Ο Πανούσης, η Ελληνοφρένεια και ένας μύθος

Όσο τα cd δεν είχαν ξευτιλιστεί οι ζωντανές εμφανίσεις του Τζίμη Πανούση ήταν σπανιότερες. Από τότε που πέθαναν τα πνευματικά δικαιώματα, μια φορά τον χρόνο, ο συμπαθής Τζίμης, την μπάζα του θα την κάνει. Όπως μάλιστα κάθε φορά που ανεβάζει το πρόγραμμά του σε κάποιον χώρο (ναι, πρόκειται για το ίδιο πρόγραμμα) παίρνει σβάρνα τα μίντια και μοιράζεται με τον κόσμο ατάκες από την παράσταση.

Στο πλαίσιο αυτό, προ ημερών ο Τζίμης Πανούσης είχε πάει ως καλεσμένος και στην ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια. Η ελληνοφρένεια έχει οικοδεσπότη τον Θύμιο Καλαμούκη, γνωστό οπαδό του ΚΚΕ, περισσότερο λόγω ρομαντισμού παρά λόγω κεκτημένης ταχύτητας και άκριτης σκέψης, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους σταλινικούς. «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο ΚΝίτης με φρικιό», όμως και έτσι Πανούσης και Καλαμούκης κατάφεραν να τσακωθούν στον αέρα για τα της αριστεράς.

Αν και συμπαθώ περισσότερο τον Πανούση και απεχθάνομαι το ΚΚΕ, ομολογώ ότι η επιχειρηματολογία του στην συγκεκριμένη κουβέντα δεν ήταν ακριβώς… εμπνευσμένη. Ο Τζιμάκος αρκέστηκε να επαναλαμβάνει περιστατικά από όπου φαίνεται η «φασιστοειδής» φύση του ΚΚΕ, αλλά και, ως απόδειξη ότι δικαιούται να ομιλεί, το ότι πολλοί συγγενείς του που ανήκαν στο κόμμα, υπέστησαν εξορίες, πέθαναν στον εμφύλιο κλπ. Ο προσωπικός του θυμός, πάντα κακός σύμβουλος της λογικής, έπεσε πάνω στον τείχος της λενινιστικής ανάλυσης, χτισμένης συμπαγώς ώστε να καταλύει τα αντίπαλα επιχειρήματα. Λες και τελείωσαν τα εξ αριστερών επιχειρήματα κατά του ΚΚΕ!

Αναφερόμενος στην ηγεσία του ΚΚΕ ο Πανούσης την χαρακτήρισε επανειλημμένα ανίκανη και την αντιπαρέθεσε με την επιτυχημένη(;) του Ζαχαριάδη! Αν και μπορώ να καταλάβω τη στρατηγική της εποχής Ζαχαριάδη- Στάλιν δεν μπορώ επ’ ουδενί την ασπαστώ. Στο δε ρητορικό ερώτημα «δηλαδή προτιμάς τους άλλους;», το οποίο είναι ψευτοδίλημμα, δεν αξίζει απάντηση. Στην προσωπική επιλογή ιδανικού συστήματος η λογική του «μη χείρον βέλτιστον» είναι σαχλή.

Το ηθικό λάθος που κάνει το ΚΚΕ είναι ότι (θα ήθελε να) χρησιμοποιεί τα πλήθη ως μοχλό για την κυριαρχία του συστήματος που μια πνευματική- ηγετική ελίτ θεωρούσε και θεωρεί δίκαιο. Το αν οι αρχηγοί του έχουν «κότσια», το αν τα μπλοκ του συνεργάστηκαν με τα ΜΑΤ κατά των αντιεξουσιαστών σε πλείστες όσες περιπτώσεις και όλα τα υπόλοιπα, έπονται.

Από την συγκεκριμένη εκπομπή της Ελληνοφρένειας, δεν επηρεάστηκε η γνώμη μου για τον Καλαμούκη. Αναγκάστηκα όμως να παραδεχθώ αυτό που είχα εδώ και χρόνια υποψιαστεί για τον Τζίμη Πανούση: Η πολιτική του θεωρία στηρίζεται περισσότερο στην επαγγελματική του επιταγή και λιγότερο σε κάποιες προσωπικές εμμονές, των οποίων τον ήχο συχνά πολλαπλασιάζει για κάνει γκελ στον εναλλακτικό χώρο και να αυξήσει τα έσοδα.

Ε, και; Τις περισσότερες φορές που κάνουμε λάθος για τον «αγνό ιδεαλισμό» ενός ανθρώπου είναι γιατί πρωτοσχηματίσαμε την άποψη αυτή όταν ήμασταν σε νεαρή ηλικία και επιρρεπείς οι ίδιοι σε ιδεαλισμούς.

Ο Πανούσης είναι καταπληκτικός όχι γιατί είναι αυτός που θέλει να φαντάζεται ο καθένας, αλλά γιατί έχει πολύ μυαλό και μεγάλο ταλέντο στη σάτιρα.