Τα δύο παιδιά της αλλαγής
Στο ΠΑΣΟΚ κάνουν δύο πάρτυ γενεθλίων. Ένα για το συμπαθητικό και αγαθό παιδάκι και ένα άλλο για το αντιπαθητικό παιδάκι που τρώει πολύ.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Όσοι πολιτικοί πολιτεύονται έχοντας στο μυαλό τους ότι το ελληνικό εκλογικό σώμα αποτελείται ως επί το πλείστον από «τηλεθεατές» που επιλέγουν πολιτική θέση σα να διάλεγαν προϊόν από το ράφι του σούπερ μάρκετ, έχουν δίκιο. Με την εξαίρεση των Κυβερνήσεων Σημίτη, είναι το αίσθημα της συμπάθειας και δευτερευόντως ο ίδιος ο πολιτικός λόγος που φέρνει τις ψήφους στις ελληνικές παρατάξεις.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, φύσει αντιπαθείς στο κοινό, από τότε που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, λίγα λάθη έχει κάνει. Συμβιβάστηκε νωρίς με την καταβαράθρωση του κινήματος και επέλεξε να μείνει στην κυβέρνηση φιλοδοξώντας να αποτελέσει «σοβαρή κυβερνητική λύση» μια που το προφίλ της «δύναμης ανατροπής» είχε προ πολλού χάσει ακόμη και το επικοινωνιακό νόημά του.
Μια φορά στο τόσο ο κ. Βενιζέλος βάζει και μία φωνή κατά των απαιτήσεων της Τρόϊκας- που πότε είναι προσυνεννοημένη με τον Πρωθυπουργό, πότε όχι- ώστε να μένει στα αυτιά της κοινής γνώμης «η αντίθεση του ΠΑΣΟΚ σε αντιλαϊκά μέτρα». Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένα καλός τακτικιστής της πολιτικής και αν δεν ήταν υπερφίαλος και ματαιόδοξος θα μπορούσε και να απολαμβάνει τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Από την άλλη ο Γιώργος είναι ένα καλό παιδί που «δεν κάνει για τη δουλειά» που έλεγε και ο Μητσοτάκης, εννοώντας ότι ούτε ιδιαίτερα ευφυής είναι ο ΓΑΠ, ούτε γνώσεις έχει, ούτε διοικητικές ικανότητες. Και γιατί χρειάζεται κάτι από αυτά για να γίνει κάποιος
Πρωθυπουργός αυτής της χώρας; Σωστά, δεν χρειάζεται. Γι΄ αυτό και ο ΓΑΠ εξελέγη με 40φεύγα% το 2009 και για αυτό και υπάρχουν αρκετοί που θα τον προτιμούσαν ξανά στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Άλλωστε, πρόκειται για την ίδια χώρα όπου συζητείται για Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος με μόνο… εφόδιό του ότι δεν έχει βγάλει λέξη για τον γκρεμό στον οποίο οδήγησε τη χώρα πριν την παραδώσει έξυπνα στον ΓΑΠ.
Σκεφτόμουν βλέποντας το ύφος του Βενιζέλου όσο μιλούσε ο Παπανδρέου στην χθεσινή δική του (!) εκδήλωση για τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ, ότι αν και μέσα του υπάρχει πολύ πείσμα για πολιτική επιβίωση, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να συμβιβαστεί με τη μοίρα του που θα είναι να κοιτάζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από μακριά. Ο λόγος είναι απλός: Του λείπει αυτό που ξεχωρίζει τον «ικανό» από τον «σημαντικό» πολιτικό: το λαϊκό έρεισμα.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, φύσει αντιπαθείς στο κοινό, από τότε που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, λίγα λάθη έχει κάνει. Συμβιβάστηκε νωρίς με την καταβαράθρωση του κινήματος και επέλεξε να μείνει στην κυβέρνηση φιλοδοξώντας να αποτελέσει «σοβαρή κυβερνητική λύση» μια που το προφίλ της «δύναμης ανατροπής» είχε προ πολλού χάσει ακόμη και το επικοινωνιακό νόημά του.
Μια φορά στο τόσο ο κ. Βενιζέλος βάζει και μία φωνή κατά των απαιτήσεων της Τρόϊκας- που πότε είναι προσυνεννοημένη με τον Πρωθυπουργό, πότε όχι- ώστε να μένει στα αυτιά της κοινής γνώμης «η αντίθεση του ΠΑΣΟΚ σε αντιλαϊκά μέτρα». Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένα καλός τακτικιστής της πολιτικής και αν δεν ήταν υπερφίαλος και ματαιόδοξος θα μπορούσε και να απολαμβάνει τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Από την άλλη ο Γιώργος είναι ένα καλό παιδί που «δεν κάνει για τη δουλειά» που έλεγε και ο Μητσοτάκης, εννοώντας ότι ούτε ιδιαίτερα ευφυής είναι ο ΓΑΠ, ούτε γνώσεις έχει, ούτε διοικητικές ικανότητες. Και γιατί χρειάζεται κάτι από αυτά για να γίνει κάποιος
Πρωθυπουργός αυτής της χώρας; Σωστά, δεν χρειάζεται. Γι΄ αυτό και ο ΓΑΠ εξελέγη με 40φεύγα% το 2009 και για αυτό και υπάρχουν αρκετοί που θα τον προτιμούσαν ξανά στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Άλλωστε, πρόκειται για την ίδια χώρα όπου συζητείται για Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος με μόνο… εφόδιό του ότι δεν έχει βγάλει λέξη για τον γκρεμό στον οποίο οδήγησε τη χώρα πριν την παραδώσει έξυπνα στον ΓΑΠ.
Σκεφτόμουν βλέποντας το ύφος του Βενιζέλου όσο μιλούσε ο Παπανδρέου στην χθεσινή δική του (!) εκδήλωση για τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ, ότι αν και μέσα του υπάρχει πολύ πείσμα για πολιτική επιβίωση, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να συμβιβαστεί με τη μοίρα του που θα είναι να κοιτάζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από μακριά. Ο λόγος είναι απλός: Του λείπει αυτό που ξεχωρίζει τον «ικανό» από τον «σημαντικό» πολιτικό: το λαϊκό έρεισμα.
