεία που θα λάβουν οι μικτές αυτές επόμενες γενιές, τόσο γρηγορότερα θα γίνει αυτό.
