Επιτέλους, λίγη αισιοδοξία
Για άλλη μια φορά το διάστημα που ο ελληνικός λαός ήταν κυρίαρχος κράτησε λίγο. Τουλάχιστον επιβιώνει ακόμη η αισιοδοξία μας.
Δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις που ο ελληνικός λαός αισθάνεται «κυρίαρχος», όπως έλεγε ο Ανδρέας. Και ο λόγος που δεν αισθάνεται συχνά έτσι, είναι γιατί δεν είναι. Οι μέρες που μεσολάβησαν από την εκλογή Σύριζα έως την ενδιάμεση τετράμηνη συμφωνία ήταν τέτοιες ημέρες. Είναι εντελώς απίθανο το 80% των πολιτών που είχε «θετική γνώμη για τις κινήσεις της Κυβέρνησης» να ανήκει στην αριστερά και να επιδοκιμάζει εξαγγελίες όπως επαναπροσλήψεις στο δημόσιο, σταμάτημα ιδιωτικοποιήσεων και διαπραγμάτευση μέχρι ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο κόσμος δεν ψήφισε Σύριζα, αλλά μια δική του εκδοχή του Σύριζα, ολίγον έως αρκετά μπασταρδεμένη. Σκληρή διαπραγμάτευση αλλά και συμφωνία, κοινωνικό κράτος, αλλά όχι όλοι στο δημόσιο, να πάψει η πελατειακή σχέση με την εξουσία, αλλά «έχουμε κανέναν στη Κουμουνδούρου να βολευτούμε;». Σχεδόν κανείς δεν απασχολήθηκε για το πώς θα λέγεται η «νέα» διακυβέρνηση. Θα λέγεται ‘αριστερά’, ‘κεντροαριστερά’ ή μήπως ‘σοσιαλδημοκρατία’; Ο λόγος που ελάχιστοι ενδιαφέρονται για μια τέτοια πληροφορία είναι ελάχιστοι αποφασίζουν ποιον θα ψηφίσουν και ποιον θα συμπαθήσουν με κριτήριο την ιδεολογία- όσο ευγενής ή δίκαιη και αν είναι. Το συμφέρον είναι που κανονίζει και είναι θεμιτό να επιδιώκεται, αλλά ιδεολογία δεν το λες.
Παρά τη… γνώριμη αυτή προσέγγιση, η πολιτική αλλαγή έφερε στο προσκήνιο και μια ομάδα ανθρώπων που πραγματικά αγκάλιασαν την προοπτική «να αλλάξουν όλα». Δεν είναι πρωτόγνωρο- κάθε φορά που εκλέγεται κυβέρνηση με νεωτερικό λόγο, παρόμοιες προσδοκίες φουντώνουν.
Έτσι λοιπόν κάποιες χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν στο Σύνταγμα για να «στηρίξουν» την Κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση και τώρα κάποιες (περισσότερες) χιλιάδες δηλώνουν απογοητευμένες από τη συμφωνία. Κατά τη γνώμη μου, αμφότερες οι αντιδράσεις είναι υπερβολικές.
Ναι μεν η Κυβέρνηση δεν έτριψε το Μνημόνιο στη μούρη των δανειστών, όπως υποσχόταν, αλλά ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μία Κυβέρνηση που εκλέχθηκε δεσμευόμενη ότι δεν θα πάει σε οριστική ρήξη με την Ευρώπη. Οι επικοινωνιακές διαχειρίσεις που κάνει το κυβερνητικό επιτελείο, όπως η αλλαγή των όρων Τρόϊκα- θεσμοί, Μνημόνιο- συμφωνία κλπ δεν θα βοηθήσουν τους όψιμους Συριζαίους να μην ξενερώσουν. Εκείνο που θα βοηθήσει είναι να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση στην καθημερινότητα των ανθρώπων που ζορίστηκαν αυτά τα χρόνια. Αν αυτό συμβεί λίγη σημασία θα έχει τι σόι επιτήρηση θα είναι η επιτήρηση που θα έχουμε ή πως θα λέμε τη δανειακή σύμβαση- κυρίως αυτή που θα συναφθεί μετά το πέρας της 4μηνης συμφωνίας- γέφυρας.
Πέραν πάντως από όλα αυτά οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είχαν ένα θετικό. Ασχέτως του ποια τελικά θα είναι τα αποτελέσματα της νέας διαπραγματευτικής μας πολιτικής ή της ίδιας της συμφωνίας είναι ότι μετά από αρκετό καιρό αρκετοί άνθρωποι απέκτησαν ενδιαφέρον για την πολιτική και εμπιστοσύνη ότι μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα: Με την ψήφο τους, με την φωνή τους, με τη δυσαρέσκειά τους. Τους έφυγε αυτό το αίσθημα του υποτελούς που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του- μια νοοτροπία που σε μεγάλο βαθμό ήταν έργο των βραδινών δελτίων ειδήσεων και των κυβερνητικών ανακοινώσεων.
Aυτή η ανατροπή από μόνη της είναι μεγάλη συμβολή στη Δημοκρατία και αυτό αξίζει να κρατηθεί. Ελπίζω να μην διαρκέσει όσο η ανάμνηση της εκλογικής αναμέτρησης.
Το γράφω και ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι παραείμαι αισιόδοξος: Σιγά μη γίνει να είναι διαφορετικά τα πράγματα!
Επικρίνω τον εαυτό μου ξανά. Όσο πιο δεξιά η οπτική, τόσο λιγότερη σημασία έχει η «αισιοδοξία» έναντι του «ρεαλισμού». Ήδη θεωρώ τον ρεαλισμό αναγκαίο. Ίσως μεγαλώνοντας λίγο ακόμη θα καταφέρω να τον συμπαθήσω και λιγάκι.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Ο κόσμος δεν ψήφισε Σύριζα, αλλά μια δική του εκδοχή του Σύριζα, ολίγον έως αρκετά μπασταρδεμένη. Σκληρή διαπραγμάτευση αλλά και συμφωνία, κοινωνικό κράτος, αλλά όχι όλοι στο δημόσιο, να πάψει η πελατειακή σχέση με την εξουσία, αλλά «έχουμε κανέναν στη Κουμουνδούρου να βολευτούμε;». Σχεδόν κανείς δεν απασχολήθηκε για το πώς θα λέγεται η «νέα» διακυβέρνηση. Θα λέγεται ‘αριστερά’, ‘κεντροαριστερά’ ή μήπως ‘σοσιαλδημοκρατία’; Ο λόγος που ελάχιστοι ενδιαφέρονται για μια τέτοια πληροφορία είναι ελάχιστοι αποφασίζουν ποιον θα ψηφίσουν και ποιον θα συμπαθήσουν με κριτήριο την ιδεολογία- όσο ευγενής ή δίκαιη και αν είναι. Το συμφέρον είναι που κανονίζει και είναι θεμιτό να επιδιώκεται, αλλά ιδεολογία δεν το λες.
Παρά τη… γνώριμη αυτή προσέγγιση, η πολιτική αλλαγή έφερε στο προσκήνιο και μια ομάδα ανθρώπων που πραγματικά αγκάλιασαν την προοπτική «να αλλάξουν όλα». Δεν είναι πρωτόγνωρο- κάθε φορά που εκλέγεται κυβέρνηση με νεωτερικό λόγο, παρόμοιες προσδοκίες φουντώνουν.
Έτσι λοιπόν κάποιες χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν στο Σύνταγμα για να «στηρίξουν» την Κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση και τώρα κάποιες (περισσότερες) χιλιάδες δηλώνουν απογοητευμένες από τη συμφωνία. Κατά τη γνώμη μου, αμφότερες οι αντιδράσεις είναι υπερβολικές.
Ναι μεν η Κυβέρνηση δεν έτριψε το Μνημόνιο στη μούρη των δανειστών, όπως υποσχόταν, αλλά ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μία Κυβέρνηση που εκλέχθηκε δεσμευόμενη ότι δεν θα πάει σε οριστική ρήξη με την Ευρώπη. Οι επικοινωνιακές διαχειρίσεις που κάνει το κυβερνητικό επιτελείο, όπως η αλλαγή των όρων Τρόϊκα- θεσμοί, Μνημόνιο- συμφωνία κλπ δεν θα βοηθήσουν τους όψιμους Συριζαίους να μην ξενερώσουν. Εκείνο που θα βοηθήσει είναι να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση στην καθημερινότητα των ανθρώπων που ζορίστηκαν αυτά τα χρόνια. Αν αυτό συμβεί λίγη σημασία θα έχει τι σόι επιτήρηση θα είναι η επιτήρηση που θα έχουμε ή πως θα λέμε τη δανειακή σύμβαση- κυρίως αυτή που θα συναφθεί μετά το πέρας της 4μηνης συμφωνίας- γέφυρας.
Πέραν πάντως από όλα αυτά οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είχαν ένα θετικό. Ασχέτως του ποια τελικά θα είναι τα αποτελέσματα της νέας διαπραγματευτικής μας πολιτικής ή της ίδιας της συμφωνίας είναι ότι μετά από αρκετό καιρό αρκετοί άνθρωποι απέκτησαν ενδιαφέρον για την πολιτική και εμπιστοσύνη ότι μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα: Με την ψήφο τους, με την φωνή τους, με τη δυσαρέσκειά τους. Τους έφυγε αυτό το αίσθημα του υποτελούς που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του- μια νοοτροπία που σε μεγάλο βαθμό ήταν έργο των βραδινών δελτίων ειδήσεων και των κυβερνητικών ανακοινώσεων.
Aυτή η ανατροπή από μόνη της είναι μεγάλη συμβολή στη Δημοκρατία και αυτό αξίζει να κρατηθεί. Ελπίζω να μην διαρκέσει όσο η ανάμνηση της εκλογικής αναμέτρησης.
Το γράφω και ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι παραείμαι αισιόδοξος: Σιγά μη γίνει να είναι διαφορετικά τα πράγματα!
Επικρίνω τον εαυτό μου ξανά. Όσο πιο δεξιά η οπτική, τόσο λιγότερη σημασία έχει η «αισιοδοξία» έναντι του «ρεαλισμού». Ήδη θεωρώ τον ρεαλισμό αναγκαίο. Ίσως μεγαλώνοντας λίγο ακόμη θα καταφέρω να τον συμπαθήσω και λιγάκι.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
