Εκκλησία: «Προοδευτική»… μέχρι θανάτου
"Όχι" λέει η Ιερά Σύνοδος στην νεκρώσιμη ακολουθία όσων διάλεξαν να καούν αντί για να ταφούν. Αμ πώς;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Φιρμάνι, μέσω του οποίου απαγορεύει στους κατά τόπου ιερείς να τελούν νεκρώσιμη ακολουθία και μνημόσυνο σε όσους «αποδεδειγμένως και οικειοθελώς» έχουν δηλώσει την επιθυμία για καύση του σώματός τους, κυκλοφόρησε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Σε άλλη μια επίδειξη προοδευτισμού η ελληνική εκκλησία αποφάσισες να χρησιμοποιήσει τα μεγάλα μέσα εκβιάζοντας συναισθηματικά το κοινό και μάλιστα σε ένα τόσο δύσκολο πεδίο, όπως αυτό του θανάτου- η δυσκολία εδώ βέβαια αφορά όχι τον πεθαμένο, αλλά τους οικείους του. Με προσπάθειες και της εκκλησίας, η παράδοση της παρηγορητικής εξόδιου ακολουθίας έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής παράδοσης- ακόμη και από μη πιστούς.
Ο λόγος είναι προφανής. Στην απώλεια, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να προσφύγουν σε ένα τυπικό το οποίο θα τους γλιτώσεις από τις δυσάρεστες σκέψεις και θα μοιράσει τον πόνο τους. Για τον μέσο έλληνα πρόκειται για «λαογραφία»- κάτι σαν την λειτουργία της Ανάστασης, στην οποία σχεδόν όλοι παρίστανται αλλά δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν «πιστοί» με την έννοια που θα ήθελε η εκκλησία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η εκκλησία κάνει κάτι τέτοιο. Θυμάμαι τις εποχές που ξεκινούσαν οι πολιτικοί γάμοι στην Ελλάδα και που η εκκλησία αρνούνταν να παντρέψει τα ζευγάρια που είχαν προ της εκκλησίας ανεβεί τα σκαλιά του Δημαρχείου ή τότε που δεν δεχόταν το προς βάφτιση παιδί να μην έχει «θρησκευτικό» όνομα- μετά βέβαια ανακάλυψαν τους Αγίους Πάντες ή τις 40 παρθένες και το πράγμα μπαλαμουτιάστηκε.
Δεν έχει τυπικά η εκκλησία το δικαίωμα να στερήσει τις υπηρεσίες της από όποιον δεν φέρεται όπως αυτή του ζητά; Όχι δεν έχει. Πρώτον γιατί δεν πρόκειται για «υπηρεσίες» και δεύτερον και σημαντικότερον γιατί χρέος της εκκλησίας, σύμφωνα με τον χριστιανισμό, είναι να είναι κοντά σε όλους τους ανθρώπους που τη χρειάζονται και όχι μόνο σε εκείνους που πριν τη χρειαστούν έχουν ακολουθήσει το τυπικό της.
Το πολύ- πολύ ένα τρισάγιο να γίνει και αυτό αν θελήσει ο τοπικός ιερέας, λέει η απόφαση. Οι υπόλοιποι στη Βουλγαρία
Εν ολίγοις, δεν μπορώ να καταλάβω τι θα πείραζε την αγία τριάδα ή τον Πανάγαθο, αν κάποιος έχει ζητήσει να τα καεί και οι συγγενείς του θέλουν να ακουστούν και τα δυό λόγια που ξέρουν ότι πάντα ακούγονται στις κηδείες. Λες και οι μεν (της Ιεράς Συνόδου) θα αναστηθούν επειδή δεν κάηκαν, ενώ οι άλλοι όχι.
Στο τέλος της εγκυκλίου, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί αυτονόητο ότι όποιος δεν έχει δηλώσει ότι επιθυμεί καύση, πρέπει να θάπτεται. Αν οι οικείοι του τεθνεώτος έχουν διαφορετική γνώμη, «καταστρατηγούν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του κεκοιμημένου μέλους της Εκκλησίας».
Δεν είναι εύκολο να αλλάξουν κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορεί και να γίνει αλλιώς. Υπομονή.
Σε άλλη μια επίδειξη προοδευτισμού η ελληνική εκκλησία αποφάσισες να χρησιμοποιήσει τα μεγάλα μέσα εκβιάζοντας συναισθηματικά το κοινό και μάλιστα σε ένα τόσο δύσκολο πεδίο, όπως αυτό του θανάτου- η δυσκολία εδώ βέβαια αφορά όχι τον πεθαμένο, αλλά τους οικείους του. Με προσπάθειες και της εκκλησίας, η παράδοση της παρηγορητικής εξόδιου ακολουθίας έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής παράδοσης- ακόμη και από μη πιστούς.
Ο λόγος είναι προφανής. Στην απώλεια, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να προσφύγουν σε ένα τυπικό το οποίο θα τους γλιτώσεις από τις δυσάρεστες σκέψεις και θα μοιράσει τον πόνο τους. Για τον μέσο έλληνα πρόκειται για «λαογραφία»- κάτι σαν την λειτουργία της Ανάστασης, στην οποία σχεδόν όλοι παρίστανται αλλά δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν «πιστοί» με την έννοια που θα ήθελε η εκκλησία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η εκκλησία κάνει κάτι τέτοιο. Θυμάμαι τις εποχές που ξεκινούσαν οι πολιτικοί γάμοι στην Ελλάδα και που η εκκλησία αρνούνταν να παντρέψει τα ζευγάρια που είχαν προ της εκκλησίας ανεβεί τα σκαλιά του Δημαρχείου ή τότε που δεν δεχόταν το προς βάφτιση παιδί να μην έχει «θρησκευτικό» όνομα- μετά βέβαια ανακάλυψαν τους Αγίους Πάντες ή τις 40 παρθένες και το πράγμα μπαλαμουτιάστηκε.
Δεν έχει τυπικά η εκκλησία το δικαίωμα να στερήσει τις υπηρεσίες της από όποιον δεν φέρεται όπως αυτή του ζητά; Όχι δεν έχει. Πρώτον γιατί δεν πρόκειται για «υπηρεσίες» και δεύτερον και σημαντικότερον γιατί χρέος της εκκλησίας, σύμφωνα με τον χριστιανισμό, είναι να είναι κοντά σε όλους τους ανθρώπους που τη χρειάζονται και όχι μόνο σε εκείνους που πριν τη χρειαστούν έχουν ακολουθήσει το τυπικό της.
Το πολύ- πολύ ένα τρισάγιο να γίνει και αυτό αν θελήσει ο τοπικός ιερέας, λέει η απόφαση. Οι υπόλοιποι στη Βουλγαρία
Εν ολίγοις, δεν μπορώ να καταλάβω τι θα πείραζε την αγία τριάδα ή τον Πανάγαθο, αν κάποιος έχει ζητήσει να τα καεί και οι συγγενείς του θέλουν να ακουστούν και τα δυό λόγια που ξέρουν ότι πάντα ακούγονται στις κηδείες. Λες και οι μεν (της Ιεράς Συνόδου) θα αναστηθούν επειδή δεν κάηκαν, ενώ οι άλλοι όχι.
Στο τέλος της εγκυκλίου, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί αυτονόητο ότι όποιος δεν έχει δηλώσει ότι επιθυμεί καύση, πρέπει να θάπτεται. Αν οι οικείοι του τεθνεώτος έχουν διαφορετική γνώμη, «καταστρατηγούν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του κεκοιμημένου μέλους της Εκκλησίας».
Δεν είναι εύκολο να αλλάξουν κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορεί και να γίνει αλλιώς. Υπομονή.
