Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν
Σηκώνει πολύ χαβαλέ ο Twitter-ο-διάλογος Νικολόπουλου-Μπετέλ-Κούρκουλα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Σηκώνει πολύ χαβαλέ ο Twitter-ο-διάλογος Νικολόπουλου-Μπετέλ-Κούρκουλα. Να είμαι ειλικρινής, αυτό σκεφτόμουν στην αρχή να κάνω: τον χαβαλέ που σηκώνει το γεγονός ότι αυτή την φορά βρήκαμε νέο βήμα για να αποδείξουμε για χιλιοστή φορά το Τσίρκο Μεντράνο της Ευρώπης.
Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι δεν θα έπρεπε να γελάω. Δεν είναι κάτι γελοίοι που έχουμε στην Ευρωβουλή για να διασκεδάζουμε. Είναι κάτι γελοίοι που κουβαλούν τις απόψεις μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας που τους ψηφίζει –αυτής στην οποία ζούμε κι εμείς, που αρχικά γελάσαμε και μετά ντραπήκαμε λιγάκι βλέποντας έναν έλληνα ευρωβουλευτή να αποκαλεί τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου «πουσταριό» και εν συνεχεία τον Υφυπουργό Εξωτερικών να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ρίχνοντάς τα όλα στους… ψεκασμούς.
Για όσους άνοιξαν το internet μόλις τώρα και το πρώτο πράγμα που διαβάζουν είναι αυτό εδώ το post, κατ’ αρχήν με τιμάτε, κατά δεύτερον λεπτομέρειες του καυγά υπάρχουν εδώ.
Έλεγα, λοιπόν, ότι είναι αστείο όταν το βλέπεις σαν μεμονωμένη περίπτωση (ο Σεραφείμ που ζει στον χαριτωμένο του μεσαίωνα, ένας μισότρελος ευρωβουλευτής που ζει στον δικό του…) αλλά γίνεται τραγικό όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσοι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας θα ήταν πρόθυμοι να συμφωνήσουν μαζί τους.
Όταν, ας πούμε, διαβάζεις σχόλια που λένε ότι «δεν υπάρχει ‘ομοφοβία’ αλλά ομοαηδία, ομοαποστροφή και ομοαπέχθεια» κάτω από το post του in2life στο Facebook για την ομοφοβική επίθεση στο Παγκράτι –που κατέληξε με τους ανθρώπους στο νοσοκομείο. Ή όταν βλέπεις ανθρώπους να σε ρωτάνε «αν έχεις παιδιά φαντάζομαι να τα κατευθύνεις από νωρίς στη ‘διαφορετικότητα’ για να τα χαίρεσαι καθώς και τα εγγονάκια που θα 'δημιουργήσουν’» όταν τολμάς να πεις αυτό που νομίζεις ότι είναι αυτονόητο, ότι κανείς δεν θα έπρεπε να ασχολείται με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του άλλου.
Αλλά προφανώς, ένας λαός που πιστεύει ότι η ‘διαφορετικότητα’ είναι επιλογή στην οποία μπορείς κάποιον να τον ‘κατευθύνεις’ έχει και τον Υφυπουργό Εξωτερικών που θα πει «μην τους ακούτε, κυρ-Πρωθυπουργέ μου. Είναι ψεκασμένοι». Αυτός της αξίζει.
Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι δεν θα έπρεπε να γελάω. Δεν είναι κάτι γελοίοι που έχουμε στην Ευρωβουλή για να διασκεδάζουμε. Είναι κάτι γελοίοι που κουβαλούν τις απόψεις μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας που τους ψηφίζει –αυτής στην οποία ζούμε κι εμείς, που αρχικά γελάσαμε και μετά ντραπήκαμε λιγάκι βλέποντας έναν έλληνα ευρωβουλευτή να αποκαλεί τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου «πουσταριό» και εν συνεχεία τον Υφυπουργό Εξωτερικών να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ρίχνοντάς τα όλα στους… ψεκασμούς.
Για όσους άνοιξαν το internet μόλις τώρα και το πρώτο πράγμα που διαβάζουν είναι αυτό εδώ το post, κατ’ αρχήν με τιμάτε, κατά δεύτερον λεπτομέρειες του καυγά υπάρχουν εδώ.
Έλεγα, λοιπόν, ότι είναι αστείο όταν το βλέπεις σαν μεμονωμένη περίπτωση (ο Σεραφείμ που ζει στον χαριτωμένο του μεσαίωνα, ένας μισότρελος ευρωβουλευτής που ζει στον δικό του…) αλλά γίνεται τραγικό όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσοι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας θα ήταν πρόθυμοι να συμφωνήσουν μαζί τους.
Όταν, ας πούμε, διαβάζεις σχόλια που λένε ότι «δεν υπάρχει ‘ομοφοβία’ αλλά ομοαηδία, ομοαποστροφή και ομοαπέχθεια» κάτω από το post του in2life στο Facebook για την ομοφοβική επίθεση στο Παγκράτι –που κατέληξε με τους ανθρώπους στο νοσοκομείο. Ή όταν βλέπεις ανθρώπους να σε ρωτάνε «αν έχεις παιδιά φαντάζομαι να τα κατευθύνεις από νωρίς στη ‘διαφορετικότητα’ για να τα χαίρεσαι καθώς και τα εγγονάκια που θα 'δημιουργήσουν’» όταν τολμάς να πεις αυτό που νομίζεις ότι είναι αυτονόητο, ότι κανείς δεν θα έπρεπε να ασχολείται με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του άλλου.
Αλλά προφανώς, ένας λαός που πιστεύει ότι η ‘διαφορετικότητα’ είναι επιλογή στην οποία μπορείς κάποιον να τον ‘κατευθύνεις’ έχει και τον Υφυπουργό Εξωτερικών που θα πει «μην τους ακούτε, κυρ-Πρωθυπουργέ μου. Είναι ψεκασμένοι». Αυτός της αξίζει.
