Και τι έγινε αν αλλάξουμε τη μουσική στις παρελάσεις;
Αλλάζουμε την παρέλαση, την κάνουμε «ΕΑΜική» και δηλώνουμε έτσι την αριστερή στροφή της κοινωνίας; Αυτό έχει να πει η αριστερά για τις παρελάσεις;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο Συριζαίος νέος δήμαρχος του Χαλανδρίου, κ. Ρούσος επέλεξε να ακούγεται την ώρα της μαθητικής παρέλασης της πόλης ο ύμνος του ΕΑΜ, πράγμα το οποίο πυροδότησε ουκ ολίγες αντιδράσεις και θα πυροδοτήσει περισσότερες όσο περνούν οι μέρες.
Το διασκεδαστικό που κρατώ από την ιστορία αυτή είναι η τσαντίλα των δεξιών, η ρητορική των οποίων θύμισε εποχές του ’50 και του ’60. Το σοβαρό, έχει να κάνει με την ίδια την ουσία των παρελάσεων και τα όσα δεν έκανε η νέα ηγεσία του Δήμου Χαλανδρίου.
Ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή. Tι είναι και τι εξυπηρετεί κάθε παρέλαση; Οι παρελάσεις, οι σημαίες, οι ύμνοι και τα διάφορα παρόμοια δείχνουν την προσπάθεια μιας ηγεσίας να δημιουργήσει στους «από κάτω» κοινή συνείδηση. Στην περίπτωση των εθνικών επετείων και των εθνικών ύμνων η προς δημιουργία συνείδηση είναι εθνική, ενώ σε διαφορετικές περιπτώσεις μπορεί να είναι επαναστατική, οπαδική ή ό,τι άλλο.
Τι δηλώνει η διασκευή της… κλασικής παρέλασης που επιχείρησε ο δήμαρχος στο Χαλάνδρι; Ότι «τώρα που παίζουμε με τη δικιά μου μπάλα, το παιχνίδι θα έχει τους δικούς μου κανόνες. Και οι δικοί μου κανόνες λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε και το ΕΑΜ, το οποίο αποτέλεσε τον βασικό κορμό της ελληνικής αντίστασης στους κατακτητές».
Εν ολίγοις, σε μια σχεδόν σπασμωδική κίνηση αποδέχθηκε τον θεσμό των παρελάσεων διασκευάζοντάς τον ώστε να μεταδώσει ένα δικό του πολιτικό μήνυμα. Ένα πολιτικό μήνυμα που σε εμένα τουλάχιστον μιλούσε λιγότερο για την ιστορική ανάγκη να θυμόμαστε και να τιμούμε την ΕΑΜική αντίσταση και περισσότερο για το «ερχόμαστε και θα δείτε τι θα πάθετε».
Βρίσκω την κίνηση φορτισμένη όχι συναισθηματικά αλλά πολιτικά, και εξίσου πομπώδη και αχρείαστη με τις «κανονικές» παρελάσεις. Θα έβρισκα πιο συνεπή αριστερή στάση το να γίνει από τους μαθητές και τους πολίτες μια «παρέλαση αλληλεγγύης» ή με το να συνδυαστεί ο εορτασμός με δημοτική προσφορά ανακούφισης προς τους ασθενέστερους.
Κάτι που μπορεί κάποιος πραγματικά να κάνει είναι να προτείνει στον κόσμο νέες και ουσιαστικότερες διεκδικήσεις μια καλύτερης ζωής και όχι να αλλάζει τα συνθήματα που φωνάζει το πλήθος- ή τους ρυθμούς στους οποίους παρελαύνουν τα παιδιά του.
Οι συμβολισμοί είναι δυνατοί εντός πλαισίων πραγματικής εξέλιξης. Από μόνοι τους, είναι τόσο σημαντικοί όσο και μια τρύπα στο νερό.
Οι ανεκδιήγητες απαντήσεις της Κυβέρνησης μένουν στο εάν ο Σύριζα «θα μας γυρίσει πίσω», «θα μας κάνει Ρωσία» και λοιπά αστεία που απευθύνονται σε τηλεθεατές, χωρίς να καταφέρνουν να πείσουν ούτε καν αυτούς.
Το διασκεδαστικό που κρατώ από την ιστορία αυτή είναι η τσαντίλα των δεξιών, η ρητορική των οποίων θύμισε εποχές του ’50 και του ’60. Το σοβαρό, έχει να κάνει με την ίδια την ουσία των παρελάσεων και τα όσα δεν έκανε η νέα ηγεσία του Δήμου Χαλανδρίου.
Ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή. Tι είναι και τι εξυπηρετεί κάθε παρέλαση; Οι παρελάσεις, οι σημαίες, οι ύμνοι και τα διάφορα παρόμοια δείχνουν την προσπάθεια μιας ηγεσίας να δημιουργήσει στους «από κάτω» κοινή συνείδηση. Στην περίπτωση των εθνικών επετείων και των εθνικών ύμνων η προς δημιουργία συνείδηση είναι εθνική, ενώ σε διαφορετικές περιπτώσεις μπορεί να είναι επαναστατική, οπαδική ή ό,τι άλλο.
Τι δηλώνει η διασκευή της… κλασικής παρέλασης που επιχείρησε ο δήμαρχος στο Χαλάνδρι; Ότι «τώρα που παίζουμε με τη δικιά μου μπάλα, το παιχνίδι θα έχει τους δικούς μου κανόνες. Και οι δικοί μου κανόνες λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε και το ΕΑΜ, το οποίο αποτέλεσε τον βασικό κορμό της ελληνικής αντίστασης στους κατακτητές».
Εν ολίγοις, σε μια σχεδόν σπασμωδική κίνηση αποδέχθηκε τον θεσμό των παρελάσεων διασκευάζοντάς τον ώστε να μεταδώσει ένα δικό του πολιτικό μήνυμα. Ένα πολιτικό μήνυμα που σε εμένα τουλάχιστον μιλούσε λιγότερο για την ιστορική ανάγκη να θυμόμαστε και να τιμούμε την ΕΑΜική αντίσταση και περισσότερο για το «ερχόμαστε και θα δείτε τι θα πάθετε».
Βρίσκω την κίνηση φορτισμένη όχι συναισθηματικά αλλά πολιτικά, και εξίσου πομπώδη και αχρείαστη με τις «κανονικές» παρελάσεις. Θα έβρισκα πιο συνεπή αριστερή στάση το να γίνει από τους μαθητές και τους πολίτες μια «παρέλαση αλληλεγγύης» ή με το να συνδυαστεί ο εορτασμός με δημοτική προσφορά ανακούφισης προς τους ασθενέστερους.
Κάτι που μπορεί κάποιος πραγματικά να κάνει είναι να προτείνει στον κόσμο νέες και ουσιαστικότερες διεκδικήσεις μια καλύτερης ζωής και όχι να αλλάζει τα συνθήματα που φωνάζει το πλήθος- ή τους ρυθμούς στους οποίους παρελαύνουν τα παιδιά του.
Οι συμβολισμοί είναι δυνατοί εντός πλαισίων πραγματικής εξέλιξης. Από μόνοι τους, είναι τόσο σημαντικοί όσο και μια τρύπα στο νερό.
Οι ανεκδιήγητες απαντήσεις της Κυβέρνησης μένουν στο εάν ο Σύριζα «θα μας γυρίσει πίσω», «θα μας κάνει Ρωσία» και λοιπά αστεία που απευθύνονται σε τηλεθεατές, χωρίς να καταφέρνουν να πείσουν ούτε καν αυτούς.
