Η βλακεία των πανελληνίων

Γενιά με τη γενιά οι έλληνες απόφοιτοι ΑΕΙ προετοιμάζονται στην αγορά εργασίας χωρίς να ξέρουν γιατι διάλεξαν αυτή ή την άλλη σχολή.
Η βλακεία των πανελληνίων

Κυκλοφόρησε αυτό το αστειάκι για την ηλικία και τις πανελλήνιες και, θέλοντας και μη, ταξίδεψα αρκετά πίσω- καθιστός βέβαια, αφού και εγώ είχα δώσει εξετάσεις με δέσμες.

Οι αναμνήσεις από τις πανελλήνιες είναι λίγο σαν τις αναμνήσεις από τον στρατό τις εγκυμοσύνες, τις ελληνικές ταινίες και τους σεισμούς: Όταν κάποιος αρχίσει να θυμάται, σχεδόν όλοι έχουν κάτι να πουν. Είναι αυτό το είδος συλλογικής εμπειρίας που σφραγίζει γενιές.

Το σύστημα των πανελλαδικών ξεκίνησε να χαράσσει τα αποτυπώματά του στους τότε πιτσιρικάδες από τη δεκαετία του 1980. Λίγο μετά ο ανταγωνισμός για την είσοδο στα ΑΕΙ αυξήθηκε ως αποτέλεσμα και του είδους των εξετάσεων και τα «αποτυπώματα» έγιναν τραύματα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η κλονισμένη ψυχική υγεία των εξετασθέντων.

Ο λόγος έχει να κάνει νομίζω ακριβώς με το σύστημα εισαγωγής των φοιτητών στις σχολές. Δεν είναι μόνο οι ίδιες οι εξετάσεις που απαιτούσαν την παπαγαλία, αλλά και το γεγονός ότι το σύστημα απαιτούσε και απαιτεί από ένα παιδί 17 χρονών να διαλέξει τι θα κάνει στην υπόλοιπη ζωή του. Και αυτό γιατί δεν είναι έτσι δομημένη ώστε να παρέχει τα οφέλη της αγνής ακαδημαϊκής εκπαίδευσης που είναι απαλλαγμένη από τις εμπορικές στοχεύσεις. Όχι. Καλεί τον νέο να αποφασίσει το μελλοντικό του επάγγελμα σαν να του υπόσχεται ότι οι σπουδές του θα τον συνδέσουν με την αγορά εργασίας (ανέκδοτο).

Παράλληλα δεν υπάρχει σοβαρή ενημέρωση για το τι προσφέρει το τάδε ήτο δείνα επάγγελμα ή η κάθε σχολή. Έτσι ο υποψήφιος αποφασίζει το επαγγελματικό του μέλλον στα τυφλά. Πόσοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία έχοντας μπει σε κανονικό ρυθμό ζωής να εκπαιδευθούν ξανά σε κάτι που πραγματικά τους αρέσει και το οποίο μπορούν να αποφασίσουν έχοντας κάποια ωριμότητα;

Το σύστημα των Πανελλαδικών είναι ένα σύστημα που καταδικάζει τον υποψήφιο σε ψυχοφθόρα και ανούσια μελέτη, χωρίς στο τέλος αυτού του δρόμου να του προσφέρει σοβαρή προοπτική.

Το τραγικό είναι ότι οι βασικές δομές του συστήματος δεν έχουν αλλάξει- ακόμη και αν άλλαξαν οι δέσμες και έγιναν «κατευθύνσεις» ή όπως αλλιώς τις λένε σήμερα. Κάθε ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εξαγγέλλει διάφορες μεγαλόπνοες μεταρρυθμίσεις και τελικά το μόνο που κάνει είναι να αλλάξει λίγο το σύστημα εισαγωγής.

Είναι καιρός να δούμε το θέμα του τι σημαίνει λύκειο και ποιον ρόλο παίζει λίγο πιο σοβαρά και σε σχέση με τι απόφοιτους και τι επαγγελματίες θέλουμε. Ας μην δούμε και άλλες γενιές να ταλαιπωρούνται από το λάθος επάγγελμα και από την άστοχη μόρφωση και να… γερνάνε περιμένοντας όρθιοι.  


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v