Πανελλήνιες και συμφωνία με τη βοήθεια του Θεού
Το ευλογημένο στυλό θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε όσο ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορεί να σηκώσει και άλλη δυσαρέσκεια πέραν εκείνης για τα μέτρα που έρχονται.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Όταν έδινα πανελλήνιες εξετάσεις η μάνα μου κρυφά με είχε τάξει για την επιτυχία μου στην Παναγία. «Το είπα στην παναγίτσα. Αν τα καταφέρουμε, θα πάω μια βόλτα μέχρι την Τήνο», μου ανακοίνωσε ένα μεσημέρι. Τα επιχειρήματά του περί των τετρακοσίων χρόνων αναγέννησης πήγαν στον βρόντο, μια που ο κύβος είχε ριφθεί και το τάμα είχε κλειδώσει. Ξαναθυμήθηκα το τάμα με τη βοήθεια της μητρός όταν βγήκαν τα αποτελέσματα που έδειχνα ότι πέρναγα σε σχολή της επιλογής μου. «Είδες που το έκανε το θαύμα της η παναγία που εσύ δεν πίστευες;» μου είπε μισοπονηρά η μητέρα και μου ανέβασε την πίεση.
Θυμήθηκα την ιλαρή αυτή ιστορία πίστης διαβάζοντας για την απόφαση της Μητρόπολης Κομοτηνής να προσφέρει «ευλογημένα στυλό» στα παιδιά που γράφουν εξετάσεις είναι πρώτα από όλα μια κίνηση μάρκετινγκ, ακόμη και αν οι ιερωμένοι δεν έχουν τέτοια πρόθεση ή συνείδηση. Έξτρα μαρκετινίστικους πόντους παίρνει το τυπωμένο μήνυμα πάνω στα ευλογημένα στυλό «ο θεός μαζί σου» που καθησυχάζει τον υποψήφιο.
Το απίστευτο είναι ότι μαμάδες σαν τα δική μου έχουν πιθανότατα πείσει αρκετούς υποψηφίους να περιμένουν περισσότερη βοήθεια από τον καλό Θεό μόνο και μόνο επειδή τον καλοπιάνουν τιμώντας τα σύμβολά του ή γράφοντας ένα σουβενίρ που πάνω του φέρει ένα μεσαιωνικό μήνυμα αρεστό στους ιερείς Του.
Και αυτά ενώ με αφορμή την απότιση τιμών αρχηγού κράτους στα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας (θα έπρεπε να) αναζωπυρώνεται η συζήτηση για παρόμοιες τιμητικές κινήσεις εκ μέρους της πολιτείας προς την εκκλησία. Τελικά, το ερώτημα στο οποίο προφανώς καταλήγει όποιος απασχολεί το μυαλό του με τέτοια φαινόμενα, είναι το πώς και πότε θα χωριστεί το κράτος από την εκκλησία, όπως συμβαίνει σε όλο τον δυτικό κόσμο, την πρόοδο του οποίου διάφοροι συντηρητικοί επικαλούνται συχνά- πυκνά, συνήθως για θέματα κατανομής πλούτου.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση της αριστεράς, δεν έχει ιδεολογικό λόγο να μην προχωρήσει στην κίνηση αυτή που είναι άλλωστε πάγια θέση της στο θρησκευτικό. Ξέρουμε βέβαια τι σημαίνει να πας κόντρα στους παπάδες στην Ελλάδα, οπότε το εγχείρημα θα απαιτούσε πολύ- πολύ θάρρος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αίρεται η ευθύνη των κυβερνώντων να κάνουν το σωστό κατά την κρίση τους.
Υπάρχει όμως κάποιο ισχυρότερο κίνητρο το οποίο απαιτεί η ρητορική για τον χωρισμό κράτους εκκλησίας να πάει έναν μικρό περίπατο, και αυτό είναι η υποδοχή στο εσωτερικό της συμφωνίας με τους δανειστές που έρχεται και που δεν φαίνεται ότι θα είναι ευχάριστη. Τώρα μάλιστα που το σκέφτομαι, πιο πιθανό από το να χωρίσει ο Τσίπρας τώρα τα τσανάκια του με την εκκλησία είναι να ζητήσει, πριν την υπογραφή, και αυτός ένα ευλογημένο στυλό.
Πρώτα ο Θεός, θα δούμε.
Θυμήθηκα την ιλαρή αυτή ιστορία πίστης διαβάζοντας για την απόφαση της Μητρόπολης Κομοτηνής να προσφέρει «ευλογημένα στυλό» στα παιδιά που γράφουν εξετάσεις είναι πρώτα από όλα μια κίνηση μάρκετινγκ, ακόμη και αν οι ιερωμένοι δεν έχουν τέτοια πρόθεση ή συνείδηση. Έξτρα μαρκετινίστικους πόντους παίρνει το τυπωμένο μήνυμα πάνω στα ευλογημένα στυλό «ο θεός μαζί σου» που καθησυχάζει τον υποψήφιο.
Το απίστευτο είναι ότι μαμάδες σαν τα δική μου έχουν πιθανότατα πείσει αρκετούς υποψηφίους να περιμένουν περισσότερη βοήθεια από τον καλό Θεό μόνο και μόνο επειδή τον καλοπιάνουν τιμώντας τα σύμβολά του ή γράφοντας ένα σουβενίρ που πάνω του φέρει ένα μεσαιωνικό μήνυμα αρεστό στους ιερείς Του.
Και αυτά ενώ με αφορμή την απότιση τιμών αρχηγού κράτους στα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας (θα έπρεπε να) αναζωπυρώνεται η συζήτηση για παρόμοιες τιμητικές κινήσεις εκ μέρους της πολιτείας προς την εκκλησία. Τελικά, το ερώτημα στο οποίο προφανώς καταλήγει όποιος απασχολεί το μυαλό του με τέτοια φαινόμενα, είναι το πώς και πότε θα χωριστεί το κράτος από την εκκλησία, όπως συμβαίνει σε όλο τον δυτικό κόσμο, την πρόοδο του οποίου διάφοροι συντηρητικοί επικαλούνται συχνά- πυκνά, συνήθως για θέματα κατανομής πλούτου.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση της αριστεράς, δεν έχει ιδεολογικό λόγο να μην προχωρήσει στην κίνηση αυτή που είναι άλλωστε πάγια θέση της στο θρησκευτικό. Ξέρουμε βέβαια τι σημαίνει να πας κόντρα στους παπάδες στην Ελλάδα, οπότε το εγχείρημα θα απαιτούσε πολύ- πολύ θάρρος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αίρεται η ευθύνη των κυβερνώντων να κάνουν το σωστό κατά την κρίση τους.
Υπάρχει όμως κάποιο ισχυρότερο κίνητρο το οποίο απαιτεί η ρητορική για τον χωρισμό κράτους εκκλησίας να πάει έναν μικρό περίπατο, και αυτό είναι η υποδοχή στο εσωτερικό της συμφωνίας με τους δανειστές που έρχεται και που δεν φαίνεται ότι θα είναι ευχάριστη. Τώρα μάλιστα που το σκέφτομαι, πιο πιθανό από το να χωρίσει ο Τσίπρας τώρα τα τσανάκια του με την εκκλησία είναι να ζητήσει, πριν την υπογραφή, και αυτός ένα ευλογημένο στυλό.
Πρώτα ο Θεός, θα δούμε.
