Μακάρι να γίνει κάτι

Έλεγα πρόσφατα για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε μια ελάσσονος σημασίας αλλαγή που σχετίζεται με την είσοδο στα ΑΕΙ και τη μορφή των Πανελληνίων. Στο τέλος του ποστ εξέφραζα την ελπίδα να μην επαναληφθεί αυτό και από την παρούσα κυβέρνηση. Φαίνεται ότι την αντίληψη ότι "κάτι πρέπει να γίνει" την έχουν και διάφοροι άλλοι.  

Αυτό που αναντίρρητα χρειάζεται η ελληνική μέση εκπαίδευση, όσο σχεδόν χρειάζεται την αύξηση των κονδυλίων η Ανώτατη, είναι ένας εκ βάθρων εκσυχρονισμός. Στην κατεύθυνση αυτή οι προτάσεις που κατέθεσε η Επιτροπή για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουν νόημα.

Κατ’ αρχάς προτείνεται επιτέλους περιορισμός της ύλης κατά 20-30%. Σωστό. Καμαρώνουμε ότι τα δικά μας παιδιά μαθαίνουν πολύ περισσότερα από ό,τι τα γαλλάκια ή τα σουηδάκια, μόνο και μόνο επειδή τυπικά αυτά τα "πολύ περισσότερα" υπάρχουν στην ύλη των ελληνικών σχολείων. Στην πράξη όλα διδάσκονται επί τροχάδην, τα παιδιά αποκομίζουν ελάχιστα πράγματα και δεν υπάρχει χρόνος ώστε να εφαρμοστεί καμία παιδαγωγική μέθοδος (εργασίες, έρευνα κλπ): απλώς τα παρουσιάζει ο καθηγητής και «τα έχουν για την επόμενη φορά» τα παιδιά.

Το άλλο μεγάλο θετικό που περιέχουν αυτές οι προτάσεις έχει να κάνει με την, σε μεγάλο βαθμό, αντικατάσταση των εξετάσεων από εργασίες και την θεσμοθέτηση των ομαδικών εργασιών ως τρόπο εξέτασης. Γενικώς η συμμετοχή των μαθητών στο μάθημα- η ουσιαστική συμμετοχή τους- είναι κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει από χθες. Είμαι πεπεισμένος ότι μόνο μέσα από τη συμμετοχή μαθαίνεις εύκολα και ουσιαστικά.      

Επίσης θετικό ως μέτρο βλέπω την κατάργηση των βαθμών και την αντικατάστασή τους από περιγραφή. Εδώ φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν αντιδράσεις από τους λίαν ανταγωνιστικούς γονείς, οι οποίοι μετατρέπουν τα παιδιά σε κενόδοξους βαθμοθήρες. Εξάλλου, σημαντικά και αυτονόητα, αν και ελαφρώς έξω από την αμιγώς εκπαιδευτική διαδικασία, θεωρώ τα προτεινόμενα για κατάργηση παρελάσεων και προσευχής.

Μια που δεν είμαι εκπαιδευτικός, δεν θα σταθώ άλλο στα επιμέρους, για τα οποία άλλωστε δεν έχω άλλο κριτήριο παρά μόνο τη δική μου λογική.

Το συνολικότερο θετικό που εντοπίζω είναι ότι οι προτάσεις δεν είναι και… καταπληκτικές. Δεν είναι ούτε τόσο προοδευτικές ούτε τόσο καινοτόμες ώστε να λες ‘αποκλείεται να γίνουν ποτέ πράξη’. Πέρα από κάποιες πτυχές που είναι όντως ουτοπικές, όπως η διδασκαλία των αγγλικών μέσω του πολιτισμού κλπ κλπ, φαίνεται ότι η Επιτροπή δεν πρότεινε τα συγκεκριμένα για να έχει την καλή μαρτυρία ότι είναι προοδευτική, αλλά τα πρότεινε μπας και εφαρμοστεί κάτι από αυτά.

Οι προτάσεις δεν θα ανατρέψουν την κατάσταση στην παιδεία από μόνες τους. Όμως δείχνουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και προσέγγισης, ο οποίος φαίνεται να σημαίνει ότι ορισμένοι έχουν εύστοχα εντοπίσει βασικούς τομείς όπου το σημερινό σύστημα χωλαίνει.

Και όσο να πεις η συνειδητοποίηση βοηθά. Ακόμη και τόσο δύσκαμπτους φορείς όσο το κράτος και τα υπουργεία.