Οι φοιτητές να οργανώσουν μόνοι τους τη φρούρηση

Η ιστορία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και την αστυνόμευσή του από ιδιωτικές εταιρίες σεκούριτι ή από την αστυνομία θίγει το ακανθώδες ζήτημα της «αυτοδιαχείρισης» τέτοιου τύπου ιδρυμάτων.

Οι ζημιές που έγιναν πέρσι στο ίδρυμα από αγνώστους και που κόστισαν 500.000 ευρώ (ας πούμε ότι είναι 300.000 και ότι η Πρυτανεία υπερβάλει) δημιουργούν την ανάγκη για ενός είδους περιφρούρηση. Αυτό θα πει όλη η κοινή γνώμη με πρώτους τους “νοικοκύρηδες”, και θα έχει και το δίκιο της. Στο κάτω κάτω, με το άσυλο καταργημένο, λίγη σημασία έχει για τον περισσότερο κόσμο αν θα είναι στην είσοδο πυροσβέστες, νοσοκόμοι ή σεκιουριτάδες.

Για να μη φέρει (και φανερά) την αστυνομία στις σχολές και προκαλέσει το δημοκρατικό φρόνημα παραμονές εκλογών, ο Λοβέρδος κινήθηκε προς τη λύση των ιδιωτικών εταιριών φύλαξης. Εύλογα λύσεις όπως αυτές του ελέγχου στην είσοδο της σχολής για το ποιος δικαιούται να μπαίνει και ποιος όχι θα έβρισκαν απέναντί τους κινηματίες φοιτητές, οπότε δεν εμπίπτουν ακριβώς στην κατηγορία των «λύσεων».

Το στοίχημα για να εκτεθεί το υπουργείο παιδείας και οι πρυτανικές αρχές, είναι να μπορέσουν οι ίδιοι οι φοιτητές να δημιουργήσουν μια κατάσταση περιφρούρησης των χώρων του πανεπιστημίου, ώστε να αποφευχθούν οι φθορές που δεν μπορούν να καταλογιστούν σε κάποιον. Είναι σε θέση να κάνουν κάτι τέτοιο; Θα έλεγα όχι, αλλά μακάρι να εκπλαγώ ευχάριστα.

Προς το παρόν, το πιθανότερο σενάριο είναι αυτό των καταλήψεων- με το συμπάθειο υπουργέ μου.

Αντισυστημική μαθαίνω ότι δήλωσε η Γιάννα Αγγελοπούλου σε πρόσφατη συνέντευξή της, και από χθες ακούω όλο το ίδιο «αστείο» περί επαναστάτριας κλπ κλπ. Η Γιάννα είναι όντως εκτός συστήματος. Τόσο εκτός, που δεν καταλαβαίνει καν τι σημαίνει η φράση που είπε. Δε μπορεί να συμπέσει με την κοινή αντίληψη για το τι είναι «σύστημα», και σου λέει «υπουργείο έχω; Δεν έχω. Βουλευτιλίκι έχω; Δεν έχω. Καρέκλα έχω; Δεν έχω. Άρα τι είμαι; «Εντός» είμαι; Στην απέξω είμαι».

Το φλερτ της ωστόσο με διάφορες από τις πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζουν δυναμική ανόδου είναι τόσο άκομψο, που αν αφορούσε άνδρα και όχι πολιτική καριέρα θα της προσέδιδε εύκολα το προσωνύμιο της «απελπισμένης».

«Η διαδρομή μου είναι το άθροισμα μικρών αντιδράσεων και μικρών επαναστάσεων», λέει σιβυλλικά η Γιάννα, και όποιος κατάλαβε ας μου εξηγήσει και εμένα. Ίσως βέβαια δεν υπάρχει ακριβώς νόημα για να καταλάβει κανείς, αφού- όπως λένε οι επικοινωνιολόγοι, όσο πιο φλου είναι το μήνυμά σου σε τόσο περισσότερους απευθύνεται.

Φαντάζομαι ότι η ίδια αυτοπλασσάρεται ως ένα πρόσωπο αποδεκτό από εκείνους που συμπαθούν τους τεχνοκράτες και άρα ως χρήσιμη συνοδοιπόρος σε όποιον τυχόν θέλει να πείσει τους πιο καθωσπρέπει ψηφοφόρους. Ε, λίγο να μπει και στα κόλπα του συστήματος, και θα πετάει.