Ο Αρκάς να γίνει υπουργός χιούμορ
Ναι, κανείς δε μπορεί να απαγορεύσει σε κάποιον να σχολιάζει τον Αρκά ή οποιονδήποτε άλλον και προφανώς κανείς δεν είναι υπεράνω σχολιασμού. Αλλά...
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Οι ηλίθιοι είναι αήττητοι. Αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά στην περίπτωση του Αρκά που έπεσαν να τον φάνε γιατί δεν τους άρεσαν τα σκίτσα- οι ατάκες του δηλαδή- για την κυβέρνηση.
«Έχω εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση- είναι άνθρωποι που πατάνε γερά στον αέρα» έλεγε το σκίτσο που φαίνεται ότι… ξεχείλισε το ποτήρι.
Να ξεκαθαρίσω ότι με το «έπεσαν να τον φάνε» δεν εννοώ μια θεσμική εκπροσώπηση της Κυβέρνησης, αλλά οργανωμένους-ανοργάνωτους προσκείμενους ιδεολογικά στον χώρο εκείνο, που γέμισαν την επίσημη σελίδα του στο Facebook με επιθέσεις.
Ναι, κανείς δε μπορεί να απαγορεύσει σε κάποιον να σχολιάζει τον Αρκά ή οποιονδήποτε άλλον και προφανώς κανείς δεν είναι υπεράνω σχολιασμού. Όμως οι καλοθελητές του διαδικτυακού bullying ας έχουν υπόψη τους ότι πέρα από τις Επιτροπές Λογοκρισίας άλλων εποχών, τις οποίες μετά βδελυγμίας αποτάσσονται, υπάρχει και η λογοκρισία του όχλου.
Είναι όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι που κινούνται κοπαδιαστά και που παρασύρονται από την τάση- εσχάτως αυτή των Social Media. Όσο πιο ασήμαντοι είναι δε, με τόσο μεγαλύτερο πάθος επιδίδονται σε προσβλητική κριτική.
Το έλεγα και τότε που την είχαν πέσει στον σκιτσογράφο Χαντζόπουλο, όταν είχε σατιρίσει τη Ραχήλ και τη Ζωή για τις υπερβολές τους έξω από την ΕΡΤ.
Είναι η ιδέα μου ή η κριτική της αριστεράς της πέφτε λιγάκι βαριά; Να’ ναι που δεν το έχει συνηθίσει; Μπορεί. Πάντως, όποια και αν είναι η αιτία, δεν αποτελεί δικαιολογία. Η σάτιρα είναι για τις κοινωνίες ό,τι το χιούμορ για τον οργανισμό: εκτόνωση, διέξοδος, αυτογνωσία.
Αν λείψει ή αν έστω περιοριστεί, εν ονόματι οποιουδήποτε «εθνικού συμφέροντος», ζήτω που καήκαμε.
Παρά το ό,τι θα περίμενε τελικά κανείς, το τι στάση θα έχει κανείς έναντι αυτού που τον σατιρίζει, δεν είναι θέμα ιδεολογικής τοποθέτησης αλλά νοοτροπίας. Ατομικής και καμιά φορά και συλλογικής. Γιατί, όπως έχουν πει άλλοι πριν από μένα, ο ΜΑΤατζής, που δεν γουστάρουμε είναι πολύ πιθανό να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
«Έχω εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση- είναι άνθρωποι που πατάνε γερά στον αέρα» έλεγε το σκίτσο που φαίνεται ότι… ξεχείλισε το ποτήρι.
Να ξεκαθαρίσω ότι με το «έπεσαν να τον φάνε» δεν εννοώ μια θεσμική εκπροσώπηση της Κυβέρνησης, αλλά οργανωμένους-ανοργάνωτους προσκείμενους ιδεολογικά στον χώρο εκείνο, που γέμισαν την επίσημη σελίδα του στο Facebook με επιθέσεις.
Ναι, κανείς δε μπορεί να απαγορεύσει σε κάποιον να σχολιάζει τον Αρκά ή οποιονδήποτε άλλον και προφανώς κανείς δεν είναι υπεράνω σχολιασμού. Όμως οι καλοθελητές του διαδικτυακού bullying ας έχουν υπόψη τους ότι πέρα από τις Επιτροπές Λογοκρισίας άλλων εποχών, τις οποίες μετά βδελυγμίας αποτάσσονται, υπάρχει και η λογοκρισία του όχλου.
Είναι όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι που κινούνται κοπαδιαστά και που παρασύρονται από την τάση- εσχάτως αυτή των Social Media. Όσο πιο ασήμαντοι είναι δε, με τόσο μεγαλύτερο πάθος επιδίδονται σε προσβλητική κριτική.
Το έλεγα και τότε που την είχαν πέσει στον σκιτσογράφο Χαντζόπουλο, όταν είχε σατιρίσει τη Ραχήλ και τη Ζωή για τις υπερβολές τους έξω από την ΕΡΤ.
Είναι η ιδέα μου ή η κριτική της αριστεράς της πέφτε λιγάκι βαριά; Να’ ναι που δεν το έχει συνηθίσει; Μπορεί. Πάντως, όποια και αν είναι η αιτία, δεν αποτελεί δικαιολογία. Η σάτιρα είναι για τις κοινωνίες ό,τι το χιούμορ για τον οργανισμό: εκτόνωση, διέξοδος, αυτογνωσία.
Αν λείψει ή αν έστω περιοριστεί, εν ονόματι οποιουδήποτε «εθνικού συμφέροντος», ζήτω που καήκαμε.
Παρά το ό,τι θα περίμενε τελικά κανείς, το τι στάση θα έχει κανείς έναντι αυτού που τον σατιρίζει, δεν είναι θέμα ιδεολογικής τοποθέτησης αλλά νοοτροπίας. Ατομικής και καμιά φορά και συλλογικής. Γιατί, όπως έχουν πει άλλοι πριν από μένα, ο ΜΑΤατζής, που δεν γουστάρουμε είναι πολύ πιθανό να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
