Δεν πειράζει ο Καμμένος- άλλα θα πειράξουν

Δεν είναι ο Καμμένος που θα πρέπει να ανησυχεί τους ψηφοφόρους του Σύριζα, αλλά το ότι περιμένουν να είναι αριστερό ένα κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία.
Όσοι ψηφοφόροι του Σύριζα δεν ήταν ψυλλιασμένοι, αρχίζουν πλέον να καταλαβαίνουν τι θα πει «σκοπιμότητα» και ποιους συμβιβασμούς πρέπει να κάνει ένα κόμμα εξουσίας. Αρχής γενομένης από τον Πάνο Καμμένο που στη συνείδηση αρκετών είναι από ελληναράς έως ακροδεξιός, οι παλαιοί και οι νεότεροι ψηφοφόροι του Σύριζα είναι τουλάχιστον απορημένοι.

Ωστόσο, αν και ελαφρώς… ιλαρή δε νομίζω ότι η συνεργασία Σύριζα- Καμμένου απειλεί την αριστερή ουσία της κυβέρνησης. Ο λόγος είναι πως ο πρόεδρος των Αν.Ελ. έχει αρκετές ομοιότητες με τον Γιώργο Καρατζαφέρη- έναν ακόμη που πλασαρίστηκε στα άκρα της δεξιάς, όχι λόγω ιδεολογίας αλλά λόγω του ότι διαπίστωσε- σωστά- πως εκεί υπήρχε εκλογικός χώρος.

Όταν τα αστικά κόμματα χρειάστηκαν τη βοήθεια Καρατζαφέρη εκείνος δεν μπορούσε να σταματήσει να κουνάει την ουρά του και μπήκε στο κυβερνητικό σχήμα Παπαδήμου χαρούμενος που από τις cult τηλεοπτικές εμφανίσεις του, έγινε δεκτός στα σαλόνια της εξουσίας. Τόση ήταν η χαρά του που δεν ξέχασε να καταλάβει ότι έτσι θα έχανε τους ψηφοφόρους που νόμιζαν ότι είναι αντισυστημικός και τον ψήφιζαν «για να τους τα ψέλνει».

Ο Πάνος Καμμένος θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να είναι το ίδιο εύκολα στη Νέα Δημοκρατία, στο ΠΑΣΟΚ ή όπου αλλού- δεν θα είχε ηθικό πρόβλημα να κηρύξει οτιδήποτε, όπως κήρυξε τον «ψεκασμό», αρκεί να εξυπηρετεί την δημοφιλία του. Για τον λόγο αυτό πιστεύω ότι ο κ. Πάνος θα είναι μια χαρά κυβερνητικός εταίρος, χωρίς εξάρσεις, ούτε πατριωτικές ούτε άλλες. Άλλωστε το Άμυνας- λένε αυτοί που ξέρουν- είναι το καλύτερο υπουργείο για να κάνει κανείς πολιτικούς φίλους, αφού τα ρουσφέτια είναι το δυνατό του σημείο. Μια χαρά λοιπόν «παναγία» θα είναι ο Καμμένος, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν οι πολλές γκρίνιες από την Κυβέρνηση. Τότε θα πάρει τα μπογαλάκια του και θα φύγει καταγγέλλοντας παραβιάσεις στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, και ρίχνοντας τον Αλέξη στο Ποτάμι.

Για εμένα, εκεί που θα αρχίσει να κρίνεται στα σοβαρά το πόσο αριστερή είναι και θα ειναι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι στην εύρεση του εταίρου που θα της δώσει ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά σε άλλα, πιο πεζά θέματα της εξουσιαστικής καθημερινότητας. Επί παραδείγματι, στις πρώτες απεργίες- πορείες που οι αριστεροί υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα θα ζητήσουν σύνεση και υπομονή, και που οι απεργούντες δεν θα τη δείξουν, θα βγουν τα ΜΑΤ να τους δέρνουν ή όχι;

Θα φροντίσουν για την άμεση επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ και κυρίως θα φροντίσουν αυτό να εφαρμόζεται στον ιδιωτικό τομέα ή θα είναι μια ωραία ευχή; Θα αυξηθούν τα κονδύλια για την παιδεία και θα υπάρξει μια πραγματική μεταρρύθμιση εκεί ή θα συνεχίσει η εκκλησία να ρουφά τους πόρους του υπουργείου Παιδείας; Θα περιθωριοποιήσει τον τόσο χρήσιμο για την εκλογική νίκη λαϊκισμό- και δεν μιλάω για τις υποσχέσεις, αλλά για τις φιλίες με «κίτρινους» δημοσιογράφους-;  Θα ελέγξει τη δυνάμη των καναλιών ή θα βρει βολικές τις υπηρεσίες ισχυρών ΜΜΕ, όπως έκαναν πάντα οι ελληνικές κυβερνήσεις;

Έχω την αίσθηση ότι αν οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι «σωστές», λίγος Καμμένος δεν θα χαλάσει τη συνταγή, ακόμη και αν… φέρει στο υπουργικό συμβούλιο το θέμα των ψεκασμών.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v