Ο συμβιβασμός είναι ύπουλο τέρας
Ο συμβιβασμός με τον εσώτερο μικροαστισμό μας είναι ένα ύπουλο τέρας που φορά τη μάσκα της χρηστικότητας. Ο Ιοβόλος θυμάται μια δική του χαμένη μάχη.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Πωλείται στα φανάρια από αλλοδαπούς πλανόδιους πωλητές, στα πωλητήρια των πρατηρίων βενζίνης και σε σούπερ μάρκετ. Είναι αυτά τα προστατευτικά για τον ήλιο που έχουν την ελεεινή ονομασία κουρτινάκια για τον ήλιο και που μοιάζουν «ντυμένα» με αλουμινόχαρτο ώστε να αντανακλούν τον ήλιο.
Ειδικά πιο μικρός έβλεπα πάντοτε με απέχθεια αυτούς τους μίζερους τύπους που αποκτούν διάφορα φτηνοαξεσουάρ που δείχνουν «αγάπη» προς το αυτοκίνητό τους. Έβλεπα σε αυτούς και στην τυχόν κυριακάτικη συνήθειά τους να «πλένουν το αμάξι» μόνοι τους χρησιμοποιώντας λάστιχο και κουβά σε σφουγγάρι, και φορώντας τις απαραίτητες νεοελληνικές παντόφλες, την ανάγκη να περιχαρακώσουν το «έχει» τους, παντελώς αφιλόδοξοι για κάτι ανώτερο.
Πέρασαν όμως τα χρόνια και συνειδητοποίησα την ανάγκη για μια εσωτερική σκιά στο αυτοκίνητο που θα κάνει λιγότερο δυσάρεστη την είσοδό μου σε αυτό κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Σχεδόν χαρούμενος κατάλαβα ότι αυτά τα «αλουμινόχαρτα» κοστίζουν 3-4 ευρώ και ότι πράγματι αντανακλούν μεγάλο μέρος των ηλιακών ακτινών.
Μάλιστα, χάρηκα ακόμη περισσότερο με την ανθεκτικότητά τους, καθώς κάθε άλλο παρά ευπαθή είναι και το κάθε ένα από αυτά μου κρατά 3-4 χρόνια.
Σταδιακά, μπρος στην πρακτικότητα που ανακάλυπτα, ξέχασα την προηγούμενη απέχθειά μου για το άθλιο αυτό αντικείμενο και τελικά έγινα σχεδόν σχολαστικός στην τοποθέτησή του στο εσωτερικό του παρμπρίζ.
Όταν ήμουν 18- 20 ετών είχα ενθουσιαστεί με ένα εξαιρετικό ομολογουμένως βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ, που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από τις εξαρχειώτικες εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος με τον τίτλο «Κρατήστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας» και που, νομίζω, για κάποια χρόνια ήταν εξαντλημένο.
Στο βιβλίο εκείνο ο Όργουελ περιγράφει την πορεία ενός ασυμβίβαστου και αρκετά ανατρεπτικού νεαρού κουλτουριάρη, ο οποίος σιγά- σιγά οδηγείται συντριμμένος στην μικροαστική παγίδα που κατάπινε όλους τους γύρω του. Ο αγγλικός τίτλος του βιβλίου είναι «Keep the aspidistra flying». Ασπιδίστρα είναι ένα ανθεκτικό φυτό εσωτερικού χώρου που συνηθιζόταν να διακοσμεί το τυπικό μεσοαστικό σπίτι της ύστερης Βικτωριανής περιόδου- κάπου εκεί στα τέλη του 1800 και μετά. Τόσο σύνηθες ήταν μάλιστα, που έγινε σύμβολο των μεσοαστικών αξιών της περιόδου και κατέληξε να είναι σύμβολο μια νοικοκυρεμένης φιλοδοξίας για μικροαστική γαλήνη.
Όταν είχα αρχίσει να χρησιμοποιώ το «κουρτινάκι για τον ήλιο» είχα με… πίκρα αναγνωρίσει σε αυτό την δική μου «ασπιδίστρα». Την πτωτική μου πορεία προς τα σύμβολα του μικροαστισμού μου θύμισε ένας φίλος την προηγούμενη εβδομάδα. Τον συμβούλεψα, βγαίνοντας από το αυτοκίνητό του να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο σκίαστρο. «Σαν κάτι μπαρμπάδες;», ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση.
Μάλλον ναι, σαν κάτι μπαρμπάδες, σκέφτηκα.
Ειδικά πιο μικρός έβλεπα πάντοτε με απέχθεια αυτούς τους μίζερους τύπους που αποκτούν διάφορα φτηνοαξεσουάρ που δείχνουν «αγάπη» προς το αυτοκίνητό τους. Έβλεπα σε αυτούς και στην τυχόν κυριακάτικη συνήθειά τους να «πλένουν το αμάξι» μόνοι τους χρησιμοποιώντας λάστιχο και κουβά σε σφουγγάρι, και φορώντας τις απαραίτητες νεοελληνικές παντόφλες, την ανάγκη να περιχαρακώσουν το «έχει» τους, παντελώς αφιλόδοξοι για κάτι ανώτερο.
Πέρασαν όμως τα χρόνια και συνειδητοποίησα την ανάγκη για μια εσωτερική σκιά στο αυτοκίνητο που θα κάνει λιγότερο δυσάρεστη την είσοδό μου σε αυτό κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Σχεδόν χαρούμενος κατάλαβα ότι αυτά τα «αλουμινόχαρτα» κοστίζουν 3-4 ευρώ και ότι πράγματι αντανακλούν μεγάλο μέρος των ηλιακών ακτινών.
Μάλιστα, χάρηκα ακόμη περισσότερο με την ανθεκτικότητά τους, καθώς κάθε άλλο παρά ευπαθή είναι και το κάθε ένα από αυτά μου κρατά 3-4 χρόνια.
Σταδιακά, μπρος στην πρακτικότητα που ανακάλυπτα, ξέχασα την προηγούμενη απέχθειά μου για το άθλιο αυτό αντικείμενο και τελικά έγινα σχεδόν σχολαστικός στην τοποθέτησή του στο εσωτερικό του παρμπρίζ.
Όταν ήμουν 18- 20 ετών είχα ενθουσιαστεί με ένα εξαιρετικό ομολογουμένως βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ, που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από τις εξαρχειώτικες εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος με τον τίτλο «Κρατήστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας» και που, νομίζω, για κάποια χρόνια ήταν εξαντλημένο.
Στο βιβλίο εκείνο ο Όργουελ περιγράφει την πορεία ενός ασυμβίβαστου και αρκετά ανατρεπτικού νεαρού κουλτουριάρη, ο οποίος σιγά- σιγά οδηγείται συντριμμένος στην μικροαστική παγίδα που κατάπινε όλους τους γύρω του. Ο αγγλικός τίτλος του βιβλίου είναι «Keep the aspidistra flying». Ασπιδίστρα είναι ένα ανθεκτικό φυτό εσωτερικού χώρου που συνηθιζόταν να διακοσμεί το τυπικό μεσοαστικό σπίτι της ύστερης Βικτωριανής περιόδου- κάπου εκεί στα τέλη του 1800 και μετά. Τόσο σύνηθες ήταν μάλιστα, που έγινε σύμβολο των μεσοαστικών αξιών της περιόδου και κατέληξε να είναι σύμβολο μια νοικοκυρεμένης φιλοδοξίας για μικροαστική γαλήνη.
Όταν είχα αρχίσει να χρησιμοποιώ το «κουρτινάκι για τον ήλιο» είχα με… πίκρα αναγνωρίσει σε αυτό την δική μου «ασπιδίστρα». Την πτωτική μου πορεία προς τα σύμβολα του μικροαστισμού μου θύμισε ένας φίλος την προηγούμενη εβδομάδα. Τον συμβούλεψα, βγαίνοντας από το αυτοκίνητό του να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο σκίαστρο. «Σαν κάτι μπαρμπάδες;», ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση.
Μάλλον ναι, σαν κάτι μπαρμπάδες, σκέφτηκα.
