Άδωνις, ο λαϊκός εκδικητής
Ο μύθος των τηλεπαραθύρων, ο λαϊκότερος της δεξιάς διεκδικεί την ηγεσία της παράταξης, Να δεις που μπορεί να πάει και καλά.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Δύσκολα μπορείς να μιλήσεις για τίποτε άλλο όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι υποψήφιος για την αρχηγία του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος στην Ελλάδα.
Η καλτ τηλεπερσόνα των 00s αναρριχήθηκε αργά αλλά σταθερά στην πολιτική ζωή του τόπου. Με εισιτήριο την αμφισβητούμενης ειλικρίνειας ακροδεξιά ρητορική του, πέρασε από την δεδηλωμένη γραφικότητα του λαϊκού Καρατζαφέρη στην υπουργική θέση που του προσέφερε ο Σαμαράς όταν αποφάσισε να φλερτάρει σοβαρά με την Χρυσή Αυγή.
Με ρητορική γαλούχηση ΚΝίτη («θα πω ό,τι χρειαστεί για να μην έχω άδικο, ακόμη και αν αυτό θα καταστρέψει την συζήτηση») και παρρησία που φτάνει το θράσος ο αγαπημένος «μπουμπούκος» απέδειξε κατά τη θητεία του στο Ναυτιλίας ότι μπορεί να είναι ένας σοβαρός υπουργός, χωρίς να θυμίσει τίποτα από τα σόου που του χάρισαν ψήφους και τον οδήγησαν στο αξίωμα.
Για τις άλλες παρατάξεις ο Άδωνις είναι απεχθής. Είναι ο τύπος που λατρεύουν να μισούν. Ό,τι έγινε η Ζωή προσφάτως. Βοήθησαν και δηλώσεις του τύπου «εγώ είμαι υπέρ του Μνημονίου» και «αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε», ε, έδεσε το γλυκό. Συνήθως όμως όσοι αντιπαθιούνται σφόδρα από τις άλλες παρατάξεις έχουν εξασφαλισμένο ένα κοινό εντός του κόμματός τους. Και ο Άδωνις δεν αποτελεί εξαίρεση.
Στην αναμέτρηση για την ηγεσία της ΝΔ ο Άδωνις έχει τη στήριξη της πλευράς Σαμαρά και είναι ξακάθαρα η λαϊκή δεξιά. Είναι η μετεξέλιξη του Γιακουμάτου, του Ψωμιάδη, του Νικολόπουλου και λοιπών. Ως λαϊκή δεξιά δε είναι δημοφιλής στους ψηφοφόρους της ΝΔ. Από αυτή την άποψη ενδέχεται να έχει ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων υποψηφίων σε περίπτωση που οι διαδικασίες της εκλογής προέδρου προβλέπουν χαμηλό ή καθόλου κόστος συμμετοχής στην ψηφοφορία. Έτσι το ποσοστό του μπορεί τελικά να είναι μεγαλύτερο από ό,τι είχε αρχικά νομιστεί, αν και το βλέπω απίθανο να νικάει.
Φαντάζομαι και αυτός κάπως έτσι το βλέπει. Θέλει όμως να βάλει ποδαράκι, να πάρει μέρος στο τζέρτζελο, και να εγγραφεί ως εκ των κορυφαίων στελεχών της παράταξης, σβήνοντας και τις αναμνήσεις του ΛΑΟΣ και των όσων έσουρνε τότε στο κόμμα του οποίου την ηγεσία διεκδικεί.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι one of a kind στην ελληνική πολιτική σκηνή. Όλες οι παρατάξεις που αρέσκονται στην εξουσία έχουν τέτοιους τύπους, αφού αναγκαστικά απευθύνονται και σε κομμάτια του κόσμου όπου ο λαϊκισμός είναι η κυρίαρχη γλώσσα για να απευθυνθείς.
Κάθε φορά όμως που μία από αυτές τις προσωπικότητες θα φτάνει να διεκδικεί ανώτερο θεσμικό ρόλο, εγώ θα το κάνω θέμα. Όχι γιατί έχω την ελπίδα ότι θα γίνει κανένα μαγικό και θα τρώμε στη μούρη λιγότερο λαϊκισμό.
Αλλά να μην (ξε)χάσουμε το μέτρο.
Η καλτ τηλεπερσόνα των 00s αναρριχήθηκε αργά αλλά σταθερά στην πολιτική ζωή του τόπου. Με εισιτήριο την αμφισβητούμενης ειλικρίνειας ακροδεξιά ρητορική του, πέρασε από την δεδηλωμένη γραφικότητα του λαϊκού Καρατζαφέρη στην υπουργική θέση που του προσέφερε ο Σαμαράς όταν αποφάσισε να φλερτάρει σοβαρά με την Χρυσή Αυγή.
Με ρητορική γαλούχηση ΚΝίτη («θα πω ό,τι χρειαστεί για να μην έχω άδικο, ακόμη και αν αυτό θα καταστρέψει την συζήτηση») και παρρησία που φτάνει το θράσος ο αγαπημένος «μπουμπούκος» απέδειξε κατά τη θητεία του στο Ναυτιλίας ότι μπορεί να είναι ένας σοβαρός υπουργός, χωρίς να θυμίσει τίποτα από τα σόου που του χάρισαν ψήφους και τον οδήγησαν στο αξίωμα.
Για τις άλλες παρατάξεις ο Άδωνις είναι απεχθής. Είναι ο τύπος που λατρεύουν να μισούν. Ό,τι έγινε η Ζωή προσφάτως. Βοήθησαν και δηλώσεις του τύπου «εγώ είμαι υπέρ του Μνημονίου» και «αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε», ε, έδεσε το γλυκό. Συνήθως όμως όσοι αντιπαθιούνται σφόδρα από τις άλλες παρατάξεις έχουν εξασφαλισμένο ένα κοινό εντός του κόμματός τους. Και ο Άδωνις δεν αποτελεί εξαίρεση.
Στην αναμέτρηση για την ηγεσία της ΝΔ ο Άδωνις έχει τη στήριξη της πλευράς Σαμαρά και είναι ξακάθαρα η λαϊκή δεξιά. Είναι η μετεξέλιξη του Γιακουμάτου, του Ψωμιάδη, του Νικολόπουλου και λοιπών. Ως λαϊκή δεξιά δε είναι δημοφιλής στους ψηφοφόρους της ΝΔ. Από αυτή την άποψη ενδέχεται να έχει ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων υποψηφίων σε περίπτωση που οι διαδικασίες της εκλογής προέδρου προβλέπουν χαμηλό ή καθόλου κόστος συμμετοχής στην ψηφοφορία. Έτσι το ποσοστό του μπορεί τελικά να είναι μεγαλύτερο από ό,τι είχε αρχικά νομιστεί, αν και το βλέπω απίθανο να νικάει.
Φαντάζομαι και αυτός κάπως έτσι το βλέπει. Θέλει όμως να βάλει ποδαράκι, να πάρει μέρος στο τζέρτζελο, και να εγγραφεί ως εκ των κορυφαίων στελεχών της παράταξης, σβήνοντας και τις αναμνήσεις του ΛΑΟΣ και των όσων έσουρνε τότε στο κόμμα του οποίου την ηγεσία διεκδικεί.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι one of a kind στην ελληνική πολιτική σκηνή. Όλες οι παρατάξεις που αρέσκονται στην εξουσία έχουν τέτοιους τύπους, αφού αναγκαστικά απευθύνονται και σε κομμάτια του κόσμου όπου ο λαϊκισμός είναι η κυρίαρχη γλώσσα για να απευθυνθείς.
Κάθε φορά όμως που μία από αυτές τις προσωπικότητες θα φτάνει να διεκδικεί ανώτερο θεσμικό ρόλο, εγώ θα το κάνω θέμα. Όχι γιατί έχω την ελπίδα ότι θα γίνει κανένα μαγικό και θα τρώμε στη μούρη λιγότερο λαϊκισμό.
Αλλά να μην (ξε)χάσουμε το μέτρο.
