Τα δάκρυα της Ευρώπης είναι κροκοδείλια
Το αυτί της Ευρώπης δεν ιδρώνει με λίγες χιλιάδες πνιγμένους στα νερά της Μεσογείου. Χρειάζεται κάτι καλύτερο από αυτό, κακομοίρηδες.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι οι θάνατοι των μεταναστών ευθύνη των ευρωπαίων; Ευθύνη- λέει η νομική επιστήμη- δεν έχεις μόνο όταν προκαλείς μια επικίνδυνη κατάσταση για κάποιον αλλά και όταν παραλείπεις να τον σώσεις. Είναι μια βαθιά ανθρωπιστική αρχή που απαιτεί στοιχειώδη πολιτισμό για να ευδοκιμήσει.
Ο πολιτισμός των ευρωπαίων όμως είναι καλά φυλαγμένος για τα γκαλά, τις αίθουσες συμφωνικής μουσικής, τα θέατρα και τα κουλτουροσινεμά. Δεν λερώνει συχνά τα χέρια του και σιχαίνεται τις «επιμειξίες». Φοβάται ότι θα του πάρουν τη δουλειά, τη θέση, τη γυναίκα, το οξυγόνο. Του αρκεί οι εξαθλιωμένοι μετανάστες από άλλες χώρες να γίνονται αντικείμενο θεωρητικών συζητήσεων που- βέβαια- «κάτι πρέπει να γίνει, δεν γίνεται να καθόμαστε να τους βλέπουμε να πεθαίνουν!».
Ναι, δεν γίνεται. Αλλά μήπως γίνεται κιόλας; Είμαι κυνικός άνθρωπος και δέχομαι ότι σε επίπεδο λαών, σε επίπεδο συλλογικότητας αλληλεγγύη είναι δύσκολο να υπάρξει. Γιατί στις σημερινές κοινωνίες- τουλάχιστον στις δυτικές- ο καθένας πηγαίνει στο σπίτι του, προσέχει το παιδάκι του και την οικογένεια του, κλείνει την πόρτα και αυτό είναι όλο.
Και εκεί θεωρώ ότι αρχίζει ο ρόλος, η ευθύνη των κυβερνώντων. Οι ηγεσίες πρέπει να προχωρήσουν τις αποφάσεις και να παρασύρουν την κοινή γνώμη. Όμως οι ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνουν αυτό που θα λέγαμε στην Ελλάδα: «να γίνει μια Επιτροπή, να κάνει μια ΕΔΕ και όταν έχουμε το τελικό πόρισμα μπορούμε να αρχίσουμε τη συζήτηση για το τι θα κάνουμε».
Και οι καλλιτέχνες, ο ευρωπαϊκός πνευματικός κόσμος, τι κάνουν; Ποια πίεση ασκούν; Απολύτως καμία.
Μου φαίνεται ότι όλη αυτή κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Και ο λόγος που δεν θα αλλάξει είναι ότι αυτό που απαιτείται είναι να υπάρξει ένας συντονισμός των χωρών προορισμού των μεταναστών με τις χώρες προέλευσης. Αυτός ο συντονισμός αναγκαστικά θα σημάνει μεγαλύτερο άνοιγμα της ευρωπαϊκής πόρτας στην Ανατολή και τον Νότο. Και αυτό είναι ένα πράγμα που ελάχιστοι θέλουν στην Ε.Ε., όπως και στην Ελλάδα.
Αυτό που θέλουμε είναι να δείχνουμε την ευαισθησία μας εκ του ασφαλούς. Να θλιβόμαστε για τις καραβιές των μεταναστών που πηγαίνουν στον πάτο της Μεσογείου, αλλά να μην μιας πιάνουν και τις πλατείες.
Θα υπάρχουν πολλοί που δεν παραξενεύονται. Εν πολλοίς, αυτό είναι τα σύγχρονα κράτη γιατί αυτό θέλουν κατά βάθος και όσοι ψηφίζουν τις ηγεσίες τους.
Στην επόμενη μεταναστευτική τραγωδία ας κάνουμε ένα λιγότερο like σε μια τραγική φωτογραφία και ας θυμώσουμε λίγο περισσότερο με την πραγματικότητα την οποία συνδιαμορφώνουμε όλοι εμείς που θέλουμε πεντακάθαρο το χαλάκι της εξώπορτάς μας.
Ο πολιτισμός των ευρωπαίων όμως είναι καλά φυλαγμένος για τα γκαλά, τις αίθουσες συμφωνικής μουσικής, τα θέατρα και τα κουλτουροσινεμά. Δεν λερώνει συχνά τα χέρια του και σιχαίνεται τις «επιμειξίες». Φοβάται ότι θα του πάρουν τη δουλειά, τη θέση, τη γυναίκα, το οξυγόνο. Του αρκεί οι εξαθλιωμένοι μετανάστες από άλλες χώρες να γίνονται αντικείμενο θεωρητικών συζητήσεων που- βέβαια- «κάτι πρέπει να γίνει, δεν γίνεται να καθόμαστε να τους βλέπουμε να πεθαίνουν!».
Ναι, δεν γίνεται. Αλλά μήπως γίνεται κιόλας; Είμαι κυνικός άνθρωπος και δέχομαι ότι σε επίπεδο λαών, σε επίπεδο συλλογικότητας αλληλεγγύη είναι δύσκολο να υπάρξει. Γιατί στις σημερινές κοινωνίες- τουλάχιστον στις δυτικές- ο καθένας πηγαίνει στο σπίτι του, προσέχει το παιδάκι του και την οικογένεια του, κλείνει την πόρτα και αυτό είναι όλο.
Και εκεί θεωρώ ότι αρχίζει ο ρόλος, η ευθύνη των κυβερνώντων. Οι ηγεσίες πρέπει να προχωρήσουν τις αποφάσεις και να παρασύρουν την κοινή γνώμη. Όμως οι ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνουν αυτό που θα λέγαμε στην Ελλάδα: «να γίνει μια Επιτροπή, να κάνει μια ΕΔΕ και όταν έχουμε το τελικό πόρισμα μπορούμε να αρχίσουμε τη συζήτηση για το τι θα κάνουμε».
Και οι καλλιτέχνες, ο ευρωπαϊκός πνευματικός κόσμος, τι κάνουν; Ποια πίεση ασκούν; Απολύτως καμία.
Μου φαίνεται ότι όλη αυτή κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Και ο λόγος που δεν θα αλλάξει είναι ότι αυτό που απαιτείται είναι να υπάρξει ένας συντονισμός των χωρών προορισμού των μεταναστών με τις χώρες προέλευσης. Αυτός ο συντονισμός αναγκαστικά θα σημάνει μεγαλύτερο άνοιγμα της ευρωπαϊκής πόρτας στην Ανατολή και τον Νότο. Και αυτό είναι ένα πράγμα που ελάχιστοι θέλουν στην Ε.Ε., όπως και στην Ελλάδα.
Αυτό που θέλουμε είναι να δείχνουμε την ευαισθησία μας εκ του ασφαλούς. Να θλιβόμαστε για τις καραβιές των μεταναστών που πηγαίνουν στον πάτο της Μεσογείου, αλλά να μην μιας πιάνουν και τις πλατείες.
Θα υπάρχουν πολλοί που δεν παραξενεύονται. Εν πολλοίς, αυτό είναι τα σύγχρονα κράτη γιατί αυτό θέλουν κατά βάθος και όσοι ψηφίζουν τις ηγεσίες τους.
Στην επόμενη μεταναστευτική τραγωδία ας κάνουμε ένα λιγότερο like σε μια τραγική φωτογραφία και ας θυμώσουμε λίγο περισσότερο με την πραγματικότητα την οποία συνδιαμορφώνουμε όλοι εμείς που θέλουμε πεντακάθαρο το χαλάκι της εξώπορτάς μας.
