Με την (τηλεοπτική) άδειά σας

Βρισκω τρεις λόγους, οι οποίοι εξηγούν την κίνηση της κυβέρνησης με τις τηλεοπτικές άδειες. Πρώτον, λίγοι θα διαφωνούσαν πως το τηλεοπτικό τοπίο ήθελε ρύθμιση. Άλλωστε αυτό αποτελούσε εξαγγελία κάθε κυβέρνησης από τότε που πρωτοξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, στη μακρινή δεκαετία του 1990.

Πέραν αυτού, ήταν τέτοια η στάση των ιδιωτικών καναλιών στην (προ)προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση αλλά και στο δημοψήφισμα που νομίζω ότι η κοινή γνώμη θα ήθελε να φάνε μια καρπαζιά. Τρίτον, λιγότερο ηθικό αλλά εύλογο είναι να θέλει μια κυβέρνηση να δημιουργήσει το δικό της σύστημα εξουσίας. Ένα συμπαθών μέσο που μπορεί να προσφέρει υποστήριξη στις δύσκολες μέρες του Μνημονίου είναι προφανώς προτιμητέο από κάποιο αντιπολιτευόμενο.

Λογικό λοιπόν να προχωρήσει σε μια αναδιάταξη του ελέγχου της ενημέρωσης στη χώρα.  Το αν το νέο σύστημα ενημέρωσης φτάσει να γίνει μια νέα διαπλοκή, με πάρε- δώσε και δουλειές του δημοσίου, μένει να φανεί.    

Να πω την αλήθεια ωστόσο, ένα σημαντικό μέρος της κριτικής για τον τρόπο που χειρίστηκε η κυβέρνηση το θέμα των τηλεοπτικών αδειών το ασπάζομαι. Πώς αποφασίστηκε ότι πρέπει να είναι τέσσερις; Με εκείνο το άρθρο του Συντάγματος που λέει ότι επί των αδειών αποφασίζει η ανεξάρτητη αρχή δεν τρέχει τίποτα; Δεν μας νοιάζει καθόλου ας πούμε;

Δεν λέω ότι θα άλλαζε ουσιαστικά κάτι αν η Κυβέρνηση μεθόδευε τη σύνθεση του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου και μετά περνούσε από εκεί το θέμα των αδειών. Θα μπορούσε να το κάνει, αλλά θα ήταν πιο χρονοβόρο από το εδώ και τώρα.

Μια που το έφερε η κουβέντα, το timing δεν είναι τυχαίο πιστεύω. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να νιώσει η κοινοβουλευτική ομάδα ότι έχει έναν κοινό εχθρό-τη διαπλοκή ντε!- σε εποχές όπου το κράξιμο για το ασφαλιστικό και το αγροτικό είναι ανελέητο και οι 153 βουλευτές μοιάζουν λίγοι. Και μια χαρά φαίνεται ότι λειτούργησε αυτό το βράδυ της Πέμπτης, παραμονές της άφιξης (και όχι της «καθόδου»- από πού «κατεβαίνουν» οι Κρητικοί;) των αγροτών στην Αθήνα.

Όσο και αν έσκουξαν οι της αντιπολίτευσης λοιπόν για τα κενά και τις αυθαιρεσίες στη διαδικασία, το αυτίο της Κυβέρνσηςη δεν ίδρωσε, αφού ήξερε ότι λίγο έως πολύ η κοινή γνώμη θέλει «καναλικό» αίμα.   

Επίσης, βρίσκω σημαντική και ενδιαφέρουσα την θέση της Πόπης Διαμαντάκου, όπως εκφράζεται στον λογαριασμό της στο Facebook. Το θέμα δεν είναι το πόσες θα ειναι οι άδειες, αλλά το να υπάρξει η ευκαιρία για να τεθεί η υποχρεώση στα εθνικής εμβέλειας κανάλια να προβάλουν και ελληνικές παραγωγές. Όχι μόνο σήριαλ, αλλά ελληνικά ντοκυμαντέρ θα πρόσθετα εγώ. αφού γίνεται που γίνεται κρατική παρέμβαση ας "αφήσει" και κάτι. 

Μένει κάτι ακόμη- μπορεί να είναι τυπικό, μπορεί και να μην είναι: τα ψηφισθέντα πρέπει να εφαρμοστούν. Ας μην ξεχνάμε σε ποια χώρα ζούμε…