Παραφουσκωμένο και αντιαισθητικό δημοψήφισμα
Δεν θέλω άλλες δήθεν πνευματώδεις αντεγκλήσεις υπέρ του "Ναι" ή του "Όχι". Ούτε άλλο ξεκατίνιασμα για το ποιος θα καταστρέψει την Ελλάδα και πως.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το δημοψήφισμα έχει πλήξει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνικότητάς μου. Οι δύο πλευρές λαμβάνουν θέση στο δίλημμα φωνασκώντας με ένα ανυπόφορο για τα γούστα μου πάθος και αισθητικό επίπεδο.
Η τηλεόραση ασχημονεί με την «ενημέρωση» που παρέχει, ενώ είναι η πρώτη φορά που δεν βρίσκω τη λύτρωση ούτε στο διαδίκτυο. Η πόλωση οργιάζει και ίσως εξ αυτού δεν μοιάζει να υπάρχει σε κανέναν «υποχρέωση αληθείας». Ο λόγος είναι ότι το διακύβευμα του δημοψηφίσματος θεωρείται μεγάλο.
Είναι όμως έτσι;
Κατ’ αρχάς όντως το ερώτημα δεν έχει προφανώς να κάνει με την συγκεκριμένη πρόταση της 25ης Ιουνίου, που τυπικά δεν υφίσταται πλέον. Έχει όμως να κάνει με το όριο των μέτρων που δικαιούται να διαπραγματευτεί η Κυβέρνηση. Εμμέσως το τυχόν «Όχι» θα νομιμοποιήσει την πρόταση που υπέβαλε η ελληνική πλευρά για το πακέτο μέτρων των 8 δισ. και ίσως και κάτι παραπάνω, αλλά όχι εκείνη των δανειστών που περιλαμβάνει περικοπή συντάξεων και μισθών. Αυτό βεβαίως δεν θα εμποδίσει να υπάρξει μια άλλη παρόμοια πρόταση εκ μέρους τους.
Ουσιαστικά το ερώτημα υπάρχει μια χαρά και είναι αν θέλουμε να ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη στον Σύριζα και τον Τσίπρα- και αυτή τη φορά με συμμετοχή του κόσμου στο 95% και όχι στο 60%, όπως στις βουλευτικές εκλογές.
Αν βγει το «Όχι» ο Αλέξης θα σπεύσει στις Βρυξέλλες, θα του πούνε ότι δεν τους πολυνοιάζει τι έβγαλε το Δημοψήφισμα και θα προχωρήσει σε πάση θυσία συμφωνία ώστε να ανοίξουν το ταχύτερο οι τράπεζες. Αν βγει «Ναι» ο Καραμανλής θα περιμένει στη γωνία για μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου που και πάλι θα καταλήξει σε συμφωνία χωρίς να υπάρχει κάτι που ελληνικός λαός να αποδέχεται ως «ταβάνι» μέτρων.
Το πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις με τους ξένους δεν ήταν τόσο στις εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που ήταν η διαφορά τους με τους εδώ- και το είπε ξεκάθαρα η Μέρκελ.
Το θέμα τους ήταν και είναι θέμα πολιτικής και για τον λόγο αυτό η στάση τους λίγο θα αλλάξει. Δεν θέλουν να πετύχει ο Τσίπρας και αυτό δεν είναι προσωπικό. Διαφωνούν με την προσέγγιση που έχει η Κυβέρνηση Σύριζα κατά των ελεύθερων αγορών, κατά της «ευελιξίας» στην εργασία και υπέρ της παρέμβασης του δημοσίου. Ούτε «κακοί» είναι, ούτε μοχθηροί. Αλλά ούτε και θα πειστούν.
Το «Όχι» δεν θα μας βγάλει φυσικά έξω από το ευρώ, όπως και το «Ναι» δεν θα μας κρατήσει σώνει και καλά μέσα. Αυτό δεν θα κριθεί από το δημοψήφισμα, αλλά ούτε και το δημοψήφισμα καλείται να δώσει μια τέτοια απάντηση.
Θέλουν το "Ναι" για να δρομολογηθεί η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και να δοθεί και το παράδειγμα σε άλλους που πιστεύουν ότι εθνικές κυβερνήσεις- αριστερές ή αριστερίζουσες- θα αλλάξουν την εικόνα της Ευρώπης και τον προσανατολισμό της οικονομίας της. Το "Όχι" δεν θα αποτρέψει το μνημόνιο, αλλά θα κρατήσει στην εξουσία τη σημερινή Κυβέρνηση.
Αν με ρωτάτε, προτιμώ σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο για τη χώρα και για όλους να έχω μια αριστερών προθέσεων κυβέρνηση, παρά μια δεξιά. Αλλά αυτά είναι γούστα.
Η τηλεόραση ασχημονεί με την «ενημέρωση» που παρέχει, ενώ είναι η πρώτη φορά που δεν βρίσκω τη λύτρωση ούτε στο διαδίκτυο. Η πόλωση οργιάζει και ίσως εξ αυτού δεν μοιάζει να υπάρχει σε κανέναν «υποχρέωση αληθείας». Ο λόγος είναι ότι το διακύβευμα του δημοψηφίσματος θεωρείται μεγάλο.
Είναι όμως έτσι;
Κατ’ αρχάς όντως το ερώτημα δεν έχει προφανώς να κάνει με την συγκεκριμένη πρόταση της 25ης Ιουνίου, που τυπικά δεν υφίσταται πλέον. Έχει όμως να κάνει με το όριο των μέτρων που δικαιούται να διαπραγματευτεί η Κυβέρνηση. Εμμέσως το τυχόν «Όχι» θα νομιμοποιήσει την πρόταση που υπέβαλε η ελληνική πλευρά για το πακέτο μέτρων των 8 δισ. και ίσως και κάτι παραπάνω, αλλά όχι εκείνη των δανειστών που περιλαμβάνει περικοπή συντάξεων και μισθών. Αυτό βεβαίως δεν θα εμποδίσει να υπάρξει μια άλλη παρόμοια πρόταση εκ μέρους τους.
Ουσιαστικά το ερώτημα υπάρχει μια χαρά και είναι αν θέλουμε να ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη στον Σύριζα και τον Τσίπρα- και αυτή τη φορά με συμμετοχή του κόσμου στο 95% και όχι στο 60%, όπως στις βουλευτικές εκλογές.
Αν βγει το «Όχι» ο Αλέξης θα σπεύσει στις Βρυξέλλες, θα του πούνε ότι δεν τους πολυνοιάζει τι έβγαλε το Δημοψήφισμα και θα προχωρήσει σε πάση θυσία συμφωνία ώστε να ανοίξουν το ταχύτερο οι τράπεζες. Αν βγει «Ναι» ο Καραμανλής θα περιμένει στη γωνία για μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου που και πάλι θα καταλήξει σε συμφωνία χωρίς να υπάρχει κάτι που ελληνικός λαός να αποδέχεται ως «ταβάνι» μέτρων.
Το πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις με τους ξένους δεν ήταν τόσο στις εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που ήταν η διαφορά τους με τους εδώ- και το είπε ξεκάθαρα η Μέρκελ.
Το θέμα τους ήταν και είναι θέμα πολιτικής και για τον λόγο αυτό η στάση τους λίγο θα αλλάξει. Δεν θέλουν να πετύχει ο Τσίπρας και αυτό δεν είναι προσωπικό. Διαφωνούν με την προσέγγιση που έχει η Κυβέρνηση Σύριζα κατά των ελεύθερων αγορών, κατά της «ευελιξίας» στην εργασία και υπέρ της παρέμβασης του δημοσίου. Ούτε «κακοί» είναι, ούτε μοχθηροί. Αλλά ούτε και θα πειστούν.
Το «Όχι» δεν θα μας βγάλει φυσικά έξω από το ευρώ, όπως και το «Ναι» δεν θα μας κρατήσει σώνει και καλά μέσα. Αυτό δεν θα κριθεί από το δημοψήφισμα, αλλά ούτε και το δημοψήφισμα καλείται να δώσει μια τέτοια απάντηση.
Θέλουν το "Ναι" για να δρομολογηθεί η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και να δοθεί και το παράδειγμα σε άλλους που πιστεύουν ότι εθνικές κυβερνήσεις- αριστερές ή αριστερίζουσες- θα αλλάξουν την εικόνα της Ευρώπης και τον προσανατολισμό της οικονομίας της. Το "Όχι" δεν θα αποτρέψει το μνημόνιο, αλλά θα κρατήσει στην εξουσία τη σημερινή Κυβέρνηση.
Αν με ρωτάτε, προτιμώ σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο για τη χώρα και για όλους να έχω μια αριστερών προθέσεων κυβέρνηση, παρά μια δεξιά. Αλλά αυτά είναι γούστα.
