Εντάξει η «Συμφωνία»- με τα άλλα τι θα κάνει;

Ενώ η κυβέρνηση γλύφει τις επικοινωνιακές πηγές της από τη Συμφωνία, μια σειρά από «συνηθισμένα» προβλήματα ζητούν την πραγματική άσκηση πολιτικής εξουσίας.
Πάγια θέση μου είναι ότι οι μαζικότητες κάνουν κακό στη σκέψη.

Ένα μεγάλο μέρος όσων έλαβαν μέρος στις συγκεντρώσεις υποστήριξης της Κυβέρνησης στο Σύνταγμα, είναι σήμερα απογοητευμένοι και θυμωμένοι. Κατά τη γνώμη μου υπερβολική ήταν και η παρουσία τους εκεί, υπερβολική είναι και η τωρινή τους απογοήτευση.

Αν και δεν θα διαφωνήσω ότι ως πρώτο δείγμα γραφής μιας κυβέρνησης που έλεγε πως θα καταργήσει «με ένα νόμο και με ένα άρθρο» το μνημόνιο, η εξέλιξη είναι αρνητική, πρέπει να έχουμε υπόψη πως πρόκειται για μια ενδιάμεση συμφωνία. Μετά το τέλος του τετραμήνου θα δούμε αν η Κυβέρνηση θα μπορέσει να εξασφαλίσει λίγη ελευθερία κινήσεων για να εφαρμόσει τις εξαγγελίες της και να φέρει με άλλο τρόπο τα αποτελέσματα που είναι εκ των… περιστάσεων υποχρεωμένη να φέρει.

Εν τω μεταξύ όμως, υπάρχει η άλλη, η «κανονική» διακυβέρνηση της χώρας που ξεκινά τώρα. Είναι όλα εκείνα τα θέματα που προκύπτουν καθημερινά και που ζητούν λύση, όπως για παράδειγμα το θέμα της βίας στο ποδόσφαιρο. Αν ορισμένοι είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν στην Κυβέρνηση ότι στα θέματα του δανεισμού τα πράγματα ξεπερνούν τις δυνάμεις της, υπάρχει μια σειρά από χρόνια ή ανακύπτοντα προβλήματα για τα οποία ο κόσμος περιμένει να δει ποιος θα είναι ο χειρισμός και πόση διαφορά θα κάνει η «κυβέρνηση της αριστεράς».

Το θέμα της βίας στον αθλητισμό είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα με βαθιές ρίζες για το οποίο επί σειρά ετών διαδοχικές κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από συσκέψεις, εξαγγελίες και λοιπά εποικοδομητικά, όπως η αναβολή καμιάς αγωνιστικής στο τσακίρ κέφι. Είναι ένα θέμα που δεν έχει καμία σύνδεση με τη χρηματοδότηση της χώρας και που κατά πάσα πιθανότητα θα απαιτήσει το «σπάσιμο αυγών». Και αυτό γιατί είναι γνωστή στην Ελλάδα η τιμωρητική διάθεση των οπαδών έναντι των πολιτικών που θίγουν το συμφέρον της ομάδας τους ή που, έστω, δεν κάνουν κάτι για να εμποδίσουν κάποιον από το να τις θίξει. Μην πάμε μακριά- ο ίδιος ο Τσίπρας προεκλογικά είδε μια αντιπροσωπεία βετεράνων της ΑΕΚ για το γήπεδο της ομάδας. Φαντάζομαι ότι δεν τους συνάντησε από φίλαθλο ενδιαφέρον…

Μια άποψη ζητά την εφαρμογή της υφιστάμενης νομοθεσίας που προβλέπει μεταξύ άλλων και αύξηση της αστυνόμευσης, με χρήση καμερών, ηλεκτρονικό εισιτήριο και λοιπά, ενώ κάποιοι εντοπίζουν την αιτία στην «ύπαρξη ιδιωτικών στρατών ανηκόντων στους προέδρους»- άποψη που μου μοιάζει υπερβολική. Αν και δεν γνωρίζω, φαντάζομαι ότι κάποια νομοθετική πρόβλεψη θα υπάρχει και για τη διασύνδεση των οπαδικών συνδέσμων με τις ίδιες τις ΠΑΕ. Μικρή σημασία έχει όμως, αφού δεν εφαρμόζεται.

Όλο αυτό το άρρωστο πλέγμα είναι πεδίο δόξης λαμπρό για την Κυβέρνηση Τσίπρα που μπορεί να δώσει λύση με δικό της στίγμα.

Τι θέλω να πω; Η πολιτική πραγματικότητα συναποτελείται από διάφορα τέτοια προβλήματα που ζητούν λύση. Το πώς θα τα πάει η Κυβέρνηση σε αυτά, μακροπρόθεσμα μπορεί να δώσει μεγαλύτερη ικανοποίηση στους ψηφοφόρους από το πώς πόσους ρούμπους θα κάνει στο παιχνίδι στο οποίο άλλοι, ισχυρότεροι, φτιάχνουν τους κανόνες και από το οποίο το 90% του πληθυσμού δεν έχει καμία πρόθεση να αποχωρήσει.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v