Είναι ανεκτή η λογοκρισία;
Νέο επεισόδιο στο σήριαλ των απαγορεύσεων καλλιτεχνικών έργων για λόγους… αιδούς. Άντε να δούμε...
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η καταγγελία που προήλθε από έναν ιερέα οδήγησε στη διακοπή της προβολής στον τοίχο κτιρίου ενός καλλιτεχνικού video με δύο γυμνούς ανθρώπους. Επρόκειτο για το έργο Stills του Kris Verdonck, το οποίο εντασσόταν στο Fast Forward Festival 2 της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, στη συμβολή των οδών Παρνασσού και Παπαρηγοπούλου στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Οι άνθρωποι της Στέγης ειδοποιήθηκαν από την αστυνομία και «επειδή σέβονται και υπακούν τους νόμους», σταμάτησαν την προβολή. Πρόκειται για άλλο ένα επεισόδιο στο γνωστό σήριαλ «δεν μπορώ να βλέπω γυμνούς ή ιερόσυλους να σατιρίζουν τα θεία» που ακολουθεί άλλα, παλαιότερα όπως η έκθεση Outlook το 2003 ή το Χυτήριο το 2012.
Κατ΄ αρχάς, το συμβάν είναι μια εξαιρετική απόδειξη ότι «το κράτος έχει συνέχεια» και ότι οι νοικοκύρηδες δεν έχουν τίποτα για να ανησυχούν με την ανάρρηση της αριστεράς στην εξουσία. Τα πράγματα δεν αλλάζουν έτσι εύκολα και το τι κάνει μια κυβέρνηση συνήθως περιορίζεται στους φόρους και στην επικοινωνία- ποτέ δεν αλλάζει συνειδήσεις και συνήθειες. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτά παραμένουν συντηρητικά. Προφανώς «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε».
Στην ανακοίνωση της Στέγης αναφέρεται: «Ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι είναι χυδαίο, τι θα έπρεπε να μας ενοχλεί πιο πολύ, η εικόνα γυμνών ανθρώπων που προβάλλονται σε ένα τοίχο πάρκινγκ της πλατείας Κλαυθμώνος ή η καθημερινότητα εξαθλιωμένων ανθρώπων που ζουν στην κάτω μεριά της πλατείας».
Σε κάθε περίπτωση είναι θέμα αισθητικής και πολιτισμού. Κάνω προσπάθεια να καταλάβω και τον άνθρωπο που πήρε τηλέφωνο και διαμαρτυρήθηκε. Σίγουρα δεν το έκανε για να τη σπάσει σε όλους τους προοδευτικούς, φιλότεχνους και αριστερόστροφους. Δεν το έκανε από καθαρή κακία. Πιθανότατα το έκανε μετά από πολλή σκέψη και αφού δυσκολεύτηκε αρκετά. Έχει σημασία να καταλαβαίνει και η μία και η άλλη πλευρά τον διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Οι διαφορετικοί τρόποι σκέψεις είτε οδηγούν σε συγκερασμούς θέσεων και συμβιβασμούς, είτε σε ρήξεις. Στο αστικό περιβάλλον οι ρήξεις νοούνται ως τις τοπικές περιχαρακώσεις του τύπου «εδώ είναι θεοσεβούμενη γειτονιά και δεν θέλουμε να δείχνετε τις βρωμιές σας» ή «έξω τραγοπαπάδες- εδώ κάνουμε τέχνη και ο μεσαιωνισμός σας δεν περνάει». Προφανώς αυτό δεν ταιριάζει σε μια σύγχρονη μορφή κοινωνίας.
Ο συμβιβασμός, που είναι και η ρεαλιστικότερη προοπτική, θα πρέπει να βασίζεται στην ανοχή. Και από εδώ ξεκινά ένα άλλο σημαντικό θέμα. Πού ξεκινάει η ανοχή; Δηλαδή, πότε τελειώνει αυτό που δεν σε ενοχλεί και αρχίζει αυτό που πρέπει «να ανέχεσαι». Αυτό είναι θέμα καλλιέργειας της κοινωνίας και εκεί είμαστε πίσω- τουλάχιστον για να δικά μου σταθμά. Εδώ κάπου είναι το όριο του συμβιβασμού. Εδώ οι μεν και οι δε χωρίζονται από
τους δε και πρέπει να διαλέξουμε πλευρές.
Ευγενικά και πολιτισμένα το κράτος πρέπει να επέμβει είτε για να περιορίσει αυτό που θα λέγαμε συντηρητισμό της κοινωνίας (π.χ. με διαχωρισμό εκκλησίας από το κράτος, χαλάρωση της εφαρμοστικής νομοθεσίας για προσβολή θρησκείας κλπ), είτε για να περιορίσει τις προσβολές προς τις παραδοσιακές αξίες (αύξηση ποινών θρησκευτικής προσβολής κλπ).
Αυτά τα βάζω στις υποχρεώσεις της Κυβέρνησης για την επόμενη μέρα της διαπραγμάτευσης, μια που- εύκολα- έχουμε δεχθεί όλοι ότι μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο.
Οι άνθρωποι της Στέγης ειδοποιήθηκαν από την αστυνομία και «επειδή σέβονται και υπακούν τους νόμους», σταμάτησαν την προβολή. Πρόκειται για άλλο ένα επεισόδιο στο γνωστό σήριαλ «δεν μπορώ να βλέπω γυμνούς ή ιερόσυλους να σατιρίζουν τα θεία» που ακολουθεί άλλα, παλαιότερα όπως η έκθεση Outlook το 2003 ή το Χυτήριο το 2012.
Κατ΄ αρχάς, το συμβάν είναι μια εξαιρετική απόδειξη ότι «το κράτος έχει συνέχεια» και ότι οι νοικοκύρηδες δεν έχουν τίποτα για να ανησυχούν με την ανάρρηση της αριστεράς στην εξουσία. Τα πράγματα δεν αλλάζουν έτσι εύκολα και το τι κάνει μια κυβέρνηση συνήθως περιορίζεται στους φόρους και στην επικοινωνία- ποτέ δεν αλλάζει συνειδήσεις και συνήθειες. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτά παραμένουν συντηρητικά. Προφανώς «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε».
Στην ανακοίνωση της Στέγης αναφέρεται: «Ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι είναι χυδαίο, τι θα έπρεπε να μας ενοχλεί πιο πολύ, η εικόνα γυμνών ανθρώπων που προβάλλονται σε ένα τοίχο πάρκινγκ της πλατείας Κλαυθμώνος ή η καθημερινότητα εξαθλιωμένων ανθρώπων που ζουν στην κάτω μεριά της πλατείας».
Σε κάθε περίπτωση είναι θέμα αισθητικής και πολιτισμού. Κάνω προσπάθεια να καταλάβω και τον άνθρωπο που πήρε τηλέφωνο και διαμαρτυρήθηκε. Σίγουρα δεν το έκανε για να τη σπάσει σε όλους τους προοδευτικούς, φιλότεχνους και αριστερόστροφους. Δεν το έκανε από καθαρή κακία. Πιθανότατα το έκανε μετά από πολλή σκέψη και αφού δυσκολεύτηκε αρκετά. Έχει σημασία να καταλαβαίνει και η μία και η άλλη πλευρά τον διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Οι διαφορετικοί τρόποι σκέψεις είτε οδηγούν σε συγκερασμούς θέσεων και συμβιβασμούς, είτε σε ρήξεις. Στο αστικό περιβάλλον οι ρήξεις νοούνται ως τις τοπικές περιχαρακώσεις του τύπου «εδώ είναι θεοσεβούμενη γειτονιά και δεν θέλουμε να δείχνετε τις βρωμιές σας» ή «έξω τραγοπαπάδες- εδώ κάνουμε τέχνη και ο μεσαιωνισμός σας δεν περνάει». Προφανώς αυτό δεν ταιριάζει σε μια σύγχρονη μορφή κοινωνίας.
Ο συμβιβασμός, που είναι και η ρεαλιστικότερη προοπτική, θα πρέπει να βασίζεται στην ανοχή. Και από εδώ ξεκινά ένα άλλο σημαντικό θέμα. Πού ξεκινάει η ανοχή; Δηλαδή, πότε τελειώνει αυτό που δεν σε ενοχλεί και αρχίζει αυτό που πρέπει «να ανέχεσαι». Αυτό είναι θέμα καλλιέργειας της κοινωνίας και εκεί είμαστε πίσω- τουλάχιστον για να δικά μου σταθμά. Εδώ κάπου είναι το όριο του συμβιβασμού. Εδώ οι μεν και οι δε χωρίζονται από
τους δε και πρέπει να διαλέξουμε πλευρές.
Ευγενικά και πολιτισμένα το κράτος πρέπει να επέμβει είτε για να περιορίσει αυτό που θα λέγαμε συντηρητισμό της κοινωνίας (π.χ. με διαχωρισμό εκκλησίας από το κράτος, χαλάρωση της εφαρμοστικής νομοθεσίας για προσβολή θρησκείας κλπ), είτε για να περιορίσει τις προσβολές προς τις παραδοσιακές αξίες (αύξηση ποινών θρησκευτικής προσβολής κλπ).
Αυτά τα βάζω στις υποχρεώσεις της Κυβέρνησης για την επόμενη μέρα της διαπραγμάτευσης, μια που- εύκολα- έχουμε δεχθεί όλοι ότι μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο.
