Το φα(σ)κελλάκι που μας χρειάζεται

Αντί για το ότι ένας άνθρωπος χάθηκε μέσα στα κυκλώματα των ιατρικών μιζών, τα ελληνικά μέσα προτιμούν να ασχοληθούν με το που μένει ο συλληφθείς Μαζιώτης.
Μία από τις παθογένειες ελληνικής πραγματικότητες είναι ότι προχωρά με καρπαζιές. Δηλαδή, μια στραβή πρακτική ακολουθείται παγίως, μετά συμβαίνει κάτι, «πέφτουμε από τα σύννεφα», και μετά προχωράμε στην αντιμετώπιση- αν προχωρήσουμε.

Το θέμα με τα φακελάκια στους γιατρούς είναι ο ορισμός του εξωφρενικού. Όχι γιατί τα περιμένουν ή τα ζητάνε οι γιατροί, αλλά γιατί θεωρείται de facto αποδεκτό ως «πρακτική». Είναι μια πρακτική που δεν έχει τεθεί από το κράτος, ώστε να μπορούν οι πολίτες να την πολεμήσουν συντεταγμένα. Αν και είναι στην αδιαμφισβήτητη ευθύνη του κράτους να το σταματήσει, δύσκολα μια παράλειψη της πολιτείας θα συγκεντρώσει λαϊκή οργή με τον τρόπο που το κάνει μια πράξη της. Άσε που οι γιατροί έχουν και ισχυρό συνδικαλιστικό όργανο και αφού έχουμε να τους πιέσουμε για τα όσα απαιτεί η τρόικα για κινητικότητες, γιατί να τους ζορίζουμε και στο «συμπληρωματικό τους εισόδημα»;

Με την αρχή της κρίσης μου φάνηκε πως είδα το σύστημα «φακελάκι» να περιορίζεται. Μου φάνηκε. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που έγινε ήταν ότι αναπροσαρμόστηκαν οι ταρίφες. Για λίγο- μη νομίζετε.

Πώς όμως φτιάχνεται αυτή η λαϊκή αποδοχή αφού, θεωρητικά, κανείς δεν συμφωνεί με το φακελάκι; Όλοι με ευκολία καταφερόμαστε κατά της συνήθειας αυτής σε μια χαλαρή συζήτηση. Ποιος όμως έχει το στομάχι, όταν υπάρξει ανάγκη, να διαφοροποιηθεί και να πει το «μεγάλο όχι» του ποιητή;

Θυμάμαι πριν από χρόνια μια φίλη, με έντονη δράση στην (εξω)κοινοβουλευτική αριστερά, που προσπαθούσε να χειρουργηθεί η μητέρα της στον Άγιο Σάββα. «Τι λέτε κυρία μου, να χειρουργήσω τη μητέρα σας ενώ περιμένουν γυναίκες 30 και 40 χρονών;», της είχε πει με θράσος και αναίδεια ένας γιατρός. Αναγκάστηκε λοιπόν να κάνει ό,τι θα κάναμε όλοι: Τα ακούμπησε. Τόσο πολύ μάλιστα τρόμαξε απο την περιπέτεια, που κατέληξε να πιστεύει πως δικαίως υπάρχει το φακελάκι, αφού «αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν πολύ λίγα λεφτά για αυτό που κάνουν»!

Μπορεί να φαίνεται απλουστευτικό, αλλά ποιος διαφωνεί ότι η εντύπωση που σχημάτισε ο μέσος τηλεθεατής από τον πρόσφατο χαμό του 67χρονου που είχε καταγγείλει περιστατικό δωροδοκίας, είναι το «ορίστε τι παθαίνει όποιος τα βάζει με το σύστημα»; Για μία κυβέρνηση που θέλει πραγματικά να πατάξει τέτοια φαινόμενα, το συμβάν μπορεί να γίνει αφορμή να έλθουν τα πάνω κάτω. Να τεθούν ελεγκτικοί μηχανισμοί ή διαδικασίες ώστε να μην μπορεί ο γιατρός να απαιτεί το ρεγάλο του.

Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, το φακελάκι είναι αναπόσπαστο μέρος του μπάχαλου- συστήματος, που μας δίνει την δυνατότητα να επιλέξουμε ποιον γιατρό του δημοσίου θέλουμε να μας χειρουργήσει. Δεν υπάρχει λύση σε αυτό; Προφανώς και υπάρχει. Το πρόβλημα δεν είναι ότι διαλέγει ο ασθενής γιατρό, αλλά το ότι διαλέγει ο γιατρός ασθενή. Ο κάθε γιατρός θα έχει συγκεκριμένες θέσεις χειρουργείων κάθε μήνα και οι ασθενείς θα γράφονται στη λίστα του. Ο γιατρός δεν θα μπορεί να απορρίπτει ανέλεγκτα ασθενείς, άρα και ούτε να διαλέγει.

Τέλος πάντων, για κάθε πρόβλημα υπάρχει μία λύση και για κάθε λύση ένα πρόβλημα. Βούληση να έχουμε και οι βέλτιστες πρακτικές βρίσκονται. Εγώ όμως λέω ότι δεν έχουμε.

Στο ίδιο (απρόθυμο) μήκος κύματος και η ελληνική μηντιοκρατεία που αλλάζει θέμα ευκολότερα από ό,τι οι νοικοκυρές κανάλι. Αντί για το ότι ένας άνθρωπος χάθηκε μέσα στα κυκλώματα των ιατρικών μιζών, τα ελληνικά μέσα προτιμούν να ασχοληθούν με τον συλληφθέντα Μαζιώτη, το εάν έχει χωρίσει με τη σύζυγό του ή όχι, το πόσες περούκες χρησιμοποιούσε και το εάν η αστυνομία έκανε καλά που τον συνέλαβε στην πολυκοσμία.

Με τις υγειές μας.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v