Το αμερικανικό όνειρο έχει πάρει φωτιά (ξανά)

Στο Αμέρικα οι αφροαμερικανοί ξαναβάζουν φωτιά στο όνειρο, ενώ εντός συνόρων ο κ. Τζιφόπουλος ανακάλυψε το αυτονόητο (και πήγε σπίτι του).
Κάθε χώρα διστάζει να αμφισβητήσει την πληθυσμιακή της ομοιογένεια. Δεν είναι ευχάριστο να υπάρχει ένα εσωτερικό μέτωπο και πολύ περισσότερο αν αυτό το δεν είναι εθνικό, αλλά κοινωνικό- πολιτισμικό. Μια τέτοια περίπτωση αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ με την ομάδα των αφροαμερικανών οι οποίοι βάζουν φωτιά στο αμερικανικό όνειρο κάθε φορά που η αμερικανική αστυνομία θα καταλήξει να σκοτώνει κάποιον αθώο ομόφυλό της.

Η αθώωση του αστυνομικού που πυροβόλησε προ ενός μήνα τον 18χρονο μαύρο μπορεί να είχε νομική βάση, αλλά πολιτικά ήταν για άλλη μια φορά ένα κάλεσμα σε εξέγερση που οι αδικημένοι της αμερικανικής κοινωνίας δεν άφησαν να πάει χαμένη.

Και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο και ενδιαφέρον ζήτημα, αφού φαίνεται πως το καρότο του πλουτισμού και της επιτυχίας είναι διαχρονικά πιο αδύναμο από την φυλετική συνείδηση και- κυρίως- τα φυλετικά όρια που κρατούν την πλειοψηφία των αφροαμερικανών στο κάτω όριο της κοινωνικής πυραμίδας.

Ίσως αυτές οι εξεγέρσεις να είναι προσεισμοί μια μεγαλύτερης αντιπαράθεσης. Ίσως πάλι να είναι απλώς βαλβίδες εκτόνωσης μιας οργής που συσσωρεύεται και κάθε τρία ή πέντε χρόνια ξεσπά και κρατά σε εγρήγορση του φύλακες χρειάζεται κάποιος γνώστης της αμερικανικής κοινωνίας για να πει με ασφάλεια κάτι τέτοιο και φαντάζομαι πως οι σχετικές θέσεις επιφανών κοινωνιολόγων θα κάνουν για άλλη μια φορά τον γύρο του ΜΜΕ.

Στα καθ΄ ημάς μου έκανε ασφαλώς εντύπωση η τοποθέτηση του (πρώην πια) αντιπρύτανη του ΑΠΘ, Τζιφόπουλου που δήλωσε ότι οι έχοντες θέσεις εξουσίας οφείλουν να φασιστοποιηθούν για να κάνουν αποτελεσματικότερα τη δουλειά τους. Ο ίδιος μάλιστα διευκρίνισε: «Αν παραφέρεσαι, να τρως μια σφαλιάρα για να συμμαζεύεσαι, όπως γίνεται στη Γερμανία, στον Καναδά, στην Αυστραλία και σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου».

Η προφανής κριτική του κ. Τζιφόπουλου είναι εύκολη. Εύκολο είναι και το «σωστό» συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο ίδιος. Σίγουρα η απόλυτης εξουσία κάνει τις δομές να λειτουργούν χωρίς απρόβλεπτους παράγοντες και άρα αποτελεσματικότερα ως προς τον σκοπό. Για παράδειγμα, είναι πολύ πιο εύκολο να κρατήσεις ισορροπία στο ένα πόδι όταν είσαι στο σαλόνι σου, από ό,τι στην κορυφή ενός βουνού ή στο κέντρο μιας φορτωμένης με κόσμο πίστας χορού.

Στην ίδια λογική είναι και η καρπαζιά για όποιον ξεστρατίζει από την αυστηρή πειθαρχία.

Το πρόβλημα για τους έχοντες εξουσία αρχίζει όταν διαπιστώνουν πως δεν έχουν πλέον άλλον τρόπο- πέρα από αυτόν, τον «σίγουρο»- για την επιβολή του σχεδίου τους. Τότε είναι καλό να το καταλαβαίνουν και να πηγαίνουν στο σπίτι τους, όπως, προς τιμήν του, έκανε ο κ. Τζιφόπουλος.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v