Αμφιβολία και αμφιταλάντευση στην Αμφίπολη
Είναι περίεργη η σχέση που έχει ο μέσος Έλληνας με τα αρχαία «του».
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι περίεργη η σχέση που έχει ο μέσος Έλληνας με τα αρχαία «του». Το απέδειξε περίτρανα εκείνη η μεγάλη έρευνα προ ημερών, στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία απαντούσε ότι είναι θέμα εθνικής σημασίας να γυρίσουν πίσω τα Γλυπτά του Παρθενώνα, αλλά η ίδια συντριπτική πλειοψηφία δεν είχε ιδέα πού βρίσκονται και από ποιον τα ζητάμε πίσω.
Το σκεφτόμουν αυτό με αφορμή τον περιρρέοντα ντόρο των ημερών για την Αμφίπολη. Οι ανασκαφές εκεί (που προφανώς έχουν μεγάλη σημασία, γιατί κάθε αρχαιολογική ανασκαφή έχει μεγάλη σημασία) συνεχίζονται χρόνια τώρα. Το πρόβλημα (μου) είναι ότι, όπως συμβαίνει και σε άλλες ανασκαφές που συνεχίζονται σιωπηλά κι αθόρυβα (της Αρχαίας Μεσσήνης είναι ένα πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό) ο ντόρος που μας προέκυψε τώρα δεν θα είχε προκύψει ποτέ αν δεν υπήρχαν εκείνες οι υποψίες.
Τι ποιες υποψίες; Ελάτε τώρα. Εκείνες οι υποψίες που όλοι μοιραζόμαστε και κανείς δεν έχει τολμήσει να εκφράσει φωναχτά –γιατί την έχουμε ξαναπάθει στο παρελθόν, μην ταΐζεις ελπίδες τον κόσμο και μετά τον απογοητεύεις, δεν είναι αυτές ώρες για να απογοητεύεται η κοινή γνώμη. Μην με κοιτάτε έτσι απορημένοι. Τις υποψίες ότι αυτό που βρέθηκε στην Αμφίπολη είναι ο τάφος του Μεγαλέξανδρου. Ορίστε, το είπα.
Αν διαψευστούν, λοιπόν, αυτές οι υποψίες ο περισσότερος κόσμος που ξεκοκαλίζει τώρα εκτενή δημοσιεύματα σε κυριακάτικες εφημερίδες αναζητώντας τις ενδείξεις που εκείνες στριμώχνουν σαν υπονοούμενα ανάμεσα στις γραμμές («ο Δεινοκράτης ήταν στενός φίλος του Αλέξανδρου» έγραψε πριν από λίγες μέρες το Πρώτο Θέμα, μην μπορώντας να συγκρατηθεί) δεν θα ενδιαφερθεί να μάθει ποιος ήταν, ας πούμε, εκείνος ο βασιλιάς ο τάφος του οποίου βρέθηκε στην Αμφίπολη και τι έκανε στη ζωή του.
Σαν να λέμε, η αρχαία ιστορία δεν με ενδιαφέρει όταν δε μου χρησιμεύει για εθνικιστικές κορώνες. «Εθνικιστικό ή όχι, η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι αγαπά την τέχνη της» γράφει σήμερα στην Guardian ένας ιστορικός τέχνης που υποστηρίζει την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα. Θα ήθελα από την πρότασή του να λείπει το πρώτο σκέλος. Όχι να μην το έγραφε έτσι. Να μην ήταν έτσι.
Το σκεφτόμουν αυτό με αφορμή τον περιρρέοντα ντόρο των ημερών για την Αμφίπολη. Οι ανασκαφές εκεί (που προφανώς έχουν μεγάλη σημασία, γιατί κάθε αρχαιολογική ανασκαφή έχει μεγάλη σημασία) συνεχίζονται χρόνια τώρα. Το πρόβλημα (μου) είναι ότι, όπως συμβαίνει και σε άλλες ανασκαφές που συνεχίζονται σιωπηλά κι αθόρυβα (της Αρχαίας Μεσσήνης είναι ένα πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό) ο ντόρος που μας προέκυψε τώρα δεν θα είχε προκύψει ποτέ αν δεν υπήρχαν εκείνες οι υποψίες.
Τι ποιες υποψίες; Ελάτε τώρα. Εκείνες οι υποψίες που όλοι μοιραζόμαστε και κανείς δεν έχει τολμήσει να εκφράσει φωναχτά –γιατί την έχουμε ξαναπάθει στο παρελθόν, μην ταΐζεις ελπίδες τον κόσμο και μετά τον απογοητεύεις, δεν είναι αυτές ώρες για να απογοητεύεται η κοινή γνώμη. Μην με κοιτάτε έτσι απορημένοι. Τις υποψίες ότι αυτό που βρέθηκε στην Αμφίπολη είναι ο τάφος του Μεγαλέξανδρου. Ορίστε, το είπα.
Αν διαψευστούν, λοιπόν, αυτές οι υποψίες ο περισσότερος κόσμος που ξεκοκαλίζει τώρα εκτενή δημοσιεύματα σε κυριακάτικες εφημερίδες αναζητώντας τις ενδείξεις που εκείνες στριμώχνουν σαν υπονοούμενα ανάμεσα στις γραμμές («ο Δεινοκράτης ήταν στενός φίλος του Αλέξανδρου» έγραψε πριν από λίγες μέρες το Πρώτο Θέμα, μην μπορώντας να συγκρατηθεί) δεν θα ενδιαφερθεί να μάθει ποιος ήταν, ας πούμε, εκείνος ο βασιλιάς ο τάφος του οποίου βρέθηκε στην Αμφίπολη και τι έκανε στη ζωή του.
Σαν να λέμε, η αρχαία ιστορία δεν με ενδιαφέρει όταν δε μου χρησιμεύει για εθνικιστικές κορώνες. «Εθνικιστικό ή όχι, η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι αγαπά την τέχνη της» γράφει σήμερα στην Guardian ένας ιστορικός τέχνης που υποστηρίζει την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα. Θα ήθελα από την πρότασή του να λείπει το πρώτο σκέλος. Όχι να μην το έγραφε έτσι. Να μην ήταν έτσι.
